tanıdığım bir çift var, kadın hoş ama bir o kadar boş konuşan biri, yani bağırı çağırır, saçma sapan konuşur, son söylemesi gerekeni ilk söyler, ben hamileyken onunla arama mesafe koydum. çünkü çok moralimi bozuyordu, işte şöyle uykusuz olacaksın, böyle kötü olacaksın, hep en kötüsünü anlatırdı. birde biri bana hamilelikle ilgili bir şey sorsa hemen kendi hamileliğini anlatmaya başlar benim laflar bozaımda kalırdı. bu yüzden samiyetimi azalttım neyse bayanın en kötü özelliği konuşurken beyni ile dili arasında bağ kuramaması. bunu onu tanıyan herkes söyler
gelelim eşine, bir o kadar mulaim, evine bağlı, karısına aşık, eşi hamileyken filan üzerine titreyen, bayanlarla filan arası oldukça mesafeli bir adam.
geçen toplantıda adam da vardı, önce eşi ile neden mesafe olduğunu sordu, kıvırdım, ama adam başladı benim karım konuşmayı bilmez kimbilir sana neler söylemiştir, bir arkadaşının etkisinde çok kalıyor, iki lafından biri arkadaşım böyle dedi, arkadaşım bunu yap dedi arkadaşım şöyle dedi diye bana dert yandı, çok kavga ettiklerini söyledi. Kısaca dertleşti, o anlattı ben dinledim. veeeee bomba adam karısını aldattığını söyledi bana, başka birine aşık olduğunu çok mutsuz olduğunu, filan filan. yapma etme çoluğun çoğun var dedim, karın çok güzel filan dedim adam ben zaten ondan ayrıldım başkası var artık ben böyle yaşamaya alıştım dedi sustum sustum
kızlar ben aşk yaşadığı kadını da tanıyorum, karısı da tanıyor, iş ilişkileri var. ve bunu bilen başkaları da varmış hemde bunların çoğu iki kadını da tanıyor. ve ben çıldırıyorum, kimseye birşey diyemiyorum, kadın için çok üzülüyorum, onu her ne kadar sevmesemde annedir, kadındır, çok kötü hissediyorum. salak yerine konuluyor resmen.ağlıcam ben ya, gerçekten ağlıyacam. napcan ben fikir verin bana