30 yaş sendromu.. (mu)?

Sevdiğim bir mesleğim, eğitimim var. Annemle kalıyorum, yaşlandı ama ruhu çocuk gibi ve biz hala çok iyi anlaşıyoruz. Her zaman benim yanımda, her kararımda arkamda. Benim en yakın arkadaşım. Nişanlıyım, ara ara sorunlar yaşıyoruz. Bazen şunu diyorum hayata tekrar başlayabilir miyim? Ben de 28 yaşındayım, hala bir şeyler için çok mu geç? Özellikle sıfırdan bir ilişki tekrar bu düzene gelebilir mi? Ben de bunları sorguluyorum. Cidden 30 yaş ve yakını değişik bir sendrom…

kulekedisi .!.:

Geçen ay 29 yaşımı doldurdum ve 30 yaşımdan gün almaya başladım. Aslında birkaç senedir hissettiğim bu duyguyu yirmili yaşlarımın da bitmesi ile bu sene çok daha yoğun ve vurucu bir şekilde hissetmeye başladım.

Yaşlandığımı ve bundan sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını düşünüyorum. Her geçen hafta ömrümden bir hafta daha eksildiğini, sevdiklerimle birlikte geçirdiğim vaktin daha da azaldığını hissediyorum. Sanki beynimin arka planında bir kum saati var ve ben bu saate sürekli kaçamak bakışlar atmaktan kendimi alamıyorum..

Hayatta kendimce belli noktalara ulaştım diyebilirim. Mesleğim var, mutlu bir evlilik yaptım, kendi işimi yapıyorum, bir kızım var.. Buradan bakınca bu düşüncelerim şımarıklık gibi geliyor olabilir ama ben de neden böyle hissettiğimi anlamıyorum.

Doğumdan sonra fiziğim biraz değişti, yüzümde artık ince çizgiler var, güldüğümde kaz ayaklarım bana el sallıyor, kendimi oldukça yorgun hissediyorum.

Bu sizce normal geçici bir süreç mi? Yoksa destek almalı mıyım ne dersiniz?

Genişletmek için tıkla...

Güzel kadın öncelikle bu hislerinin gelip geçici olduğunu düşünüyorum . Bir insan kafasına taktığı bir şeyi anca kendi ile beyninde savaşarak galip gelir, gelemez ise destek alır. Hayatta herşey yolunda , an’ın tadına bakmak gerek. Kızın , eşin , işin.. Herşey yolunda. Peki ya olmayanların? Empati kur. Ya şöyle böyle olsaydım diye.
Yaşına asla takılma, yaşın isterse 50 olsun, yaş’ın senin içindeki çocuğun ve hissettiğin yaştır. 30 hayatta ömrünün geçtiği bir sayı, bir rakam. Ona bakma. Sadece hayatın güzelliklerine bak. 25 yaşındayım yaşıtlarıma göre , saçlarımda beyazlar çıkar , kaz ayaklarım vardır, alnımda çizgiler, dudak çevremde bir iz. Bunlar hayatın bize armağanı. Ben kendimi kusurlarım ile sevmezsem kimse beni de sevmez ki. 25 yaşında çökmüşüm o zaman ben derim hayatımı kendime zindan ederim. Ama öyle bir şey yok ben kendimi hala 17 zannediyorum, içimdeki çocuk 17. Yüzümdeki izler 17 yaşıma ait. Çünkü benden başka bir ben yok, kendimi kusurlarım ile seviyorum . Bunlar minik kusur. Elim, ayağım tutuyor. Sevdiklerim yanımda. Çok şükür saçımdaki beyaz, yüzümdeki izler, fiziğim hiç umurumda değil. Gözüm güzellikler gördükten sonra, sevdiklerime sarıldıktan sonra sende böyle düşün , hep olumlama yap

kulekedisi .!.:

Geçen ay 29 yaşımı doldurdum ve 30 yaşımdan gün almaya başladım. Aslında birkaç senedir hissettiğim bu duyguyu yirmili yaşlarımın da bitmesi ile bu sene çok daha yoğun ve vurucu bir şekilde hissetmeye başladım.

Yaşlandığımı ve bundan sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını düşünüyorum. Her geçen hafta ömrümden bir hafta daha eksildiğini, sevdiklerimle birlikte geçirdiğim vaktin daha da azaldığını hissediyorum. Sanki beynimin arka planında bir kum saati var ve ben bu saate sürekli kaçamak bakışlar atmaktan kendimi alamıyorum..

Hayatta kendimce belli noktalara ulaştım diyebilirim. Mesleğim var, mutlu bir evlilik yaptım, kendi işimi yapıyorum, bir kızım var.. Buradan bakınca bu düşüncelerim şımarıklık gibi geliyor olabilir ama ben de neden böyle hissettiğimi anlamıyorum.

Doğumdan sonra fiziğim biraz değişti, yüzümde artık ince çizgiler var, güldüğümde kaz ayaklarım bana el sallıyor, kendimi oldukça yorgun hissediyorum.

Bu sizce normal geçici bir süreç mi? Yoksa destek almalı mıyım ne dersiniz?

Genişletmek için tıkla...

Aynını bende yasıyorum. Tamam hersey bitti. Bu saatten sonra bi işe yaramam ben. Ne zor sendrom ya hiç bişey yapmak gelmiyo içimden. Oysaki ben neler hayal etmiştim

32 yaşındayım.her kes 30 a yaklaştım yazmış bi ben mi yaşlıyım diye düşündüm şimdineyse ki 35 yaşında biri yazmış.o yaşlarda ben de öyleydim.20li yaşlarım hiç bitmesin istiyordum ama napalım zamanı durduramıyoruz.

15 yasımdan beri her aksam bugun aksam oldu okul bitti eve geldik diye seviniyoruz ama ömürden gecti birgun diyerek gecirdim.Simdi de öyle haftasonu yada bir kac aya bekledgm birsey varsa onu bekliyorum ama ömrümden geciyor bu sure . is cikisini bekliyorum ama ömürden bir gun geciyor diyorum hep .Yaşlanmakla alakası yok yani dusuncelerin degismesi gerekiyor.

43 yaştan bildiriyorum. Lisedeyken 40 yaşında olan insanlara bi ayaği çukurda muamelesi yapardım. Hatırlayamıyorum belki o kadar değilde benim gozumde kelli felli insanlardı. Şimdi kendime bakıyorum daha olmamisim diyorum. 30 lu yaşlarda herşeyin en iyisini benim bildiğimi düşünüyordum. Şuan ise baskalarinin bakış açısını ne tepkiler verdiklerini merak ediyorum.Daha çok okuyorum. Mesela hiç dinlememistim ilk kez Müslüm dinlemeye başladım. Daha çok bilgi açlığı başladı. Tek olumsuz şey eskisi gibi kolay kilo verilmiyor.

Aynı şeyi bende yaşadım, yaşıyorum .30 yaşındayım.Siz yine evlenmişsiniz çocuk var. Bırak evliliği hayatımda biri bile olmadı. yanarım ona yanarım. Çok şükür işim var. Bence 30 'lu yaşlar en güzeli. Yine de çok sıkıntı yaşıyorsanız destek alın.

Geçicidir muhtemelen ama psikolojik destek de çok iyi geliyor. Ama gittiğiniz kişiyi iyi araştırın ben bir gittim özel hastane olmasına rağmen rezaletti dakikaları saydım ve sonraki seansların reklamını yapmaya başladı. Spor inanılmaz iyi geliyor spor salonu şart değil evde pilates falan bile iş görür. Bir de her gün muz ve bitter çikolata tüketmek antidepresan etkisi yaratıyor

En güzel yaşlar bence, kendinize zaman ayırın spor yapın, hoşunuza gitmeyen yerlerinize küçük dokunuşlar yapın, giyim tarzınızda farklılıklar yada yeni şeyler alın. Kendinizi beğenmeye ye başladınız için diyorum. Sohbet edecek sosyal çevrede ruhunuza iyi gelir .
Benim için kadının en güzel yaşı özgüven olsun , daha tecrübeli daha donanımlı yaşlar. İşten de sıkılmış olabilirsiniz biraz ara tatil şart.

Gold .!.:

Paran gidince daha çok psikolojin bozulur

Genişletmek için tıkla...

Şu kk yorumları beni benden alıyor

Yaşın gençlikle bir alakası yoktur. Önemli olan kafanız hangi yönde olduğu. Doğduğunuz yıldan itibaren 29 yıl geçmiş olsa bile siz hala 20'lerin başında olabilirsiniz. Kendinizi germenize gerek yok. Nasıl hissediyorsunuz? Genç misiniz, yoksa 30'danda yaşlı mı hissediyorsunuz. Ayrıca 30 yaş önceden yaşlanılan bir yaştı. Günümüzde gençliğin ortaları sayılıyor.

33 bitti 34 e doğru gidiyorum..nedense ben yaş almayı sevdim.. 30lu yaşlar, 20li yaşlardan daha güzel, daha kararlı, daha kendini bilen ve güvenen yaşlar gibi geldi bana...

Kekikotu .!.:

Aynı şeyi bende yaşadım, yaşıyorum .30 yaşındayım.Siz yine evlenmişsiniz çocuk var. Bırak evliliği hayatımda biri bile olmadı. yanarım ona yanarım. Çok şükür işim var. Bence 30 'lu yaşlar en güzeli. Yine de çok sıkıntı yaşıyorsanız destek alın.

Genişletmek için tıkla...

Bu ben. Ama benim işim yok

kulekedisi .!.:

Geçen ay 29 yaşımı doldurdum ve 30 yaşımdan gün almaya başladım. Aslında birkaç senedir hissettiğim bu duyguyu yirmili yaşlarımın da bitmesi ile bu sene çok daha yoğun ve vurucu bir şekilde hissetmeye başladım.

Yaşlandığımı ve bundan sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını düşünüyorum. Her geçen hafta ömrümden bir hafta daha eksildiğini, sevdiklerimle birlikte geçirdiğim vaktin daha da azaldığını hissediyorum. Sanki beynimin arka planında bir kum saati var ve ben bu saate sürekli kaçamak bakışlar atmaktan kendimi alamıyorum..

Hayatta kendimce belli noktalara ulaştım diyebilirim. Mesleğim var, mutlu bir evlilik yaptım, kendi işimi yapıyorum, bir kızım var.. Buradan bakınca bu düşüncelerim şımarıklık gibi geliyor olabilir ama ben de neden böyle hissettiğimi anlamıyorum.

Doğumdan sonra fiziğim biraz değişti, yüzümde artık ince çizgiler var, güldüğümde kaz ayaklarım bana el sallıyor, kendimi oldukça yorgun hissediyorum.

Bu sizce normal geçici bir süreç mi? Yoksa destek almalı mıyım ne dersiniz?

Genişletmek için tıkla...

Benden 4 yaş küçük ve 4 adim öndesiniz (1. Çocuk 2. Eş 3. Kendi işini yapma 4. Mutlu ve stabil bir yaşam). Ben yüzde 0 böyle hissediyorum yaslilik ne belki ergenliğimiz bitmiştir bence. İnsan ömrü uzadı. 60 yaşınıza bile (emeklilik yaşı bile degil) 30 sene var. Bence bu korku altında başka sebepler olabilir.

CiRiLLA .!.:

Ben de yaşlanmaktan korkuyorum ama yaş almayi durduramiyoruz neticede bu yuzden kendimizi, vucudumuzu dinç tutmamiz lazim. Yaştan ziyade aynada ne gordugumuz de onemli.
30 uma girmeme cok azicik kaldi. :)))))

Spor yapiyordum ama son zamanlarda daha sıkı ve düzenli spor yapiyorum. Henuz kirisiklik goremiyorum ama ileride ihtiyac hissettigimde eşim cok karşi olsa da minik mudahalelerde bulunduracagimi dusunuyorum.

Genişletmek için tıkla...

Kız sen o kadar küçük müsün ben yaşıtiz filan sanıyordum.

kulekedisi .!.:

Geçen ay 29 yaşımı doldurdum ve 30 yaşımdan gün almaya başladım. Aslında birkaç senedir hissettiğim bu duyguyu yirmili yaşlarımın da bitmesi ile bu sene çok daha yoğun ve vurucu bir şekilde hissetmeye başladım.

Yaşlandığımı ve bundan sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını düşünüyorum. Her geçen hafta ömrümden bir hafta daha eksildiğini, sevdiklerimle birlikte geçirdiğim vaktin daha da azaldığını hissediyorum. Sanki beynimin arka planında bir kum saati var ve ben bu saate sürekli kaçamak bakışlar atmaktan kendimi alamıyorum..

Hayatta kendimce belli noktalara ulaştım diyebilirim. Mesleğim var, mutlu bir evlilik yaptım, kendi işimi yapıyorum, bir kızım var.. Buradan bakınca bu düşüncelerim şımarıklık gibi geliyor olabilir ama ben de neden böyle hissettiğimi anlamıyorum.

Doğumdan sonra fiziğim biraz değişti, yüzümde artık ince çizgiler var, güldüğümde kaz ayaklarım bana el sallıyor, kendimi oldukça yorgun hissediyorum.

Bu sizce normal geçici bir süreç mi? Yoksa destek almalı mıyım ne dersiniz?

Genişletmek için tıkla...

Yaş 30a yaklaştıkça her doğum günü bana korkunç gelmeye başladı bikaç kere ağladım niye diye. Sonra dedim elo bi dur kendine gel gızım bi sen mi 30 olacaksın. Ama tabi yinede ağladım yani

Bu psikolojide yalnız olmadığımı bilmek beni rahatlattı ne yalan söyliyim..Bende 29u bitirdim ve 30dan gün alıyorum. 6 senelik evliyim çalışıyorum ama çocuğum yok. 30 yaş psikolojisi bana çocuk için geç mi kalıyorum ya çocuğum olmazsa paranoyasını getirdi. Bir de hipotiroidim. Beklemese miydim bu kadar diyorum ama kariyer için beklemek zorundaydım vs vs.. Belki saçma ama acayip kafama takıyorum. Heralde 2li yaşlara veda etmek zormuş :))

En buyuk kk .!.:

Kız sen o kadar küçük müsün ben yaşıtiz filan sanıyordum.

Genişletmek için tıkla...

Küçüğüm.