Tamam Canım hemen anlatayım...yemek filan yedik, ancak gelebildim...
37. Haftada çatı muayenesi oldum... Ve o ana kadar vajinal muayene vajinal ultrasona bile girmemiştim... Dr eldiven takıyor ve sanırım kayganlaştırıcı kullanıyor... İster istemez kasmışım galiba kendimi, rahat ol tatlım dedi Dr... Çok da bir şey anlamadım... Çatım için ne çok dar ne de çok geniş, normalin bir derece altı ama doğum sırasında da açılabilir dedi...
39 hafta geldiğinde kızım hala aşağı inmemişti açılma yoktu yumuşama bile yoktu... 3.500 gr dı ultrasona göre ve dört olursa Dr dediğine göre doğumum zor olurdu...
Pazar günü kansız ama tuhaf bir akıntım geldi bu yapışık tuhaf bir şeydi... Meğerse rahim ağzı tıkacıymış... Ara ara sancılarım vardı ama çok düzensizdi.. 40. Haftamın bitiminde olan son kontrolüme kadar biraz da sezeyan olacak diye kendiml hazırlamıştım... Dr gittik tam iki saat Dr doğumdan çıkmasını ve sıramın gelmesini bekledim... Bu sırada nst deli hemşire senin sancın var mı diye sordu, ben de evet biraz var dedim... Sıram gelince Dr, önce nst sonuçlarına baktı sonra tekrar alttan muayene, iki hatta üç cm açıklığın var, sancın ara ara yüzü başlıyor doğumun başlamış dedi... Ben eve gitsem, sancım sıklaşassa dedim ama izin vermedi,,, bebek strese girebile dedi...
Saat on iki sancı odama gittim, annem ve eşim var, lağman yaptılar, bunda da hiç zorlanmadım... ama benim bu konularda canım pektir... damar yolu açtılar, serum takıyorlar bu ne dedim, suni sancı dedi ebe... Ama benim sancım var dedim, yetersiz dei...
Bu arada eşim eve gitti eşyalarımızı alacak... Malum kontrole gelmişiz... İlk zaman fazla sancım yok, gülerek poz veriyorum... Sonra sancılar başladı... Zaman zaman sezeryan yapın, ben bu işi beceremeyeceğim diyorum.. Sağolsunlar eşim ve annem hiç taraftar değiller... Dr geldi.. 7 cm açıklığın var, normal doğurabilirsin diyor... O meşhur sandalyeye ikinci çıkışımda saat tam 16.35 de kızım dünyaya geldi.. Ikında süreci bana çok zor gelmedi, asıl açılma dönemi zorladı...
Asla unutamayacağım bir süreç kızımın doğumu... Hani en güzel günlerimiz bile zamanla hayal meyal hatırlanır ya, puslu görüntüler kalır insanın gözünde... doğum sonrası o kadar net ki... Şu anda bile gözümün önünde, önce Drun elinde ince bacakları, ve ilk düşüncem dr dediği kadar kilolu değil... sonra kara kara bakan gözleri... Hemşire getirdi, yanağına bir öpücük kondurdum....dikişlerim yapıldı... Önce doğumhanenin yanındaki odaya aldılar, sonra tertemiz yeni odama... Kızım ilk emmesini hemşire yardımıyla yaptı, sonra ben yaptım.. O da zorlanmadı bende...
Hemen yemek getirdiler, acıkmıştım yedim... Sonra sağolsun hem annem, hem eşim uyudu, söylediklerine göre onlar dokuz doğurmuş...
kızım ağlıyor duymuyorlar da... Hemen kalktım, beşiğinden aldım emzirdim ve yanıma yatırdım... Hemen yüzünü bana çevirdi... O kadar mutlu olmuştum ki beni kokumdan tanıyordu kuzuşum... Ertesi gün evimizdeydik, kızım sürekli emiyor ama meğer benim sütüm yokmuş... İkinci akşam hiç uyumadı, sürekli ağlıyor, ninni söyleyince susuyor ama ben de yorgunluktan arada sızıyorum o tekrar ağlıyor... Yani sesimi de tanıyor... Başkasında sakinleşmiyor... Ertesi gün pompaya süt gelmeyince anladık tabii.. Mama verdik, ama biberon kullanmadım...
Size tavsiyem baktınız sütünüz yok hiç bebişinizi üzmeyin, kaşıkla yahut damlalıkla mama verin hem sarılık da olmasın...biz de olmadı... Ama emzirmeye de devam edin ne kadar çok uyarılırsa o kadar çabuk gelir çünkü....
Hikayem bu kadar...