Canım üzülme biz de insanız. Arada bir olur böyle şeyler. Bizim de sınırlarımız var. Önemli olan er ya da geç bebeğimizi kucaklamak, birkaç saat açlıktan bir şey olmaz.
Ben desteksiz değilim ama ben de 11 kilo verdim. Canım bir şey istemiyor çoğu zaman. Aç olduğum halde yiyemiyorum falan. Benim de annemle sıkıntılarım oluyor. Çok iyi niyetli ama beni gördükçe kendi lohusa günleri aklına geliyor ve dertleniyor çünkü çok eziyet etmişler. Ben bu sefer bu acıyı içselleştirip ona üzülüyorum. Çare olamıyorum diye yetersiz hissediyorum. Yani diyeceğim lohusalık açık hedef olmak gibi bir şey. Hangi olumsuz duygunun nereden yakalayacağı belli olmuyor. Ama şükür evlatlarımızlayız. Ben yoğun bakım süreci de geçirdim maskeyle emzirdim kuşumu. Şimdi koyun koyuna yatmak bir nimet
(Kabızlık bende de var, 15 günde 4 kere çıktım. Ama zeytinyağı içmeye başladım iyi geleceğini düşünüyorum. Biraz da az yiyoruz ya ondan çıkamıyoruz bence)