Ne zor bir kabulleniş. Ben de 32 yaşımdayım. İlk bebeğim. Düşünüyorum bazen bu çocuk 30 olduğunda ben 62 olacağım... Nasıl yetişirim her şeyine telaşı sardı şimdiden. Yine de analık böyle bir şey demek ki o iyi olsun gerisi gelir demeyle geçecek bir şekilde. Mutluluklarında yanında olabilelim de önemli olan da bu sanırımKızlar selam, ben daha iyiyim elhamdülillah antibiyotikle biraz toparladım ama çok korkuyorum çünkü azıcık emzirmenin arası açılsa şişiyor gibi oluyor, paranoyak oldum. Mastit Rabbim kimseye vermesin, çok zor. Dilerim kimse yaşamasın
Dün annem gitti. Biraz dertleşmek istiyorum sizinle. Annem İlk bebeğimde bezi hep o değiştirmişti 10 gün elimi sürmemiştim. Emzireceğimde alıp getirdi verdi, geri yatağına koydu her defasında. Ben yerimden kalkmamıştım. Tabi 9 sene önceydi. Bu geldiğinde bezi gözü görmüyor, kıyafetlerin çıtçıtını görmüyor. Rabbim bana kolaylaştırdı da hep kendim yaptım ilk günden beri. Çok ağrıları vardı, hasta zaten sürekli ağrıları oluyor 2 yıldır. 65 yaşında şu an. Böyle yaşlandığını, zorlandığını, sağlığının bozulduğunu görmek canımı sıktı. Üzüldüm. Bu halinde bile beni yormamak için kendini unutup hizmet etti bize. Mutfağa girmedim hiç Annelik böyle bir şey demek ki dedim. Yarın bizde evlatlarımıza gideceğiz doğumlarında. Genç yaşta anne olmak bu yüzden önemliymiş. Ama kariyer yapacağız diye olmadı tabi. 37 yaşındayım bende. Öyle işte

Yine de üzmeyin kendinizi. Siz nasıl bebeğiniz için koşturuyorsanız anneniz de kendi bebeği için seve seve koşturuyordur eminim

Bir de çok geçmiş olsun umarım bir daha böyle bir şey yaşamazsınız

