- 26 Nisan 2018
- 2.804
- 4.507
- 53
- 28
- Konu Sahibi lonelybuthappy
-
- #1
22 yaş bitti 23e geldi çattı ama hiçbir doğumgünümde bu kadar mutsuz umutsuz olmamıştım.
2018de mezun oldum, 1 sene master yaptım şimdi teze geçtim. Atanamadım, bu seneki sınavda da olmayacak okul yüzünden çalışamadım. 1 senemi daha yaktığıma pişmanım ama olan oldu artık diyorum.
O kadar canım sıkkın ki akrabalar artık bana atama sormasınlar diye düğünlere kutlamalara katılmıyorum. Hiç hayatında biri yok mu, atama durumlari ne oldu. Bana benim bile cevabını bilmediğim sorular soruyorlar.
Aileme yükmüşüm gibi hissediyorum. Çok şükür problem etmiyorlar çalış falan diyen yok ama benim ağrıma gidiyor. Çalışmadım suçluyum. Kendime öyle kızıyorum ki.
Artık 23 yaşındayım ve hayatımda hiçbir şey tamam değil. Çırpınıp duruyorum sanki. Yaşıtlarım gibi gezme tozmam yok çünkü ekonomik özgürlüğüm yok. Hayatımda biri yok, işim yok. Eskiden kafamın çalıştığına inanirdim artık ona da inanmıyorum. Günlerce evdeyim kendimi eve kapattım. Lisede durumu benden kötü olup ders çalıştırdığım arkadaşlarım şu anda iş sahibi(tabiki de olsunlar orası ayrı) ama ben işsizim. Ağrıma gidiyor.
Belki de size çok basit gelecek, bu mu derdin diyeceksiniz. En güzel yaşlarım hiç olmuş gibi hissediyorum bazen ağlama krizlerine giriyorum. Kendimi başarısız görüyorum. Yeniden 18 19 20 olmak istiyorum eski fotoğraflarıma bakıp üzülüyorum ne kadar mutluymuşum diyorum. Özlüyorum daha 3 5 sene öncesini özlüyorum.
Hayatımda hep işsiz kalacakmışım gibi hissediyorum. Hatta vücudumda bi rahatsızlık çıktı psikolojik sebebi "bir şeylere geç kalma korkusu, gekecekten kaygı duyma, zamanla yarışma" imiş çok şaşırmıştım.
2020 için çalışmam lazım ama sanki yine üzerimde ölü toprağı var.
Insanlar seviliyor seviyor ben de istiyorum evlenmek de istiyorum. Tabi ki önceliğim iş ve atanmak ama evlenmek de istiyorum. Kimine göre erken gelebilir ama ben reşitim ve bunu da istiyorum. Sanki zaman hep aleyhime işliyor. Derdimin çözümü yine bende biliyorum öyle iç döktüm. Size saçma gelmiş olabilir ama polemik yapmayalım olur mu..
2018de mezun oldum, 1 sene master yaptım şimdi teze geçtim. Atanamadım, bu seneki sınavda da olmayacak okul yüzünden çalışamadım. 1 senemi daha yaktığıma pişmanım ama olan oldu artık diyorum.
O kadar canım sıkkın ki akrabalar artık bana atama sormasınlar diye düğünlere kutlamalara katılmıyorum. Hiç hayatında biri yok mu, atama durumlari ne oldu. Bana benim bile cevabını bilmediğim sorular soruyorlar.
Aileme yükmüşüm gibi hissediyorum. Çok şükür problem etmiyorlar çalış falan diyen yok ama benim ağrıma gidiyor. Çalışmadım suçluyum. Kendime öyle kızıyorum ki.
Artık 23 yaşındayım ve hayatımda hiçbir şey tamam değil. Çırpınıp duruyorum sanki. Yaşıtlarım gibi gezme tozmam yok çünkü ekonomik özgürlüğüm yok. Hayatımda biri yok, işim yok. Eskiden kafamın çalıştığına inanirdim artık ona da inanmıyorum. Günlerce evdeyim kendimi eve kapattım. Lisede durumu benden kötü olup ders çalıştırdığım arkadaşlarım şu anda iş sahibi(tabiki de olsunlar orası ayrı) ama ben işsizim. Ağrıma gidiyor.
Belki de size çok basit gelecek, bu mu derdin diyeceksiniz. En güzel yaşlarım hiç olmuş gibi hissediyorum bazen ağlama krizlerine giriyorum. Kendimi başarısız görüyorum. Yeniden 18 19 20 olmak istiyorum eski fotoğraflarıma bakıp üzülüyorum ne kadar mutluymuşum diyorum. Özlüyorum daha 3 5 sene öncesini özlüyorum.
Hayatımda hep işsiz kalacakmışım gibi hissediyorum. Hatta vücudumda bi rahatsızlık çıktı psikolojik sebebi "bir şeylere geç kalma korkusu, gekecekten kaygı duyma, zamanla yarışma" imiş çok şaşırmıştım.
2020 için çalışmam lazım ama sanki yine üzerimde ölü toprağı var.
Insanlar seviliyor seviyor ben de istiyorum evlenmek de istiyorum. Tabi ki önceliğim iş ve atanmak ama evlenmek de istiyorum. Kimine göre erken gelebilir ama ben reşitim ve bunu da istiyorum. Sanki zaman hep aleyhime işliyor. Derdimin çözümü yine bende biliyorum öyle iç döktüm. Size saçma gelmiş olabilir ama polemik yapmayalım olur mu..