Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
canım dr a götürdünmü..
kızım 1 bucuk yasında ilk dogdugunda beni emmemişti. 3-4 aylık oldugundada benı tanımıyordu hep ılerde gecer ogrenır dıye umıt ettım. 8 aylık oldu 9 aylık oldu benı annesı olarak bılmıyordu herkese gıdıyordu. derken 1.5 yasına geldı hala benı bilmiyor gıbı ve sevmıyor. bana karsı hıc ılgısı yok babasınada oyle ama babaya oranla bana daha ılgısız otızmmı dıye dusundum arastrdm ama alakası yok cok akıllı cocuk. ama benı bu akşam cok uzdu babaannesıne bırakmıstm bugun almaya gıttım o zaman opmek ıstedım koşarak babaannesıne gıttı ve ben cok uzuldum herkesın ıcınde bellı edıyor.
calısıyormusun dıye soran olursa ev hanımıyım ve cocugumla cok ıyı ılgılenıyorum beslıyorum sevıyorum. babaannesıne hafdada bır felan gıdıyor hep bırakmıyorum yanı 24 saat yanyanayız. şiddet felanda uygulamıyorum tabıkı hanıı soran olur dıye soyluyorum gayet ıyı anneyım ama neden bu durumdayım sızce?
eşime konuyu açtım saçmalama dedi bana kalsa gotrmek ıstıyorum psıkologamı goturmelıyım
inanın çoğu anne bir dönem böyle hissedebiliyor.. bizim için o kadar değerli ve özeller ki biz de onlar için herkesten bi tık daha farklı daha özel olmak istiyoruz doğal olarak.. hiç üzülmeyin.. ben de benzer duygular yaşadım..
"babacı" "dedeci" "anneanneci" idi walla bir tek "anneci" değildi.. bazen -görünmez-miyim acaba diyordum. öyle hissediyordum.. elimden gelenin en iyisini yapan sürekli sevgimi ilgimi gösteren bir anne olmaya çalışırken neden ulaşamıyorum kızıma derdim.. hep böyle mi gidecek? "sevilmeyen anne" mi olacağım derdim.. ailemin eşimin arkadaşlarımın başının etini yedim.. nerede hata yapıyorum diye düşündüm durdum..
meğer hepsiiiiiiiii benim resmen "hüsnü kuruntum" imiş:)))) kaç ay kendime zehir etmişim hayatı.. sadece bir dönemmiş..
çocuğun annesini sevmemesi mümkün değil.. emzirip emzirmemekle ilgisi yok.. emmemesine bile anlam yüklüyorsunuz yapmayın bunu kendinize.. bebeğinize de haksızlık bu.. çalışan anne ya da ev hanımı anne olmakla da ilgisi yok.. her bebek annesini tanır bilir sever.. o sizin bir parçanız, sizi kokunuzdan tanır ötesi yok.. ama bütün nazını da size yapar o ayrı..
o daha bebek.. herkese gidiyor çünkü merak ediyor, hoşuna gidiyor, farklı geliyor, mutlu oluyor.. sizi sevmemesine bağlamayın.. sürekli annesinin paçasına yapışıp yabancı birini görünce ağlasa daha mı iyi? ne güzel rahat ki kendini güvende hissediyorki gidiyor..
kendiniz demişsiniz 24 saat yanyanasınız farklı ortam ve kişiler ilgisini çekiyor sadece..
kızım da öyle illa "anneci" değildi.. herkesle iletişim kurardı.. bana bağımlı değildi.. 2 saatliğine anneme bırakırdım dönünce anneme koşardı suratıma bakmazdı.. zamanla anladımki "gittim" diye bu tavrı alıyor.. aslında sizi sevmediğinden değil sevdiğinden tavırlı olabiliyorlar..
şimdi kızım 23 aylık..nefes alamıyorum.. "anneeee anneee" sürekli.. tuvalete gitmeme izin vermiyor.. evden çıkacağım zaman ayakkabılarımı alıp kaçıyor.. bensiz dışarı çıkmak bile istemiyor.. herkes gülüyor halime.. "sen değil miydin ay beni sevmiyor falan diyen al işte" diyorlar:))
kısacası paçanıza yapışık da olda yüzünüze de bakmasa sizi seviyor bebeğiniz.. her bebeğin karakteri farklı belli dönemlerden geçiyorlar.. 2 yaş civarı anneye bağımlılıkları artıyormuş bir dönem sonra yine değişiyor..
önemli olan kendini güvende hissetsin sizin yardımızın ve eşliğinizde dünyayı serbestçe tanısın.. bu süreçte siz hep en kıymetlisi olacaksınız zaten..
hepsi dönemsel şeyler.. her bebeğin karakteri farklı.. size tavsiyem aynı durumu birebir yaşamış biri olarak:
1. sevmiyor demeyin.. hele sakın onun yanında.. duyacağı şekilde..
2. kırılmayın.. yüzünüzü düşürmeyin.. küsmeyin.. bozulmayın..
3. her hareketinden büyük anlamlar, dramlar çıkarmayın.. bazen sizin yüzünüzü düşürmek onun için sadece bir oyun ya da bir merak da olabilir..
4. sakin ses tonunuzu ve sıcak yaklaşımınızı hep sürekli tutun.. sizden kaçtı mı başkasına mı gitti? gitsin.. gülümseyerek izleyin başkaları ile olan samimiyetini..
5. bebeğinizle en güzel zamanlarınızı bu düşünce ile yıpratmayın..
6. başkalarına gittiğinde sıranızı bekliyor gibi telaşlanmayın..
7. çokçok akıllılar bebekler.. sizi izliyor ve anlamlarçıkarıyor muhtemelen. yanlış mesajlar vermeyin..
çok yazdım uzun oldu ama ben aynı sıkıntımı dile getirdiğimde "psikologa git bence" diyip hafiften beni yerenler olmuştu.. öyle olmak istemedim.. gerçekten anlıyorum sizi.. yaşamayan bilemiyor bu durumu.. çok yakında size olan ilgisinden nefes alamadığınızda bugünleri hatırlayıp gülümseyeceksiniz.. emin olun..
uzun uzun yazdıgınız ıcın tesekkur ederım okudum cok ıyı nıyetlı yazılmıs benı mutlu ettı ınsallah gecıcı bır durumdur ama ınanın dogdugundan berı beklıyorum ınşallah dedıgınız gıbı olur
inanın çoğu anne bir dönem böyle hissedebiliyor.. bizim için o kadar değerli ve özeller ki biz de onlar için herkesten bi tık daha farklı daha özel olmak istiyoruz doğal olarak.. hiç üzülmeyin.. ben de benzer duygular yaşadım..
"babacı" "dedeci" "anneanneci" idi walla bir tek "anneci" değildi.. bazen -görünmez-miyim acaba diyordum. öyle hissediyordum.. elimden gelenin en iyisini yapan sürekli sevgimi ilgimi gösteren bir anne olmaya çalışırken neden ulaşamıyorum kızıma derdim.. hep böyle mi gidecek? "sevilmeyen anne" mi olacağım derdim.. ailemin eşimin arkadaşlarımın başının etini yedim.. nerede hata yapıyorum diye düşündüm durdum..
meğer hepsiiiiiiiii benim resmen "hüsnü kuruntum" imiş:)))) kaç ay kendime zehir etmişim hayatı.. sadece bir dönemmiş..
çocuğun annesini sevmemesi mümkün değil.. emzirip emzirmemekle ilgisi yok.. emmemesine bile anlam yüklüyorsunuz yapmayın bunu kendinize.. bebeğinize de haksızlık bu.. çalışan anne ya da ev hanımı anne olmakla da ilgisi yok.. her bebek annesini tanır bilir sever.. o sizin bir parçanız, sizi kokunuzdan tanır ötesi yok.. ama bütün nazını da size yapar o ayrı..
o daha bebek.. herkese gidiyor çünkü merak ediyor, hoşuna gidiyor, farklı geliyor, mutlu oluyor.. sizi sevmemesine bağlamayın.. sürekli annesinin paçasına yapışıp yabancı birini görünce ağlasa daha mı iyi? ne güzel rahat ki kendini güvende hissediyorki gidiyor..
kendiniz demişsiniz 24 saat yanyanasınız farklı ortam ve kişiler ilgisini çekiyor sadece..
kızım da öyle illa "anneci" değildi.. herkesle iletişim kurardı.. bana bağımlı değildi.. 2 saatliğine anneme bırakırdım dönünce anneme koşardı suratıma bakmazdı.. zamanla anladımki "gittim" diye bu tavrı alıyor.. aslında sizi sevmediğinden değil sevdiğinden tavırlı olabiliyorlar..
şimdi kızım 23 aylık..nefes alamıyorum.. "anneeee anneee" sürekli.. tuvalete gitmeme izin vermiyor.. evden çıkacağım zaman ayakkabılarımı alıp kaçıyor.. bensiz dışarı çıkmak bile istemiyor.. herkes gülüyor halime.. "sen değil miydin ay beni sevmiyor falan diyen al işte" diyorlar:))
kısacası paçanıza yapışık da olda yüzünüze de bakmasa sizi seviyor bebeğiniz.. her bebeğin karakteri farklı belli dönemlerden geçiyorlar.. 2 yaş civarı anneye bağımlılıkları artıyormuş bir dönem sonra yine değişiyor..
önemli olan kendini güvende hissetsin sizin yardımızın ve eşliğinizde dünyayı serbestçe tanısın.. bu süreçte siz hep en kıymetlisi olacaksınız zaten..
hepsi dönemsel şeyler.. her bebeğin karakteri farklı.. size tavsiyem aynı durumu birebir yaşamış biri olarak:
1. sevmiyor demeyin.. hele sakın onun yanında.. duyacağı şekilde..
2. kırılmayın.. yüzünüzü düşürmeyin.. küsmeyin.. bozulmayın..
3. her hareketinden büyük anlamlar, dramlar çıkarmayın.. bazen sizin yüzünüzü düşürmek onun için sadece bir oyun ya da bir merak da olabilir..
4. sakin ses tonunuzu ve sıcak yaklaşımınızı hep sürekli tutun.. sizden kaçtı mı başkasına mı gitti? gitsin.. gülümseyerek izleyin başkaları ile olan samimiyetini..
5. bebeğinizle en güzel zamanlarınızı bu düşünce ile yıpratmayın..
6. başkalarına gittiğinde sıranızı bekliyor gibi telaşlanmayın..
7. çokçok akıllılar bebekler.. sizi izliyor ve anlamlarçıkarıyor muhtemelen. yanlış mesajlar vermeyin..
çok yazdım uzun oldu ama ben aynı sıkıntımı dile getirdiğimde "psikologa git bence" diyip hafiften beni yerenler olmuştu.. öyle olmak istemedim.. gerçekten anlıyorum sizi.. yaşamayan bilemiyor bu durumu.. çok yakında size olan ilgisinden nefes alamadığınızda bugünleri hatırlayıp gülümseyeceksiniz.. emin olun..
sedos gece gece destan yazdın.
ellerine sağlık...![]()
canım benim kız 3 yaşındasağol canım.. uzun oldu birazcık evet:)
arkadaşın sorununu okuyunca birebir geçmişe gittim..
şimdiki halimi paylaşayım "boşuna" bir endişe olduğunu bilsin istedim..
o zaman bana çok söylediler ama inanmamıştım ama:)
canım benim kız 3 yaşında
benimki de öyle...ama babasıyla aynı ortamdayken
beni tanımaz bile...bir alt kattaki eltimde olalım wcye bile gidemiyorum.
hemen bağırıyor "anneee ditme ,bende d(g)eliyim "![]()
kızım 1 bucuk yasında ilk dogdugunda beni emmemişti. 3-4 aylık oldugundada benı tanımıyordu hep ılerde gecer ogrenır dıye umıt ettım. 8 aylık oldu 9 aylık oldu benı annesı olarak bılmıyordu herkese gıdıyordu. derken 1.5 yasına geldı hala benı bilmiyor gıbı ve sevmıyor. bana karsı hıc ılgısı yok babasınada oyle ama babaya oranla bana daha ılgısız otızmmı dıye dusundum arastrdm ama alakası yok cok akıllı cocuk. ama benı bu akşam cok uzdu babaannesıne bırakmıstm bugun almaya gıttım o zaman opmek ıstedım koşarak babaannesıne gıttı ve ben cok uzuldum herkesın ıcınde bellı edıyor.
calısıyormusun dıye soran olursa ev hanımıyım ve cocugumla cok ıyı ılgılenıyorum beslıyorum sevıyorum. babaannesıne hafdada bır felan gıdıyor hep bırakmıyorum yanı 24 saat yanyanayız. şiddet felanda uygulamıyorum tabıkı hanıı soran olur dıye soyluyorum gayet ıyı anneyım ama neden bu durumdayım sızce?