- 13 Ekim 2011
- 215
- 6
- 68
Doğum Tarihi:28.10.2013
Hastane:Samsun Medicana
Doğum Şekli:Spinal Sezeryan
Bebeğin Cinsiyeti:Erkek
Bebeğin Adı:Çınar
Bebeğin Kilosu Boyu:3300 gr, 51 cm
27 eylül gecesi eşim ve ben son kez izledik oğlumuzun karnımdaki hareketlerini,dokunduk hayaller kurduk her gece olduğu gibi,son kezdi bu sefer biliyorduk.Eşim uyudu fakat ben uyuyamadım heyecandan,önce spinal sezeryandan korkutuğum için sonra da bebeğe bakamayacağım hissine kapıldığım için.Neyse bir şekilde sabah oldu.
Çantalarımızı aldık evimize son kez bebeksiz bakıp sağlıklı bi şekilde geri dönmeyi nasip etsin diye dua ettik Yatış işlemleri eşimle.Hastane evimize çok yakındı zaten hemencecik gittik.Hastaneye girmeden eşim son kez hamile halimle fotoğraflarımı çekti.Yatış işlemleri yapıldı,odamıza çıktık. Kıyafetlerimi çıkarıp mavi bir önlük giydim.Hemşire gelip beni rahatlattı ve sondamı taktı ,nefret ediyorum ama çok acımadı Allah'tan.Sonra damar yolu açıldı ve benim midem kalktı bir güzel içimdeki safrayı boşalttım.Neyse kendimi biraz daha iyi hissedince ailelerimiz,fotoğrafçımız geldi.Sonra da ameliyathaneye almak için bir sedye geldi ve yolculuk başladı.Annem yanaklarımdan öptü dua etti ,okudu üfledi yüzüme.Eşim korkma sen yaparsın seni seviyorum dedi öptü. El salladım herkese korktuğumu belli etmeden, herkesin gözleri dolmuştu oysa.
Ameliyathaneden girince korkum tavan yaptı ne yalan söylim, ayet-el kürsi okuya okuya ortadaki masaya yatırdılar.Geniş aydınlık bir ortam,fonda Gülben Ergen'in şarkısı çalıyor,kalabalık kadınlı erkekli genç bir ameliyat ekibi,gülümsüyorlar ,hepsi bana bakıyor,nasılsın hoş geldin,bebeğine kavuşacaksın ne güzel diyorlar ama ben korkuyorum.Anestezi uzmanını ve doktorumun gelmesini bekledik biraz saate bakıyorum 9'a geliyor.Aniden titremeye başladım,sorular soruyorlar beni sakin tutmak için ama olamıyorum titriyorum çenem öyle titriyor ki durduramıyorum.Cevap veremiyorum onların sorularına.Biraz sakinleşir gibi oldum.Neyse anestezi uzmanı gelince oturttular beni,çenemi göğsüme dayadım,kıpırdama dediler benim titreme tamamen durdu,nasıl durmasın iş ciddiye binince geçiyor benim paniklerim.Belimden iğne yaptılar uyuşsun diye sonra da asıl iğne geldi hiç acı hissetmedim ama .İşte korktuğum şey buydu spinal anesteziyle bacaklarımın uyuşması.Bi sıcaklık yayıldı hiç acımadı,rahatsızlık verici geldi ama dayanılmayacak kadar değil.Evet başlayalım dedi doktorum ben ayaklarımı oynatıyorum başlamayın dedim.Bana öyle gelmiş meğerse. Acımayacak ama sana dokunduğumuzu hissedeceksin dediler.Ellerim bağlı ,bir kolumda tansiyon cihazı,diğerinde kalp atışlarımın bağlı olduğu cihaz ve tavanda kocaman ışıklar.Dokunmalar başladı karnıma,yanımda bir hemşire bana anlatıyor,şimdi kesiyorlar birazdan bebeğin gelecek,kafasını çıkardılar falan ama ben gerginim salak gibiyim odaklanamıyorum midem bulanıyor,başım dönüyor,ağrıyor,kötüyüm diyorum,hayır nabzın ve tansiyonun çok normal korkuyorsun ondan öyle hissediyorsun dedi.Bak bebeğin çıkıyor şimdi dedi karnına bastıracaklar.Allah'ım sallıyolar bastırıyolar,acımıyo ama ilginç bir şey .
Ve o an;bir ağlama sesi yırtılırcasına çok değil ama sakin,huzur veren inceden,uzaktan gelen,benim bebeğimden...
İnanamıyorum Allah'ım benim mi o benim mi..diye bağırıyorum ağlamak istiyorum ama dedim ya saflaşmışım biraz sordum hemen iyi mi sağlıklı mı evet çok sağlıklı güzel,sonra evet annesi bak oğlun deyip başımın yanına koydular fotoğtaf çektiler .Gördüğüm şey beyaz minik bir yüz çok güzel,tatlı pembe dudaklar,minik burun.Çok tuhaf hissediyordum,oğlumu alıp götürdüler.Ben kaldım öylece neyse yarım saat kadar sürdü benim işim sonra çıktık ameliyathaneden.Eşim annem ailem arkadaşlarım kalabalık bir grup beni bekliyorlar kapıda.Odamıza çıktık odam süslenmiş heryer masmavi o kadar güzelki.Bebeğimizi ısınması için almışlar,o gelene kadar beni giydirdiler,süslendim,makyajımı yaptım.10 dk sonra oğlumu getirdiler.Herkes üşüştü üzerine herkes hevesli ve hasret,4 yıldır beklediğimiz bebeğimize,içim buruk tüm sevdiklerim yanımda bir tek babam yok,cennetten görüyordur tornunu inşallah...Tam bebeğimi kucağıma aldım fotoğraflarımız çekilecek herkes bize bakıyor dayanılmaz sancılar başladı bağırmaya başladım alın bebeği dayanamıyoruuuuuuuuuuuum ,hemşireler geldi hemen ağrı kesiciler yaptılar.1-2 dk sonra geçti o kabus. Herşey bitmişti 9 aydır beklediğimiz o an gelmiş bebeğimiz sağlıklı ben iyiyim ama kafam çok karışık çok tuhaf duygular yaşıyorum boş boş bakıyorum oğluma,anne oldum diyorum kendi kendime inanamıyorum.Tekrar bebeğimi kucağıma verdiler bu sefer emzirmek için ,göğsümü açtım ,aman Allah'ım ağzını kocaman açmış sanki daha önce yağmış gibi dudaklarını göğsüme yapıştırıp emmeye başladı. Allah'ın mucizeleri ne kadar büyük.
Sonraki saatler ziyaretçilerimi karşılayıp klasik olması gerektiği kadar olan adet sancıları gibi biraz terleten sancıları çekerek geçti.Herkes sancı çekmeyeceğimi rahat olacağını söylemişti spinal sezeryanın ama kişiden kişiye değişiyormuş demek.O yüzden sezeryan olacaklar benim gibi korkmasın,hele de spinal uyuşturma ameliyattan hiç korkmayın ben boşuna korkup kendimi panik yapmışım,yine de uyutun beni demeden korkularımı bastırmaya çalışarak başardım bu işi.2 gece yattık hastanede ,ilk gecemde kalktım yürüdüm gazımı çıkardım,tuvaletime gitim çok şükür.Doğum kısmı bence sezeryanda olsa çok korkulacak bir şey değil kızlar,bunu anladım.
Asıl iş eve gelince bebeğe bakmak kendinize bakmak...
İlk günler emzirme olayından dolayı mı ne lohusalık depresyonuna girdim,annemle kayınvalidem habire emzir emzir emzir...Alıp başımı gitsem diye düşündüm,çok bunaldım.sonra onu da atlattım.Bugün bir haftamız doldu.Alışma süreci var bu işin,sonuçta hayatınız değişiyor.Eşim sağolsun sürekli beni öpüyor,nazlatıyor, ben mutlu olayım diye herşeyi yapmaya çalışıyor.
son olarak söyleyeceğim şey biliyorum çok uzun oldu bir haftadır giremeyince insan yazdıkça yazası geliyor.
Evlat kokusu cennet kokusu,onu seyrederken herşeyi unutuyorum bütün çektiklerimi ve eşimin gözlerindeki mutluluk ışıltısı herşeye değer...
Allah hepinize hayırlı sağlıklı doğumlar ve evlatlar nasip etsin,Allah yardımcınız olsun!
Hastane odamızdan bir kare
Hastane:Samsun Medicana
Doğum Şekli:Spinal Sezeryan
Bebeğin Cinsiyeti:Erkek
Bebeğin Adı:Çınar
Bebeğin Kilosu Boyu:3300 gr, 51 cm
27 eylül gecesi eşim ve ben son kez izledik oğlumuzun karnımdaki hareketlerini,dokunduk hayaller kurduk her gece olduğu gibi,son kezdi bu sefer biliyorduk.Eşim uyudu fakat ben uyuyamadım heyecandan,önce spinal sezeryandan korkutuğum için sonra da bebeğe bakamayacağım hissine kapıldığım için.Neyse bir şekilde sabah oldu.
Çantalarımızı aldık evimize son kez bebeksiz bakıp sağlıklı bi şekilde geri dönmeyi nasip etsin diye dua ettik Yatış işlemleri eşimle.Hastane evimize çok yakındı zaten hemencecik gittik.Hastaneye girmeden eşim son kez hamile halimle fotoğraflarımı çekti.Yatış işlemleri yapıldı,odamıza çıktık. Kıyafetlerimi çıkarıp mavi bir önlük giydim.Hemşire gelip beni rahatlattı ve sondamı taktı ,nefret ediyorum ama çok acımadı Allah'tan.Sonra damar yolu açıldı ve benim midem kalktı bir güzel içimdeki safrayı boşalttım.Neyse kendimi biraz daha iyi hissedince ailelerimiz,fotoğrafçımız geldi.Sonra da ameliyathaneye almak için bir sedye geldi ve yolculuk başladı.Annem yanaklarımdan öptü dua etti ,okudu üfledi yüzüme.Eşim korkma sen yaparsın seni seviyorum dedi öptü. El salladım herkese korktuğumu belli etmeden, herkesin gözleri dolmuştu oysa.
Ameliyathaneden girince korkum tavan yaptı ne yalan söylim, ayet-el kürsi okuya okuya ortadaki masaya yatırdılar.Geniş aydınlık bir ortam,fonda Gülben Ergen'in şarkısı çalıyor,kalabalık kadınlı erkekli genç bir ameliyat ekibi,gülümsüyorlar ,hepsi bana bakıyor,nasılsın hoş geldin,bebeğine kavuşacaksın ne güzel diyorlar ama ben korkuyorum.Anestezi uzmanını ve doktorumun gelmesini bekledik biraz saate bakıyorum 9'a geliyor.Aniden titremeye başladım,sorular soruyorlar beni sakin tutmak için ama olamıyorum titriyorum çenem öyle titriyor ki durduramıyorum.Cevap veremiyorum onların sorularına.Biraz sakinleşir gibi oldum.Neyse anestezi uzmanı gelince oturttular beni,çenemi göğsüme dayadım,kıpırdama dediler benim titreme tamamen durdu,nasıl durmasın iş ciddiye binince geçiyor benim paniklerim.Belimden iğne yaptılar uyuşsun diye sonra da asıl iğne geldi hiç acı hissetmedim ama .İşte korktuğum şey buydu spinal anesteziyle bacaklarımın uyuşması.Bi sıcaklık yayıldı hiç acımadı,rahatsızlık verici geldi ama dayanılmayacak kadar değil.Evet başlayalım dedi doktorum ben ayaklarımı oynatıyorum başlamayın dedim.Bana öyle gelmiş meğerse. Acımayacak ama sana dokunduğumuzu hissedeceksin dediler.Ellerim bağlı ,bir kolumda tansiyon cihazı,diğerinde kalp atışlarımın bağlı olduğu cihaz ve tavanda kocaman ışıklar.Dokunmalar başladı karnıma,yanımda bir hemşire bana anlatıyor,şimdi kesiyorlar birazdan bebeğin gelecek,kafasını çıkardılar falan ama ben gerginim salak gibiyim odaklanamıyorum midem bulanıyor,başım dönüyor,ağrıyor,kötüyüm diyorum,hayır nabzın ve tansiyonun çok normal korkuyorsun ondan öyle hissediyorsun dedi.Bak bebeğin çıkıyor şimdi dedi karnına bastıracaklar.Allah'ım sallıyolar bastırıyolar,acımıyo ama ilginç bir şey .
Ve o an;bir ağlama sesi yırtılırcasına çok değil ama sakin,huzur veren inceden,uzaktan gelen,benim bebeğimden...
İnanamıyorum Allah'ım benim mi o benim mi..diye bağırıyorum ağlamak istiyorum ama dedim ya saflaşmışım biraz sordum hemen iyi mi sağlıklı mı evet çok sağlıklı güzel,sonra evet annesi bak oğlun deyip başımın yanına koydular fotoğtaf çektiler .Gördüğüm şey beyaz minik bir yüz çok güzel,tatlı pembe dudaklar,minik burun.Çok tuhaf hissediyordum,oğlumu alıp götürdüler.Ben kaldım öylece neyse yarım saat kadar sürdü benim işim sonra çıktık ameliyathaneden.Eşim annem ailem arkadaşlarım kalabalık bir grup beni bekliyorlar kapıda.Odamıza çıktık odam süslenmiş heryer masmavi o kadar güzelki.Bebeğimizi ısınması için almışlar,o gelene kadar beni giydirdiler,süslendim,makyajımı yaptım.10 dk sonra oğlumu getirdiler.Herkes üşüştü üzerine herkes hevesli ve hasret,4 yıldır beklediğimiz bebeğimize,içim buruk tüm sevdiklerim yanımda bir tek babam yok,cennetten görüyordur tornunu inşallah...Tam bebeğimi kucağıma aldım fotoğraflarımız çekilecek herkes bize bakıyor dayanılmaz sancılar başladı bağırmaya başladım alın bebeği dayanamıyoruuuuuuuuuuuum ,hemşireler geldi hemen ağrı kesiciler yaptılar.1-2 dk sonra geçti o kabus. Herşey bitmişti 9 aydır beklediğimiz o an gelmiş bebeğimiz sağlıklı ben iyiyim ama kafam çok karışık çok tuhaf duygular yaşıyorum boş boş bakıyorum oğluma,anne oldum diyorum kendi kendime inanamıyorum.Tekrar bebeğimi kucağıma verdiler bu sefer emzirmek için ,göğsümü açtım ,aman Allah'ım ağzını kocaman açmış sanki daha önce yağmış gibi dudaklarını göğsüme yapıştırıp emmeye başladı. Allah'ın mucizeleri ne kadar büyük.
Sonraki saatler ziyaretçilerimi karşılayıp klasik olması gerektiği kadar olan adet sancıları gibi biraz terleten sancıları çekerek geçti.Herkes sancı çekmeyeceğimi rahat olacağını söylemişti spinal sezeryanın ama kişiden kişiye değişiyormuş demek.O yüzden sezeryan olacaklar benim gibi korkmasın,hele de spinal uyuşturma ameliyattan hiç korkmayın ben boşuna korkup kendimi panik yapmışım,yine de uyutun beni demeden korkularımı bastırmaya çalışarak başardım bu işi.2 gece yattık hastanede ,ilk gecemde kalktım yürüdüm gazımı çıkardım,tuvaletime gitim çok şükür.Doğum kısmı bence sezeryanda olsa çok korkulacak bir şey değil kızlar,bunu anladım.
Asıl iş eve gelince bebeğe bakmak kendinize bakmak...
İlk günler emzirme olayından dolayı mı ne lohusalık depresyonuna girdim,annemle kayınvalidem habire emzir emzir emzir...Alıp başımı gitsem diye düşündüm,çok bunaldım.sonra onu da atlattım.Bugün bir haftamız doldu.Alışma süreci var bu işin,sonuçta hayatınız değişiyor.Eşim sağolsun sürekli beni öpüyor,nazlatıyor, ben mutlu olayım diye herşeyi yapmaya çalışıyor.
son olarak söyleyeceğim şey biliyorum çok uzun oldu bir haftadır giremeyince insan yazdıkça yazası geliyor.
Evlat kokusu cennet kokusu,onu seyrederken herşeyi unutuyorum bütün çektiklerimi ve eşimin gözlerindeki mutluluk ışıltısı herşeye değer...
Allah hepinize hayırlı sağlıklı doğumlar ve evlatlar nasip etsin,Allah yardımcınız olsun!
Hastane odamızdan bir kare