ffestinalente
hem evdeki sorunlari, hem Metenin beni emmemesini, hem mecburi erken sezaryeni o kadar kafama takmistim ki ilk hafta. Ablam hep beni sakinlestirmeye calisti. Bu sozleri o kadar icime islemisti ki:
Keşke geriye dönebilsem, kafamı taktigim seylerin hicbirini takmazdim. Oglumun her gününü doya doya onu izleye izleye, seve seve gecirirdim. basit seylere kendini yipratan bir anne oldugum icin cok pismanim. Zaman geri gelmiyor, ve ben basit şeylere takilmaktan ogluma yeterince doyamamis gibi hissediyorum kendimi. Büyüdü ve küçük hallerini bir daha yasayamicam, kacirdim. Ac bi müzik al Mete yi kucagina ve onu izle, baska seyleri düşünme.
Bu cümleleri beni kendime getirdi, o zamandan sonra aglamadim bidaha, oglumu sezaryenle dogurduguma da şükrettim, onun aldigi nefese de, evdeki sorunlara da. Ben sakinlesip sukretmeye basladigimin ertesi günü Mete beni emmeye basladi kendi kendine. Ve su an minik kalbi kucaklarimda atiyor, baska seylerin ne önemi var ki. O yüzden sadece Bulut a odaklan canım eger yapabiliyorsan