2010 ocak annelerinin doğum hikayeleri.

Hoyacim
Markayla alakalimi bilemiyorum emzik konusu.Ilk oglumda bi kac marka denedim ama almamisti.Bu seferki nuk un 0-6 ay yeni dogan diye geciyor.Disney serisiymis.Ama hastanede son günümüzdeyken bi baktim karni doyduktan sonra memeyle oyun yapyior sonra orda uyuyor yataga koyunca ciyakliyor.Büyükte aynisi olmustu bende bilmedigim icin saatlerce kucagimda evde dolanmistim.Gazi var sanip kucagimdan indirmiyordum.Buna baktim ayni oyunu bana yapiyor :) emzigi aldim agzina koydum öyle yatirdim bi kac kez atti sonra kabullendi.Gerci ilk ogluma göre bu cok uslu bi kac kez aglasada benim yaptigimi kabullenen bi bebek.Sadece emdikten sonra uyuyacaksa emzigi veriyorum agzina onu emiyor yada oynuyor.3. aydan sonra vermeyi düsünmüyorum bakalim bu seferde biraktirmak derdi olacakmi.
 
zambakkiz FEYZAE simdi okuyabildim hikayelerinizi dogumdan sonra okuyunca daha mi duygusal olunuyor ne :) Allah bagislasin melek gibiler dimi .Hep Allah cok isteyenlerede bu duyguyu versin diye dua ediyorum bu yasima gelipte cocuksuz kalsaymisim neye benzerdim bilemiyorum.
 

ah nolacak bu memişlerin hali ya. ben 40ından sonrasını düşünüyom. adamcağız nerdeyse bi senedir perhizde. bana çaktırmıyo ama 40ımın çıkmasını dört gözle beklediğinden eminim.
napcam ben yaklaşma banamı diycem offfffff ya ne zor işler ya.
 

meltem abla bence duygular daha taze olduğundan okuyunca daha duygusallaşmışsındır. bende öyleyim milletin çocuğunu bile düşünüyorum
 

ben de şubat annesiyim.Doğum hikayen beni mahvetti.Bazı cümleler öyle şeyler çağrıştırdı ki ağlamadan duramadım.Zaten son anlar,çok duygusal oluyor insan.
Allah,sağlıkla sıhhatle büyütmeyi nasip etsin inşallah.Darısı bizim başımıza.
 

,ayy canım benim o duygusallık lohusalktada devam ediyor bende öyleydim okur okur ağlardım şimdi kendi hikayemi yazdım .allah kurtarsın senide sağlıcakla alırsın kucağına inşallah
 

zambak ben gece sarılınca bile kızıyorum sarılma diye oda kızıyor adamcağız hamilek lohusaklık ne zman bitcek bu çile diye :) n eyapcaz bilmyorum
 
zambak ben gece sarılınca bile kızıyorum sarılma diye oda kızıyor adamcağız hamilek lohusaklık ne zman bitcek bu çile diye :) n eyapcaz bilmyorum

ya tecrübeli anneler bi cevap verin. nolacak bizim halimiz valla bugün çocuğu kucağıma alınca bile o kadar kattan göğüs uçlarım acıdı.

napcaz ya adamlarda bu kadar beklediler daha fazla bekleyemezler napsakki
ne zaman geçicek bu sızı ya
 
10-01-10 Pazar sabahıydı… saat 10 – 11 gibi tuvaletten çıkarken gördüm ki kanamam başlamış. Allah’ım dedim oğlumuz yola çıktı geliyor. Aslında daha 10 gün sonraya bekliyorduk o yüzden kanamayı görünce çok heyecanlanmıştım. Hemen doktorumuzu arayıp durumu bildirdik. O da bize hastaneye gelmemizi söyledi. hastaneye gittiğimizde hiç açıklık olmadığını lakin doğumu 24 saat içinde beklediğimizi ve kanamam oldugu ıcın benı hastanede gözetim altında tutacaklarını söyledi. Ve beklemeler başladı. Pazar günü ağrım hafif bir regl ağrısından öteye geçmemişti.ertesi gün sabah olmuştu bile sabahleyin yapılan muayenede açıklığım sadece 1 cm olmuştu. Doktorumuz ögleden sonra yıne bır muayene yaparız acıklık olmadıysa sezeryana alırız dedi. Çünkü kanamam hiç durmuyordu ve başlayalı 24 saati geçmişti.
Hastanede beklemek çok zordu. Etrafımda çığlık atarak sancı çeken hamılelerın bırı gıdıyor dıgerı gelıyordu. O seslerin eşliğinde beklemek ve artık ciddi bir şekilde kendını gösteren dogum sancılarımı cekmek ınsanı oldukca zorluyordu. Sancı odasında karsı yatagımda yatan kadını çatala yetiştirmediler ve gözümün önunde yapıverdi doğumu. Bu sahneyi görmek bana hiç iyi gelmemişti.
Eşimi içeri almıyorlardı, oysa ben onun yanında olmak ıstıyordum. Korıdora onun yanına gittim. Ve bır asagı bır yukarı yürüyerek 2-3 dk da bir girip 1 dk dan uzun süren sancıları canımdan çok sevdiğim kocamın yanında yaşıyordum.
Öğleden sonra 16 – 17 gibi doktorum yıne alttan muayene yaptı ve acıklıgın 1 cm ı hala aşmadıgını söyleyınce bayılacagımı sandım. O kadar cektıgım agrı neye yaramıştı acaba? Ve doktorumuz tekrar beklemeyı önerdi. Normal doğum yapabilmek için şansımızı sonuna kadar zorlamak istiyordu. Akşam 20 – 21 e kadar yıne bekleyelım sancıların coğaldıgına göre acımla gerceklesebılır dedi. Nitekim 5 saatlik zorlu bekleyiş başladı. ışte bu son 5 saatte normal doğumun ne demek olduğunu tam anlamıyla yaşamıştım. Saat 21 olduğunda sonuç yine aynıydı ; açıklı sadece 1cm  hemen doktorumuzu ara dedim eşime. Gelsin buraya kessin hemen beni… canıma yeten sancılardan ziyade , hala devam eden kanamamın oğluma zarar verip vermeyeceğini kestiremiyordum. Ağrı ve sızının yanında korku ve endişe birlikteydi.
Doktorun gelmesi, amelıyat ekıbının hazırlanması gece 23 ‘ ü buldu. Ve ben toplamda36 saat normal doğum olsun diye beklemiş ve sıkıntısını yaşamış oldum. Sezeryandan çıkınca kuş gibi hafiflemişim. Ameliyat öncesi çektiğim doğum sancısı bitmiş olduğu için amelıyat kesisinin ağrısı sanki hiç yok gibiydi.. ilk sordugun soru tabii ki oğlum olmuştu. Oğlum nerde? Neden ağlamıyor?...
Şükürler olsun rabbime çektiğim sıkıntılar gerçekten o an bitiverdi. Oğlum sağlıklı bir şekilde kollarımızdaydı. Bundan güzel bir duygu daha yok…
 
Gözlümüze Düşen Cemre...
20 Ocak 2010

Kızıma kavuştum... bu cümleyi kurabilmeyi o kadar çok bekledim ki... bunun en yakın tanığı sizlersiniz...

Sizlerle henüz tedaviye başladığım ilk günden bu yana umutlu bekleyiş hikayemi paylaşıyorum... neleri paylaşmadık ki... nelerden geçmedik...dertlerimiz, endişelerimiz, bildiklerimiz, bilmediklerimiz, sevinçlerimiz, alışveriş listelerimiz, sıkıntılarımız... hepsi bitti...

Bu uzun bir yazı olacak... beklenen yazı...

Bu yıl Cemre hava, su ve toprak dışında dördüncü bir boyuta düştü... gönlümüze... kucağımıza... hayatımıza...

37. haftadaki muayene ile kızımın doğumunun 16 Ocak'ta olacağını öğrendik, yalnızca 3-4 gün vardı ve 38. hafta yeni bitiyordu... beklediğimiz halde bir anda heyecanlandık... eşim işlerinden dolayı cumartesi günü olmasını çok istiyordu, daha biz birşey demeden Osman Hoca bu cumartesi alalım kızımızı dedi... sonra bize dönüp sizin istediğiniz birgün var mıydı dedi... biz de cumartesi olmasını istediğimizi söyledik sadece... bir sonraki cumartesiyi beklemez dedi... ve karar verildi...

Hemen eve gidip çantalarımızı hazırladık eşimle, ben artık eğilip doğrulamadığım için eşim sağolsun halletti hepsini... çikolatalarımızı aldık... kuaför işlerimi hallettim... annemler geldi Antalya'dan... Bebek hemşiresi olan ablam da geldi... kayınvalidemler zaten bizdelerdi bir süredir... cuma akşamı herşey hazırdı... heyecanlı ve uykusuz geçti son iki gecemiz...

16 Ocak sabah 07.00'de hastanede olmamız gerekiyordu... Maya'da tedavimizin başından beri yanımızda olan Şerife Hemşire ve Seçil Hemşireyi aldık o sabah evlerinden... Şerifeciğim video kamera, Seçil de foto muhabir olarak katılacaktı doğumuma...Doktorlarımız Osman Denizhan Özgün, Adnan Kaya ve Anestezi Uzmanı Beril Hanım da bizden hemen sonra oradaydı... Osman Hoca o ekip tamamdedi aynı opu günü olduğu gibi... Adnan Hoca koyduğumuz gibi alacağız Nurgül dedi... çok güldüm... çok rahattım o sabah, onların sayesinde...

Epidural sezeryan olacaktı doğumum, ancak epidural uygulanmasına rağmen bir türlü uyuşma gerçekleşmedi ve genel anestesiyedönüldü... ama epidural de yapılmıştı, çok az Opu işlemindekinden daha az genel anestezi ile uyuşturuldum... o anı göremedim... ne kadar isemiştim oysa... hep hayal etmiştim, ayık olacaktım, tüm cesaretimi toplamıştım... ama olmadı, bunda da bir hayır vardır dedim... dua ediyordum, bebek isteyen arkadaşlarım için başta... o arada uyumuşum...

Uyandığımda Beril Hoca yanağımı okşayıp çok güzel bir kızın oldu Nurgülcüğüm dedi... çok iyi dedi...

Oda çıktı şimdi seni de oraya götürüyoruz dedi...

genel anestesiden uyanmama rağmen gayet ayıktım...

kızım tam 08.48'de doğmuş...

boyu 50 cm... kilosu 3 kilo 195 gr olarak....

odaya getirdiklerinde yanağıma tuttular kızımı, cicilerini giydirmiş teyzeleri... mis gibiydi... hemen yüzümü yalamaya başladı... benden de göz yaşları fışkırıyordu... babamız geldi yanımıza öptü bizi... odamız bir anda

bütün sevdiklerimizle doldu... herkes ordaydı ve kızımla buluşmamızı izliyordu...

ama ben neden sürekli ağlıyordum, anestezi etkisi mi... sanmıyorum... şükür göz yaşlarıydı... sevinç göz yaşları... o anı asla unutmayacağım...evettt hayatımın en güzel anıydı... ne kadar sürdü hatırlamıyorum... sonra kutsal emzirme anı... o minicik bebek nasıl emme isteği ile doluydu...

birkaç gün önce rüyamda gördüğüm kızımdı kucağımdaki bebek... rüyanın aynısıydı... hemen emmeye başladık... minicik elleri ile baş parmağımı tuttu... o anda yeniden bittim... yeniden ağlamaya başladım...

o gün kim gelse ağladım, kim arasa ağladım... sonra telefonalraçıkmamaya karar verdim zaten konuşamıyordum...

hamilelik de bir nevi anneliği yaşıyorsunuz ama doğum başka... başka bir mucize...

anne olduğumu kucağıma alınca anladım...

artık hayatım o benim.... Osman hoca geldi... o anda ona sarılmak istedim, teşekkür etmek... yanağımı okşadı... yeni oyuncağını sevdin mi dedi... çok sevdim hocam dedim...

babamız çok heyecanlı... doğum tarihi belli olduğundan itibaren acayip heyecanlandı... korunmayı bıraktığımız ünlerde neden çocuk yapıyoruz, sevmek için mi, iyi düşündün mü diyen eşim...

babaolmaya yaklaştıkçaayakları yerden kesildi... uykusuzluğumuz onun heyecanındandı daha çok... ben çok daha sakindim...

o gün aşık olduğum adamın kızıma bakışını gördüm.... ikisine yeniden aşık oldum... allah bizi birbirimizden ayırmasın.... gözü kızından başka birşey görmüyor şuanda...
bu konu ayrı bir yazı konusu olur....

Ablam hastane sürecimizde kızıma kendi kızı gibi bana da annem gibi baktı... canım benim 2 yaşındaki kızını, 6 yaşındaki oğlunu veeşini bırakıp gelerek hem de... bir kardeş ne kadar önemli bunu çok daha iyi anladım... benim kızımın da kardeşi olmalı...

Cemre şuanda uyuyor... onun da benim de sağlımız yerinde... kızım doğalı 5 gün oldu... eve geleli bu gece 3. gün olacak... anneanne bizimle... cemre mışıl mışıl uyuyor, sütümüz geliyor...

bugün doktor kontrolümüz vardı sarılık tehlikemiz yok, çocuk doktorundan sonra Maya'ya Osman Dedemize uğradık teşekkür için... çok sevindi herkes...

Çok şükrediyorum... sürekli dua ediyorum... eşim de yarın kızımın kimliğini çıkartıp, kulağına ismini söyleyecek...

Yazacak çok şey var... bugünlük bu kadar... şimdi kızımla birlikte uyuma zamanı....

umutlu bekleyişim bebeğimle sona erdi... hepinize bu duyguyu yaşamak kısmet olsun... gerçekten şükredilmesi gereken bir duygu...

hayatımda yeni bir pencere açıldı sanki... görüşmek üzere....
 
7 Ocak 2010 gunu, saat 15:14'de (37. haftasinda) 3.120 gr olarak dunyaya geldi oglum. Induksiyon (suni sanci) ile epiduralli normal dogum oldu. Adini Ozan Efe koyduk...

Guzel bir hamilelik geciriyordum hatta ilk aylarda mide bulantisi bile yasamamistim. Artik cok az kaldi derken, bebegime kavusmayi sabirsizlikla beklerken birden o dayanilmaz kasintilar basladi. 34. haftada doktora gittigimde o gune kadar adini bile duymadigim bi hastalik soylediler bana: "Gebelik kolestazi" varmis bende. Gebelikte hormanlarin etkisiyle kanda karaciger enzimleri ve safra asiti yukseliyormus... Gebeligin ilerleyen haftalarinda riskli bir durum ortaya cikmasin diye 37. haftada bebegi alalim dedi Amerika'daki Turk doktorum. Bebegim sag salim dunyaya gelsin de varsin olsun dedim, hem 37. hafta premature de olmuyor. 6 Ocak Carsamba gunune randevumuzu aldik. Hazirliklarimizi hizlandirdik: oglumun besigini bebek arabasini aldik, dogdugunda cekebilelim diye kamera aldi babasi... Turkiye'den annem de geldi yanima.

6 ocak gunu sabah gittik hastaneye. Oglen 12 gibi muayene odasina aldilar bizi ve NST'ye bagladilar once. Bir hemsire ve ebe -midwife- ilgilendi benimle. Rahim agzini doguma hazirlamak icin alttan jel verdiler. Bi sure daha NST'de kontrol edecegiz sonra 3 saatligine gidip gelebilirsiniz, hatta daha sonra geceyi evinizde bile gecirebilirsiniz sabah donersiniz dediler once. Sevindim ben de:) Ama bu surede bebisimin kalp atislari bir kac kez dusunce, seni hic bi yere birakmiyoruz dediler ve aksam 6'da bizi dogum odasina aldilar.

Daha genis ve guzel bi odaydi ben de basima geleceklerden habersiz sevindim safca:) Tam da bu siralarda cok hafif hafif sanci gibi bi agri hissetmeye baslamistim. Dogum odasina varinca bu agriyi soyledigimde doktor kiz mujdeli bi haber almis gibi gulumsedi ve bizim de istedigimiz bu dedi:) Ben de ona gulumsedim:) Ilk alttan kontrolde acilmam 1 cm olmustu. Bu sefer 2 tane doktor kizcagiz balonla acilmayi artiracagiz dedi ve alttan bi islemle bi seyler yerlestirdiler, canim cok yandi...

Hafif seyreden sancilarim giderek artmisti ve beni kontrole gelen siyahi guzel Ganali doktor hanima aglayacak gibi yalvararak baktim. Gece 10'da hemsirem bana bir ilac verecegini ve uyuyacagimi soyledi. Sancilarimi kesmeyecegini ama aralarda ben devamli uyuyacagim icin kafaya takmayacagimi soyledi. Ve o mucize hapi yutar yutmaz basim donmeye beynim uyusmaya basladi. Tam kafayi buldum yani:) Gozumu acamadan bi yandan uyudum bir yandan aralarda sanci geldikce inliyordum ama hemen uyumaya devam ediyordum.

Gece 2 oldugunda ilacin etkisi gecti maalesef ve ben aci gercekle yine basbasa kaldim. Ve artik suni sanci vermeye basladilar. Seruma ilaci vermeye basladilar giderek dozunu arttiriyorlardi. Bu arada ben ne zaman istersem epidural vereceklerini soylediler. Anastezist doktorlar bi kac defa yanima gelmis bilgi vermislerdi bana zaten. Bana acilmayi beklememe gerek olmadigini soylediler burada. Ne zaman istersem o zaman alacaktim epidurali.

Annem dedi ki. biraz dayan sonra alirsin... Ben de peki dedim... Ve sabah 6'ya kadar durdum. En son anestezi uzmanini cagirdigimizda odaya gelmesi icin gecen dakikalari bile sayacak kadar cok canim yaniyordu! Sanirim kendimi fazla zorlamisim ve biraz gec kalmistim:)) Acilmam 6 cm olmustu. Neyse ki epidural olduktan sonra hic bir sey hissetmiyordum ve yeniden gulmeye basladim ve bol bol uyumaya...

Persembe gunu kendi doktorum nobetciydi ve sabah erkenden ekibiyle birlikte yanima geldi. Epidural icin niye o kadar bekledin dedi o da. Neyse beklemeye devam dedi. Oglene dogru altta bi basinc ve bi seyin ciktigini hissettim hemen hemsiremi cagirdim. Suyum kendiliginden gelmisti, cok guzel dediler ve bundan sonra suni sanci dozunu azalttilar, artik acilma kendiliginden olur diye. Dedikleri gibi de oldu 3-4 saat sonra 9 cm, kisa sure sonra da 10 cm acilma oldu. Bu arada karnimda sancilari hisstemeye baslamistim. Epidurali artirabilmem icin elime verdikleri dugmeye de 15 dakikada bi basmama ragmen agrim gecmiyordu... Doktorum sancilari hissetmemin dogum sirasinda isimizi kolaylastiracagini soyledi.

Vee beklenen an geldi catti... Bi tarafta hemsirem, diger yanimda annem, bas ucumda esim:) Sanci geldikce ikinmaya basladim. 3 kereden sonra basi gorunuyo dedi hemsire! Anaa ne cabuk be dedim. Sonra hemsirem gitti cagirdi, doktorum ve ekibi geldi odaya. Gerci doktorum ellerini bagladi sadece izledi walla, herseyi ogrencileri yapti. Cok tatli bi kiz ilgilendi benimle. Onlar geldikten sonra bi kac kere daha ikindim... Sonra icimden bi seyin ciktigini hissettim ! :)

O an bebegimin sesini duydum, bi kac kere agladi sonra sustu oglum... Hemen bi bezle silip gogsume yatirdilar oglumu. Zeytin gozlerini bana dikmis bakiyordu. Dunyanin en tarifsiz en muhtesem aniydi o an. Esim, annem ve ben gozyaslari icinde Hosgeldin dedik oglusuma.

Dunyanin en guzel bebegiydi benim oglum:)) Allahim hayirli evlat eylesin, hayirli omur versin yavruma ve herkesin kuzusuna... Evlat sahibi olmak isteyenlere de nasip etsin...
 
Son düzenleme:
en son olan kontrolümüzde doktorumuz artık bize sezaryan tarihimizi vermişti...
24 ARALIK 2009 PERŞEMBE...
tabi biz o günü bekleye bekleye dakikaları saya saya getirdik...
zaten son hafta hiç uyumuyorduk..eşimde bende..
son hafta annem ve kız kardeşim bizde kalıyordu olurda bir aksilik olur bebek erken gelir diye...
24 aralık sabah kalktım ve ilk işim banyo yapıp saçımı fönlemek oldu..
eşim annem kardeşim benden daha heyecanlı bana nasıl davranılıyor bir görseniz..
herkes annemi arıyor dayımlar teyzemler yengemler..
neyse saat 10 oldu biz çıktık yola..inanırmısınız arabayı ben sürdüm giderken..ben bzm arabamızı eşimde annemin arabasını.. 2araba yola çıktık..
hastaneye geldik.. kaynanamlar ailecek gelmişti onlarda..daha sonra teyzemler amcamlar dayımlar kuzenlerim...vs...herkes odadaydı...
derken hemşireler beni hazırladı önlüğümü giydirdiler serum takıldı..yarım saate beni aldılar...
odamdan çıkışım çok fena oldu..sakin olan ben annemi ağlarken görünce başladım ağlamaya..tabi herkes...eşim elimi tutuyor ben yüzümü kapatıyorum diğerlerini görmeyim diye..
ameliyathaneye geldik eşim dışarda kaldı o an öyle kötü oldumki..buz gibi bir yer tek başıma tanımadığım insanlar...
ben koridorda beklerken doktorum geldi yanıma beni sakinleştirdi yüzümü sildi..(doktor çok önemli arkadaşlar)
15 dakika içinde bebişim çıktı bana gösterdiler öptüm,inanılmaz bir duygu..
(spinal anestezi ile doğum yaptım)
yarım saate de ben çıktım odama..o asansörden indirilişim herkesin beni karşılaması...
işte bzm hikayemizde böyle...
 
güzel bir hikaye ayca, güle güle büyüt bebeğini, o doğumhanenin soğuğu ve içerideki tanımadığın insan kalabalığı bana da çok tanıdık geldi, ben üç kez girdim ameliyathaneye ve artık fobi oluştu, ama insan doğumdan en çok birkaç gün sonra bütün sıkıntıları unutuyor, hamilelikteki hisleri bile unutup direkt bebeğe odaklanıyor, adeta bebeğine aşık oluyor, insan beyninin müthiş özelliği, acıları sil, güzellikler aklında kalsın ne güzel değil mi...
 
Ocak annelerinin hepsine geçmiş olsun ve bebekleri hayırlı olsun diyerek başlıyalım...
Benim kızımın 40 haftası dolmasına rağmen hiç gelmeye niyeti yoktu ve sancımda yoktu suyu az kalmış diye 41. haftada suni sancıyla doğurmaya karar verdik, başından beri hep normal doğum istediğim için vazgeçmedim. Tam 17 saat sunii sancıyı dayadılar taaki ben dayanabilene kadar ama maalesef hiç açılmam olmadı ki zaten ben epidural normal yapıcaktım 3 cm açılsa epidurali takıcaklardı ama maalesef 1 cm bile açılmayınca ve ben artık dayanamayınca kendi isteğimle sezeryana girdim sezeryanıda epidural yaptırdık babasıyla beraber minik kızımın dünyaya gözlerini açışını izledik çok güzel bir duygu.Eğer hastanenize ve doktorunuza güveniyorsanız kesinlikle epidural sezeryanı tavsiye ederim. Şuan 20 günlük lohusayım ama maşallah diyim hiç ağrım sancım olmadı hemen ayaklandım kızımla ilgilendim.
Benim doğum hikayem böyle ,müthiş acıların ardından meleğime kavuştum çok mutluyum Allahım herkeze nasip etsin...
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…