Cuma gecesi 2:30da uyumama rağmen 10 saat uyumuş kadar dinç uyandım sabahın 6sında... Kavuşmak vardı çünkü sonunda, uykuya düşer miydi aylardır dünyasına hasret bu Peri? Erkenden kalktı, üzerini giyindi misler gibi kokularını sürdü ve düştü yollara... Bu yolculuk bi başkaydı, yolun sonunda sevdiceği vardı, onu beklemekteydi... Havalimanına vardı aceleyle biletini aldı, deli gibiydi, inanamıyordu Peri. 1 saat 5 dakikalık yolculuk boyunca gözlerini sımsıkı yumdu uçakta, biliyordu çünkü o 1 saat geçmek bilmicekti, uyursa belki daha kolay geçerdi. Askeriyle kahvaltı etme hayaliyle yanıp tutuşuyordu ona kendi elleriyle yedirecekti ballı kaymağını, ondan reddetti uçakta verilen ufak sandviçi.. Sonra pilot anonsuna açtı gözlerini, "kabin ekibi iniş için yerlerinizi alın" diyordu o ses.. Ağzı kulaklarındaydı Perinin gelmişti... Uçağın tekerleri yere değdiğinde ayağa kalktı Peri, hostesin " hanfedi henüz durmadık lütfen yerinize oturun ve kemerinizi bağlayın" sesiyle irkildi.. Öyle sabırsız öyle heyecanlıydıki, sadece onun için atan kalbin sahibini görecekti, hasret kalmıştı, bi bakışına bi gülüşüne.. Koşarcasına adımlarla indi uçaktan, bacakları elleri tir tir titriyor soluk almakta güçlük çekiyordu... İlk defa gelmişti bu şehire ama etrafa bakmadı bile, gözünün aradığı tek bi kimse vardı. Sonra O AN gedi, camın öbür tarafında en önde askeri onu arar gözlerle bakıyordu, içeri girmek yasaktı ama kapının kapanabileceğine aldırmadan bi yolcunun dışarı çıkışıyla, perisini görünce içeri koştu, var gücüyle sarıldı ona, bi mucizeye tanıklık eden güvenlik görevlisi bile mudahale edemedi. Aşkım dedi asker, hoşgeldin kadınım hoşgeldin dedi. Baktı sarıldı, öptü...Hemen dışarı çıktılar. Yıllardır bebek hasretiyle yanıp tutuşan bi kadının bebeği olacağını öğrendiğindeki sabrın sonucu gelen o paha biçilmez mutluluğa benziyordu bu kavuşma. Taksiye bindiler, tek kelime edemediler öyle ya gözleriyle konuşmayı çok iyi bilirdi onlar...Taksicinin "nereye abim" diyişiyle irkildiler, kekeleyerek cevap verdi asker... Hala şoktaydı ikisiyde bu bi masal olmalıydı... Bu gerçek olamicak kadar güzel bir andı.. Kahvaltılarını yaptılar birbirlerinin ellerinden tarihi taş konakta. Hasret kokuyordu bu sahneler aşk kokuyordu buram buram... Uzun uzun sohbet ettiler kendilerine geldiklerinde, öyle çok birikmişti ki herşey...Gezip görülecek yerleri gezdiler el ele. Akşam yemeğine gittiler. O an, o gün, o gece hiç bitmemeliydi. O gece onlarındı... Kalacakları yerin yolunu tuttular sonra. Odalarına varmışlardı, sadece asker ve yareni vardı başbaşalardı. Tutkuyla öptü asker kadınını. "Hasretim" dedi kulağına, alnından öptü... Kız ağlamaya başladı. Artık dayanacak güci kalmamaştı, ağladı... Yüzünü sevdi askerinin dokundu ona..Saat 12yi vurduğunda pastasını hazırladı, şaraplarını çıkardı, askerine gözlerini kapattırdı, iyiki doğdun diyordu kız, sen olmasan nasıl yaşardım ben? Sonsuza dek onunla olma dileğiyle üfledi asker pastasını... Çok mutlulardı, şaraplarını içip kutladılar, ikiside ayların acısını o bikaç saatle çıkarmaya çalışır gibiydi. Mümkün müydü bu? Bir ömür yetmezdiki onlara...Az gelirdi koca ömür bu aşka... Sarıldılar birbirlerine, askerinin koynuna koydu kız kafasını, öylece uyudular bikaç saat. Sbah saat 5:30da uyanmaya alışmıştı asker, uyandı, bambaşka bir yerdeydi, sevdiği vardı yanında. Yüzünün her karesini öptü, uyandı kız hiç olmadığı kadar mutlu... "Seni seviyorum" diyerek uyandı kız... Sabah 9 a kadar kaldılar öylece gözleriyle konuştular, gülüştüler bazen, birbirlerini göremedikleri zamanlardaki çektikleri işkenceyi anlatmaya çalıştılar dillerinin döndüğünce, biri uyudu diğeri izledi...Kız askeri uyurken ona bakıp dua etti, Allahım nolur bizi ayırma, nolur tüm sevenleri, asker bekleyenleri benim yaşadığım şu duyguyu yaşamayı nasip eyle dedi. Askerine 335kd asker yarenlerini anlattı... Uyandılar sonra, kahvaltılarını ettiler. Kaldıkları yerden çıktılar bi cafede oturup kahve içtiler sohbet ettiler. Ara ara saate bakıyordu ikisi de birbirine belli etmeden. Çünkü ayrılık vakti yaklaşıyordu işte.. İkisininde gözleri doluyordu ama gülümsüyorlardı. Sonra o vakit geldi. Havaalanına doğru yola çıktılar. Kısacık beraberliklerine ayların hasretini sığdırabildiklerinin yanılgısıyla. Uçağa gidiyordu kız, askeri elini daha sıkı tuttu, biliyordu bu ayrılığa dayanmıyordu kalbi.. Sımsıkı sarıldılar, vedalaştılar, boğazlarında koca bi yumruk... Gidiyordu kız. "Bekliyorum" dedi kafasını öbür tarafa çevirip saatlerdir tuttuğu gözyaşlarının aktığını askerinden gizlemeye çalılşarak... Ama askeride ağlıyordu işte... Dağ gibi adam, yıkılmıştı. Bilmediği bi şehirde sevdiğini kendi şehrine yolluyordu gene. Bende dedi sesi titreyerek, bende seninle gelsem?? Kız gitti, ardında gözü yaşla el sallayan askerini, kalbini, yüreğini, ruhunu bıraktı orda ve GİTTİ......................................................................