- 23 Ekim 2012
- 68
- 34
- Konu Sahibi kulekedisi
- #1
Geçen ay 29 yaşımı doldurdum ve 30 yaşımdan gün almaya başladım. Aslında birkaç senedir hissettiğim bu duyguyu yirmili yaşlarımın da bitmesi ile bu sene çok daha yoğun ve vurucu bir şekilde hissetmeye başladım.
Yaşlandığımı ve bundan sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını düşünüyorum. Her geçen hafta ömrümden bir hafta daha eksildiğini, sevdiklerimle birlikte geçirdiğim vaktin daha da azaldığını hissediyorum. Sanki beynimin arka planında bir kum saati var ve ben bu saate sürekli kaçamak bakışlar atmaktan kendimi alamıyorum..
Hayatta kendimce belli noktalara ulaştım diyebilirim. Mesleğim var, mutlu bir evlilik yaptım, kendi işimi yapıyorum, bir kızım var.. Buradan bakınca bu düşüncelerim şımarıklık gibi geliyor olabilir ama ben de neden böyle hissettiğimi anlamıyorum.
Doğumdan sonra fiziğim biraz değişti, yüzümde artık ince çizgiler var, güldüğümde kaz ayaklarım bana el sallıyor, kendimi oldukça yorgun hissediyorum.
Bu sizce normal geçici bir süreç mi? Yoksa destek almalı mıyım ne dersiniz?
Yaşlandığımı ve bundan sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını düşünüyorum. Her geçen hafta ömrümden bir hafta daha eksildiğini, sevdiklerimle birlikte geçirdiğim vaktin daha da azaldığını hissediyorum. Sanki beynimin arka planında bir kum saati var ve ben bu saate sürekli kaçamak bakışlar atmaktan kendimi alamıyorum..
Hayatta kendimce belli noktalara ulaştım diyebilirim. Mesleğim var, mutlu bir evlilik yaptım, kendi işimi yapıyorum, bir kızım var.. Buradan bakınca bu düşüncelerim şımarıklık gibi geliyor olabilir ama ben de neden böyle hissettiğimi anlamıyorum.
Doğumdan sonra fiziğim biraz değişti, yüzümde artık ince çizgiler var, güldüğümde kaz ayaklarım bana el sallıyor, kendimi oldukça yorgun hissediyorum.
Bu sizce normal geçici bir süreç mi? Yoksa destek almalı mıyım ne dersiniz?
meditasyon fln yap kendini sevme meditasyonları yap yutuptan 
evliliğin de ayrı derdi tasası var.
