hyırdır cnm hastamsın
evi toplayıp hazırlanıcam hastaneye gitmek için melisi anneme bırakıcam hayırlı haberlerle gelirim inşallah dua edin canlarım kendinize iyi bakın :80::80::80:
Kızlar güzel bir yazı faydalı olur inş..
Çocuğunuz uykuya dalmakta zorlanıyorsa iki nedeni olabilir:
1- uykusu gelmeden yatırmışsınızdır
2- uyku saati çoktan geçmiştir
Çocuğun hiper aktif, yerinde duramaz bir hali varsa, mız mızsa, ağlıyorsa ya da uykuya aniden bir saniye içinde dalı veriyorsa genelde ikincisi geçerli oluyor. Bazı çocuklarda sadece bu basit problem çözüldüğünde uyku kaliteleri bir anda artıyor. Bunun için de çocukların yaşlarına uygun sürelerde uyanık kalması gerekiyor. Aşağıda Tracy Hogg'dan alınmış aylara göre ortalama uyanıklık süreleri var. Her çocuk aynı olmuyor ama bu süreler kesinlikle çok iyi bir rehber niteliğinde.
Yeni Doğan: 50-60 dakika
1 -2 Aylık: 1 saat / 1 saat 15 dakika
2- 3 Aylık: 1 saat / 1 saat 20 dakika
4-6 Aylık : 1.5 / 2 saat
7-9 Aylık : 2 saat 45 dakika / 3 saat
10-12 Ay: 3 /4.5 saat
13 Ay + : 5/ 6 saat
demekki oğlum normal değil çünkü bazen 12 saat uykusuz kalıyo
Bir kahve içeyim de kendime geleyim yaa...
buryun hanımlarr kahve içmeye
ewet cnm bzim taşınma işleri falan wardı onlarla uğraşıyordum kayınwaldemler falan wardı netimz wardı ewde ama giremyordum malum akşam yemek sabah yemek ew işi oğlum ew kalabalık bir yandan derken sakinleşnce yawaş yawaş girmeeye başlaadım nete
bak sen melis hanımaa yaa hakkaten nasıl dayanıyorlar kii gündüz uyumasınlar had ona razıyızda gece oyun stemek neymş öylee
efimcim maşallah yaa walla 2 canlısın başında tatlı br bela we hamaratsın darısı başıma bazen tutar benmde böyle hamaratlığım ama bzaen oğlum saolsun insanda derman burakmıyo
bişii sorcam canım özel olcak ama 2 çocuk planlımı
Evet canım.. Planlayarak yaptık, Allah da verdi hemen, şükürler olsun..
Ben evdeyim, kızıma bakıyorum..
Biri 5 biri 3 yaşına gelene kadar baksam yeter diye düşünüyorum..
Sonra onlar yoluna ben yoluma :-D Yani sonrasında iş yaşamına dönmek istiyorum..
Kıyamadım kızımı kimseye bırakmaya,
şartlarımız da elverince yani açıkçası daha düşük bir yaşam standardına kızımızın gelişimi için okey deyince,
biraz şartlar bize uyarak biraz da biz şartlara uyarak çalışmamam yönünde karar aldık..
Düşündük.. Taşındık.. Dedik ki: Biz kızımıza bir kardeş yapacak mıyız? Evet..
O zaman ben evde Zeynep'e bakarken bir tane daha çocuğumuz olsun, ikisi bir büyüsün diye düşündük..
Heeee bu kolay birşey mi? Asla... Ama insanlar her zaman kolay şeyleri yaparak mutlu olmazlar...
Bazen zor şeyleri bazen istemedikleri ama şartların gerektirdiği şeyleri yaparak ileride mutlu olmayı hedeflerler..
Şu an biraz zorlanıyoruz.. Çünkü hem ev taksiti hem kira ödüyoruz.. Ama olsun..
Bütün bunlar bile keyfimi kaçırmaya yetmiyor şu aralar
Tabiki bende insanım.. Zeynep'e tahammül edemediğim anlar oluyor ama o benim yavrum..
Asla bağırmamaya çalışıyorum.. Kendimi kullanılmış hissediyorum ama Zeynep'e çaktırmıyorum..
Sonunda bende genç bir kadınım, 30 yaşındayım.. Gezip eğlenmek, manken gibi olmak, canlar yakmak istiyorum...
Ama hayatta yaptığım seçimlerin sonuçlarına katlanmayı onları kabul etmeyi biliyorum..
Kendimle kavga etmiyorum.. Ve her zaman bunun bir süreç olduğunu ve çocuklarım 3-5 yaşına gelince
şu ana nazaran daha özgür olacağımı düşünüyorum..
Sabah annemle telefonda konuşuyorum.. Zeynep bir taraftan yaramazlık yapıyor..
Fiskos'u devirmiş, üzerindekiler de devrilmiş.. Annem diyor ki: Ona kız bağır biraz, çok normal karşılıyorsun.. Hayır dee..
Gözlerinle bak korkut.. Ellerine vur diyor.. Şakayla karışık hayır diyorum, döksün, kırsın, dağıtsın, fedaaaa olsun yavruma
Tabi annem birşey diyemiyor.. Ama kardeşlerimin insanlara Hayır diyememesinden şikayetçi...
Dönüp bakmıyor bile bu çocuklar neden böyle diye..
Ben küçükken ağladığım zaman annemin bana ağlama diye kızdığını bilirim..
Ve gizli gizli ağladığımı veya gözyaşlarımı içime akıttığımı.. Bende hayatta çok sonra öğrendim hayır demeyi..
İşte bu yüzden çocuğuma kızamıyorum.. Bırakıyorum kırsın döksün yapsın etsin..
Sabahleyin çöp poşetlerini tek tek poşetlikten alıp çamaşır makinasının içine atıyor..
Güler misin ağlar mısın?
Bunları şundan dolayı anlattım..
Seçimlerimin beni ne kadar zora sokacağını biliyorum..
Seçimlerimin doğuracağı sonuçları biliyorum.. Ve en önemlisi onları kabul ettim, korkmuyorum..
İnanıyorum ki bu bir süreç ve gittikçe, yol aldıkça, ilerledikçe hep daha iyiye doğru gideceğiz..
Kafanızı patlattım kızlar..
Rahatsızlık verdiysem özür dilerim..
Hepinizi öpüyorum..
Afiyet olsun canım...Benim de canım çekti..Yapıp içeyim bari :)
Efim aşk olsun ya kafa patlatmak olurmu hiççç..Ne güzel düşünceler bunlar böyle...
Keşek herkes hayatta böyle karşılaşacağı yada önüne çıkacak engelleri aşıp bu kadar özgüvenli olabilse belki ozaman sorunlar biraz daha azalır...Ne istediğini bilmek sonunda sana neler getireceğini düşünerek hareket etmek ve bunlara katlanmak herkesin yapacağı birşey değil..Oyüzden tebrik ediyorum senide...Sonuçta herşeye çocuklarımız için katlanıyoruz onların iyi yetişmesi gelişmesi büyümesi önceliklerimizin en önünde...
Evet canım.. Planlayarak yaptık, Allah da verdi hemen, şükürler olsun..
Ben evdeyim, kızıma bakıyorum..
Biri 5 biri 3 yaşına gelene kadar baksam yeter diye düşünüyorum..
Sonra onlar yoluna ben yoluma :-D Yani sonrasında iş yaşamına dönmek istiyorum..
Kıyamadım kızımı kimseye bırakmaya,
şartlarımız da elverince yani açıkçası daha düşük bir yaşam standardına kızımızın gelişimi için okey deyince,
biraz şartlar bize uyarak biraz da biz şartlara uyarak çalışmamam yönünde karar aldık..
Düşündük.. Taşındık.. Dedik ki: Biz kızımıza bir kardeş yapacak mıyız? Evet..
O zaman ben evde Zeynep'e bakarken bir tane daha çocuğumuz olsun, ikisi bir büyüsün diye düşündük..
Heeee bu kolay birşey mi? Asla... Ama insanlar her zaman kolay şeyleri yaparak mutlu olmazlar...
Bazen zor şeyleri bazen istemedikleri ama şartların gerektirdiği şeyleri yaparak ileride mutlu olmayı hedeflerler..
Şu an biraz zorlanıyoruz.. Çünkü hem ev taksiti hem kira ödüyoruz.. Ama olsun..
Bütün bunlar bile keyfimi kaçırmaya yetmiyor şu aralar
Tabiki bende insanım.. Zeynep'e tahammül edemediğim anlar oluyor ama o benim yavrum..
Asla bağırmamaya çalışıyorum.. Kendimi kullanılmış hissediyorum ama Zeynep'e çaktırmıyorum..
Sonunda bende genç bir kadınım, 30 yaşındayım.. Gezip eğlenmek, manken gibi olmak, canlar yakmak istiyorum...
Ama hayatta yaptığım seçimlerin sonuçlarına katlanmayı onları kabul etmeyi biliyorum..
Kendimle kavga etmiyorum.. Ve her zaman bunun bir süreç olduğunu ve çocuklarım 3-5 yaşına gelince
şu ana nazaran daha özgür olacağımı düşünüyorum..
Sabah annemle telefonda konuşuyorum.. Zeynep bir taraftan yaramazlık yapıyor..
Fiskos'u devirmiş, üzerindekiler de devrilmiş.. Annem diyor ki: Ona kız bağır biraz, çok normal karşılıyorsun.. Hayır dee..
Gözlerinle bak korkut.. Ellerine vur diyor.. Şakayla karışık hayır diyorum, döksün, kırsın, dağıtsın, fedaaaa olsun yavruma
Tabi annem birşey diyemiyor.. Ama kardeşlerimin insanlara Hayır diyememesinden şikayetçi...
Dönüp bakmıyor bile bu çocuklar neden böyle diye..
Ben küçükken ağladığım zaman annemin bana ağlama diye kızdığını bilirim..
Ve gizli gizli ağladığımı veya gözyaşlarımı içime akıttığımı.. Bende hayatta çok sonra öğrendim hayır demeyi..
İşte bu yüzden çocuğuma kızamıyorum.. Bırakıyorum kırsın döksün yapsın etsin..
Sabahleyin çöp poşetlerini tek tek poşetlikten alıp çamaşır makinasının içine atıyor..
Güler misin ağlar mısın?
Bunları şundan dolayı anlattım..
Seçimlerimin beni ne kadar zora sokacağını biliyorum..
Seçimlerimin doğuracağı sonuçları biliyorum.. Ve en önemlisi onları kabul ettim, korkmuyorum..
İnanıyorum ki bu bir süreç ve gittikçe, yol aldıkça, ilerledikçe hep daha iyiye doğru gideceğiz..
Kafanızı patlattım kızlar..
Rahatsızlık verdiysem özür dilerim..
Hepinizi öpüyorum..
Daha önce yaptıklarını görmediğimiz başarabildikleri en ufak bir şey bile bazan nasıl da mutlu ediyor,gurur veriyor değil mi ??
Efimcim bu zeka ile kaç yaşında olursan ol senin kendine hayran bırakmaman,canlar yakmaman mümkün mü ??Evet canım.. Planlayarak yaptık, Allah da verdi hemen, şükürler olsun..
Ben evdeyim, kızıma bakıyorum..
Biri 5 biri 3 yaşına gelene kadar baksam yeter diye düşünüyorum..
Sonra onlar yoluna ben yoluma :-D Yani sonrasında iş yaşamına dönmek istiyorum..
Kıyamadım kızımı kimseye bırakmaya,
şartlarımız da elverince yani açıkçası daha düşük bir yaşam standardına kızımızın gelişimi için okey deyince,
biraz şartlar bize uyarak biraz da biz şartlara uyarak çalışmamam yönünde karar aldık..
Düşündük.. Taşındık.. Dedik ki: Biz kızımıza bir kardeş yapacak mıyız? Evet..
O zaman ben evde Zeynep'e bakarken bir tane daha çocuğumuz olsun, ikisi bir büyüsün diye düşündük..
Heeee bu kolay birşey mi? Asla... Ama insanlar her zaman kolay şeyleri yaparak mutlu olmazlar...
Bazen zor şeyleri bazen istemedikleri ama şartların gerektirdiği şeyleri yaparak ileride mutlu olmayı hedeflerler..
Şu an biraz zorlanıyoruz.. Çünkü hem ev taksiti hem kira ödüyoruz.. Ama olsun..
Bütün bunlar bile keyfimi kaçırmaya yetmiyor şu aralar
Tabiki bende insanım.. Zeynep'e tahammül edemediğim anlar oluyor ama o benim yavrum..
Asla bağırmamaya çalışıyorum.. Kendimi kullanılmış hissediyorum ama Zeynep'e çaktırmıyorum..
Sonunda bende genç bir kadınım, 30 yaşındayım.. Gezip eğlenmek, manken gibi olmak, canlar yakmak istiyorum...
Ama hayatta yaptığım seçimlerin sonuçlarına katlanmayı onları kabul etmeyi biliyorum..
Kendimle kavga etmiyorum.. Ve her zaman bunun bir süreç olduğunu ve çocuklarım 3-5 yaşına gelince
şu ana nazaran daha özgür olacağımı düşünüyorum..
Sabah annemle telefonda konuşuyorum.. Zeynep bir taraftan yaramazlık yapıyor..
Fiskos'u devirmiş, üzerindekiler de devrilmiş.. Annem diyor ki: Ona kız bağır biraz, çok normal karşılıyorsun.. Hayır dee..
Gözlerinle bak korkut.. Ellerine vur diyor.. Şakayla karışık hayır diyorum, döksün, kırsın, dağıtsın, fedaaaa olsun yavruma
Tabi annem birşey diyemiyor.. Ama kardeşlerimin insanlara Hayır diyememesinden şikayetçi...
Dönüp bakmıyor bile bu çocuklar neden böyle diye..
Ben küçükken ağladığım zaman annemin bana ağlama diye kızdığını bilirim..
Ve gizli gizli ağladığımı veya gözyaşlarımı içime akıttığımı.. Bende hayatta çok sonra öğrendim hayır demeyi..
İşte bu yüzden çocuğuma kızamıyorum.. Bırakıyorum kırsın döksün yapsın etsin..
Sabahleyin çöp poşetlerini tek tek poşetlikten alıp çamaşır makinasının içine atıyor..
Güler misin ağlar mısın?
Bunları şundan dolayı anlattım..
Seçimlerimin beni ne kadar zora sokacağını biliyorum..
Seçimlerimin doğuracağı sonuçları biliyorum.. Ve en önemlisi onları kabul ettim, korkmuyorum..
İnanıyorum ki bu bir süreç ve gittikçe, yol aldıkça, ilerledikçe hep daha iyiye doğru gideceğiz..
Kafanızı patlattım kızlar..
Rahatsızlık verdiysem özür dilerim..
Hepinizi öpüyorum..
Efimcim bu zeka ile kaç yaşında olursan ol senin kendine hayran bırakmaman,canlar yakmaman mümkün mü ??
Efim aşk olsun ya kafa patlatmak olurmu hiççç..Ne güzel düşünceler bunlar böyle...
Keşek herkes hayatta böyle karşılaşacağı yada önüne çıkacak engelleri aşıp bu kadar özgüvenli olabilse belki ozaman sorunlar biraz daha azalır...Ne istediğini bilmek sonunda sana neler getireceğini düşünerek hareket etmek ve bunlara katlanmak herkesin yapacağı birşey değil..Oyüzden tebrik ediyorum senide...Sonuçta herşeye çocuklarımız için katlanıyoruz onların iyi yetişmesi gelişmesi büyümesi önceliklerimizin en önünde...
Bu sözden sonra yeryüzünden biraz havalanarak şerefine içiyorum arkadaşım...
Güzel sözlerin için teşekkürler..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?