Canım aynı şeyi ikizlere hamileyken ben düşünüyordum. Çünkü büyük kızım 4 sene sonra ve tedavi ile olmuştu. Eşimle el bebek gül bebek büyüttük. Hala babası uyutur mesela. Şımarttık baya. Şimdi yanlış yaptığımızı anlıyoruz ama iş işten geçti. Her şeyi yapmamak gerekiyormuş. İkizler doğana kadar bir kere bile vurmamıştım. Ama sonra bir kaç kez sinirle vurdum poposuna. Çünkü psikolojim hiç iyi değildi bir ara.. Diyordum ondan sonra bunları ben asla sevemem diye. Ama daha doğdukları andan itibaren her şey değişti. Sanki yıllardır benim bebeklerimmiş gibi seviyordum. Şuan düşün ikizlerden birine fazla ilgi göstersem diğeri alınır üzülür diye her zaman eşit şekilde davranmaya özen gösteriyorum. Annelik çok farklı birşey. Şuan küçüklerden kız rahatsız diye ona hiç kıyamıyorum, ağlasın istemiyorum o zaman büyük kızım "sen anca onu sev, erkek kardeşimle beni sevme" diyor