NURTOPU HİKAYEM
3 Aralık 2012 itibariyle artık benim de yazacak nurtopu gibi bir doğum hikayem var.
İlk doğumum niçin ve nasıl olduğunu anlamadan sezaryen ameliyatı ile sonuçlandığında, bitmek bilmeyen soru işaretleri ile dolmuştum. Bir şeyler içime sinmemişti ve ben kendimi asla doğurmuş gibi hissedememiştim. Bir sonraki doğumumun bu şekilde olmasını istemedim. Arayışlarım esnasında SSVD grubunu buldum. VBACi araştırdım. Akademik makalelerden doğum hikayelerine, doğum videolarından forumlara kadar birçok şey okudum. Tam olarak SSVDnin mümkün ve sağlıklı olduğuna inanana kadar okudum okudum ve okudum. Düşünen tarafım tatmin olduktan sonra peki ama nasıl? Dedim. Bu sırada Hakan Çokeri tanıdım. Doğuma doğal bir yaklaşım nasıl olur öğrendim. Ve hamile eğitimine katıldım. Orada doğumun nasıl olacağını bize detaylıca anlatacaklar herhalde diye beklerken, kurs ekibi, Dr Hakan Çoker ve Hamile Psikoloğu Neşe Karabekir, teknik kısmı hızlıca geçerek doğumda asıl kritik noktayı belirleyen gevşeme, kendini bırakma gibi konulara ağırlık verdiler.
Kendi doğumumda onların o zaman niçin ısrarla akışına bırakmayı öğrenin dediklerini anladım.
Doğum sürecinin yönetilen bir şey olmadığını, akışına tanık olunan bir koca deneyim olduğunu gördüm.
Gelelim SSVD için yaptığım diğer hazırlıklara. İlk doğumumda nasılsa her kadın gibi doğururum düşüncemin aksine, ikincisi için en normal şeyleri bile özenle yapmaya çalıştım. Yürüyüş, nefes egzersizleri bunun başında geldi. Yoga dersleri aldım, vücudu esnetmeyi ve nefesini kontrol etmeyi öğrendim. Son ayımda hypnobabies ve hypnobirthing kavramları ile tanıştım. Bu otohipnozu hamileliğimin başından itibaren yapmış olmayı isterdim. Ancak son birkaç haftada öğrendiklerim bile bana yetti. İşte günlük telkinlerim arasından bazıları:
Doğum bir kadının hayatında yaşayabileceği en büyük fiziksel deneyim, Bu deneyime hazırım bunu yaşamak istiyorum Doğum normal ve sağlıklıdır bebekler doktorların istediği zamanda değil doğum günlerinde dünyaya gelirler Bedenimi Yaratanın, ona bir ölçü koyduğuna ve doğumda bedenimin o yasalarla çalışacağına inanıyorum Rahim doğurmak için yaratılmış ve bu da Rabbimizin merhametinin bir eseri Doğum uzun ve zorlu olmak zorunda değil Sakin bir insanım doğumum da sükunet içinde olacak inşallah Başkalarının olumsuz deneyimleri ve hisleri sadece onlara aittir, kendimi ve bebeğimi negatif duygulardan uzak tutuyorum Bunları her gün kendi kendime tekrar ettim.
Ve aralık ayı başında 38. haftam bittiğinde kendimi doğuma tamamen hazır hissediyordum. Artık başlayabilirdi ve bebeğime de hazır olduğunda gelmesini söylemiştim.
30 Kasım Cuma gecesi bir akıntı oldu. Suyum geldi zannettim. Evde kalıp kasılmaların başlamasını beklemek ile doktoruma haber vermek arasında kaldım. İkincisini tercih edince hastaneye yollandık. Muayenede yanlış alarm olduğu ortaya çıktı. Ancak biz doğumun provasını yapmış olduk. Doktorum SSVD bebeklerinin genelde geç geldiğini o yüzden doğumu erken beklememi söylemişti.
Gece tekrar eve döndüğümüzde, ben yine de bebeğimizin yola yakında çıkacağı hissiyle doluydum.
Nitekim ertesi akşam 16:30 gibi hafif rahim kasılmalarım başladı. Düzensiz ve kısa süreli kasılmalardı bunlar. Akşam görümcemler bizdeydiler o yüzden çok üzerinde durmadan geçiriyordum bu kasılmaları. Gece araları yarım saatte, 20 dakikada bir olmak üzere devam etti. Her kasılma geldiğinde tuvalete gitme ihtiyacı hissediyordum. Bunlar sırasında nefes egzersizleri yaptım işe yaradığını görünce çok hoşuma gidiyordu. Başa çıkmak zor değildi ama sürekli uyanmak oldukça yormuştu.
Sabaha doğru iki defa birer saatlik aralar oluştu ve ben o aralarda uykumu aldım güne dinç bir şekilde başladım. Görümcemler gece bizde kalmışlardı sabah kahvaltı, muhabbet derken onlar gidene kadar kasılmalar üzerinde pek durmadım.
Bebeğimin artık gelmesini istiyordum ancak bir kere verdiğimiz yanlış alarm ve doktorun erken bekleme sözleri aklıma gelince bunların hazırlık ya da yerleşme sancıları olabileceği fikrim ağır basıyordu. Gerçek doğum değildir herhalde bunlar çok düzensizler diye düşünüyordum. Son muayenemde doktorum bebeğin yüzünün henüz arkaya değil yana doğru baktığını tam rotasyonu tamamlamadığımı söylemişti. İnternetten araştırınca kafa rotasyonunu tam yapabilmesi için bazı gebelerde yerleşme sancıları olabileceğini okumuştum (spinningbabies.com).
Benimkiler de herhalde yerleşme sancısıdır diyordum. Gerçekten de kasılmalarla birlikte bebeğin yan taraftaki poposunun öne doğru geldiğini hissettim.
Derken Pazar günü akşamdan sonra 20 dakikalık kasılma araları sıklaşmaya başladı. Gece 12, 6 dk 10 dk bazen tekrar 15 dk aralıklarla geliyordu. Nedense matematiksel bir azalma beklediğim için bu düzensizlikle doğum olmaz herhalde diyordum. Akşam doğumda beraber olmayı planladığımız Serpil ebeyi aradım. O anda başka bir doğumda bulunuyordu. Kasılma araları uzun ve düzensiz olduğu için biraz daha bekle, her şey normal, rahmin işini yapıyor, rahatla ve kasılmalar sıklaşırsa haberdar et dedi.
Bunlar yerleşme sancısı ise, hazırlık ise, bir süre sonra bitmeli herhalde diye düşünüyordum. Ne zaman bitecek ve ben ne zaman uyuyabileceğim diye düşünürken aklıma Facebook SSVD grubundan Başak hanıma danışmak geldi. Grubumuzun Sanal SSVD Doulası Başak Hanım bana hemen geri döndü ve çok moral destek vererek, her şey olması gerektiği gibi dedi. Doğum kasılmaları biraz daha zorlu olabilir, diz çöktürecek derecede kasılman olursa işte onlar doğum ağrısıdır dedi.
Gece boyunca acaba doğum kasılması mı hazırlık kasılması mı diye gelgitler yaşadım. Eşime boşa telaş yaptırmak istemediğim için kasılmaları rahat atlattığımı endişelenmemesini ve uyumasını söyledim. Loş bir odada tek başıma kalmak ve içime dönmek en güzeliydi. Gece 1den sonra 4e kadar düşünme melekelerim artık durmuştu. Sadece nefesime odaklanıyor ve sabırla rahmimin işini yapmasını bekliyordum. Kasılmalar sırasında yatmak veya uzanmak kesinlikle mümkün olmuyordu. Hemen ayağa kalkıp yürümeye başlıyordum. Bir yandan belime masaj yaparken bir yandan da dairesel hareketler yapıyordum. Bunların hepsi çok rahatlatıcı oluyordu. Sonra artık diz üstü çökme isteği geldi ve bu noktada Başak Hanımın sözleri aklıma geldi. Bunlar doğum olabilirdi. Eşimi uyandırdım. Hastaneye gidelim bir muayene olalım artık dayanamıyorsun dedi doğrusu olaya el koymasaydı ben hala evde durabilirdim, düzgün düşünemiyordum artık çünkü. Ve sakin bir şekilde hazırlanıp, Serpil ebeyi aradım. O hala diğer doğumda bulunuyordu henüz bitmemişti, hemen hastaneye geçin durumdan haberdar edin hemen gelirim dedi.
Doktoru aramadık emin olmak istediğim için önce muayene olmak istiyordum. Sevgili komşumuzdan arabasını rica ettik, onun dualarıyla Kayaşehirden Çamlıcaya yola çıktık. Saat 4 civarıydı, şehirde fırtına başlamıştı. Yollar bomboş. Oğlumu anneme bıraksak mı diye düşündük yolu uzatmayalım dedik onu da alıp hastaneye geçtik. Bu haliyle bile yol 35-40 dakika sürdü. Her bir tümseği çukuru iliklerimde hissettim.
Doğumhanenin kapısında son bir kasılmayı daha atlattıktan sonra içeri girdim. Ve sancım kesildi. Off yine yanlış alarm galiba derken ebe muayene ettikten sonra bir şey demeden doktoru aramaya gitti. Telefonda söylediklerini duyunca şok geçirdim. Doktor hanım 8-9 santim açılma var Duyduklarıma inanamadım. Nasıl yani, gerçek doğum kasılması mıymış bunlar, hem de bitmiş nasıl olur şaşkınlığı içerisinde kasılmaların niçin durduğunu da artık anlamış oldum. Biraz sonra itme isteği gelecekti ve ondan önce güç toplamam için Rabbim beni, rahmimi ve bebeğimi dinlendiriyordu. İnanılmaz bir rahatlama yaşadım sanki bütün gece dalgalarla boğuşan ben değildim. Uyuklamak üzere idim. Ki
Bebek fırlatma refleksi gelmeye başladı, doktorum gelmişti. Çok enerjik ve pozitif girdi doğuma bu beni daha da rahatlattı. Sonradan öğrendim ki aynı gün 3. doğumuymuş hatta benim doğumdan yarım saat önce bir doğum daha olmuş. Ona rağmen inanılmaz enerji verdi bana. Yorgunluk emaresi bile görmedim kendisinde.
Ve.. Kasılmalarla birlikte itmeye başladım. Ama nasıl tarif etsem o anki hislerimi, bir yandan bu bebek buradan hayatta çıkmaz düşüncesi, diğer yandan bir şey olur da sezaryene gider miyim endişesi, acaba olacak mı bu iş ümidi hepsi birbirine karışmıştı. Doktorum saçları gördüm geldi bebişin diyor inanmıyorum hadi canım diyorum. 5-6 itme refleksinden sonra doğum hikayelerinde okuduğum o kükreme vakasını da aynen yaşayarak bebeğimi doğurdum. O ses benden mi çıkmıştı, başkasına mı aitti. Nasıl bir boyuttaydım o an, süper bir rahatlama hissi kapladı içimi bebeğimi hemen gördüm hemen öptüm. O şaşkınlıkla doğumhaneden çıktım. Bebeğimi tekrar yanıma getirdiklerinde ona ismiyle seslendim, her zaman söylediğim şarkıyı söyledim. Cin gibi gözlerini bana çevirdi, inceledi inceledi. Merhaba dedim. Merhaba annecim seni tanıdım dedi. Gözlerini hiç ayırmadı benden. Hemşireler şaşkınlıkla izlediler.
İşte o zaman bebeklerin algısının ne kadar açık olduğunu birkez daha anladım. Onlar anne karnında her şeyin farkındalar. Eminim benim bebeğim de annesinin hayal ettiği doğumun gerçekleşmesi için tam bir işbirliği içerisine girmişti.
Böylelikle 3 Aralık 2012 Pazartesi günü sabah ezanları ile saat 5:20de bebeğimizi kucağımıza aldık hamdolsun. Bebeğim SATa göre 39. haftasında 3250 gr 49 cm olarak doğdu. Doktorumuz Dilek Yağmur süreç boyunca hep destek oldu isteklerimi sabırla dinledi. Özel bir ebe ile çalışma isteğimi geri çevirmedi. O olmasa böyle bir doğum olmazdı.
Ve eşim, onun desteği olmasa SSVD yoluna çıkamazdım. Başından itibaren bana güvendi, doğumun doğallığına 7 doğal doğum yapmış bir annenin çocuğu olarak o da çok inandı.
SSVD isteyen tüm annelerimize Rabbimden kolay ve rahat doğumlar nasip etmesini diliyorum. Benden tavsiye, 90a 10 ilkesini benimsesinler: Doğumda yönetebileceğiniz ancak %10luk bir kısımdır. %90ı olacağına varır. Siz %10luk kısmı yani yönetebileceğiniz kısma çok iyi hazırlanın. Zihinsel fiziksel duygusal hazırlıklarınız, doktor hastane seçiminiz, bu %10luk kısımdır. Gerisi takdir, SSVD ile neticelenmese dahi o zaman yine de içinize sinen bir doğum olmuş olur. Çünkü elimizden geleni yapmış olmak, işte bizim yapabileceğimiz ancak budur.
Rabbim diye ne kadar dua etmiştim, Beni doğum mucizesinin şahitlerinden kıl.
Duam kabul olundu, ne diyebilirim, hamd etmekten başka