rabarbaa
@yet07
aydingelini
@pinkstrap @Hebehubele
Tamamen kaygıdan arkadaşlar...Ne doğum korkusu ne bir şey... Her şeyi yalnız yapmaktan, plan program yapıp beyni yormaktan.
Düğünümde olduğu gibi doğumumda da yalnız olacağım. İstemem de anneler gelsin, yarardan çok zararları olur.
Tek yardımcım eşim olacak. Olayın arka planı bu. Biliyorsunuz alınıp satılacaklara bile kimsenin arayıp sorduğu yok.
O gün evde yalnızdım, eşim haftasonu da çalıştı. Sıcaktan vantilatör çalışıyor, kaç haftadır birikmiş tozu pamukçuğu havaya kaldırıyor. İğrendim süpürdüm. Yoruldum. Artrit yüzünden leğen kemiğim ve kuyruk sokumum acıyor topallatıyordu. Yemek yaptım. Ki ev de, mutfak da cehennem gibi sıcak. Ayağımı çarptım iyi canım yandı, iyice kımıldayamaz oldum.
Akşam 7 gibi eşim geldi. Keyfi yerinde gibiydi ama hemmen sonra "bana dokunmayan yılan bin yaşasın" triplerine girdi. Çalıştı ya ...Sanki bana çalıştı. Yemeğini yedi, o salonda ben yatakodasında ayrı ayrı takıldık.
8.30da iğnemi yap diye yanına gittim. Sonra yaparım dedi. (Yorgun ya , biraz TV izliyordu, hemen kalkmadı) BU BİİİİR.
Akşam 9-10 civarı duş almış çıktı banyodan, aaa bana da banyo yapmama yardım et diyecektim, dedim. (Çünkü gerçekten kımıldayamıyorum ama aynı zamanda leşşşş gibi hissediyorum, en çok da sıcaktan bunalmışım.) Yarın yıkanırsın dedi. Bu İKİİİİİİ.
Bir arkadaşım süt sağma makinesini vermişti. Hortumu, vs.ni yedek parça olarak yenilemek istedim, nerde, kaç para araştır dedim, sonra yaparım dedi. Hepsini tek tek listeleyip cep telefonuna attım. Ki bi zahmet satın alsın. İçeri seslendim; alınacakları mesaj attım. Haftaya alırım dedi. Bu ÜÜÜÜÇ
Yatmak üzereyiz. O ayrı odada ben ayrı odada. Ah uh yapıyorum, zira cidden ağrım var. Yan odadan alaycı alaycı, hı hı biliyorum canım, hamileliğin ağır geçiyor dedi ve BOOOM!
Ben eve de bakarım kendime de bakarım hatta sana da bakarım diye başlayan ağlama 10 saniye içinde atağa çevrildi. Her zaman kendimi sakinleştirip nefesimi düzenleyebilirdim ama bu sefer boğuluyorum nefes alamıyorum diye gözlerim pörtledi.
Birgünlük bir şey değil bu hanımlar. Eşimi suçlamıyorum, yanlış sa anlaşılmasın. Ben bir şey yapılacaksa hemen olsun yapılsın isteyen bununla rahat eden biriyim. Her şeyi kendim düşünmekten, kendim yapmaktan yoruldum. Eşimi organize etmek, ona emir vermek bile düşünce ve kafa olarak yorucu.
Nasıl bir örnek versem....Yani helva yapılacak diye akıl eden bir ben varım, unu yağı şekeri alıp önlerine koyuyorum, ocağı yakıyorum, tavayı kaşığı ben hazır ediyorum, haalaa sonra yaparız bakarız havalarında eşim. İşte bu beni yoruyor.
Hergün böyle.
Ama o gün muhtaç oldum, bana iğne yapmasına, beni yıkamasına ve o beni hep salladı ya, işte endişe ile muhtaç olma yetememe yetişememe kaygısıyla panik atak geçirdim.
Beni yine sakinleştiren, elimi bırakmayan hava aldırıp yıkayıp yatıran yine eşim oldu. Niye böyle oldum ben dediğimde, "dolmuşsun demek ki" diyen yine oydu...
Kısacası kızlar, kaygılandım. Her şeyi ve herkesi tek başıma idare ve idame ettirirken, birden yetememekten, ciddiye alınmamaktan, muhtaç olmaktan yaşandı...
Ertesi gün evde tam bir mal ve ruh gibiydim ama o dinginlik iyi geldi. Bebek iyidir inşallah, tekmeleri sanki sakinleşti ama sağdan sola hareketlerinde bir azalma olmayınca endişelenmedim.
Çok uzun yazdım. Sağolun ilginizle yanımda oldunuz.