36 yaşında atandım. 38 yaşında evlendim. 40 yaşında anne oldum. Şimdi boşandım. Hala umutlarım var. Sevip sevilmek güzel bahçeli bir evde oturmak dünyayı dolaşmak istiyorum. Belki nasip olur belki olmaz ama istiyorum... Bazen depresif hale giriyorum ama Allah o kadar guzel yaratmış can vermiş nankör olma diyorum. Depresyonum gelince de oturup geçmesini bekliyorumHerkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.
Başka sektörleri denediniz mi? Bu devirde kim mezun olduğu işi yapıyor ki? Çalışırsanız yeni insanlarla çalışırsınız kendinizi anne babalara bakmak için gelmiş gibi hissetmezsiniz. Üniversite mezunu hemde öğretmen adayı birine kısmetim kapalı vs gibi bilimsellikten oldukta uzak laflar hiç yakışmıyor. Daha çok gencsiniz. Bende 32 yaşındayım. Çevremde yaşıtlarımim çogu bekar.Herkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.
Okulu niye kriter koyuyosunkiHerkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.
Hikayenizi çok merak ettim. Çok güzel bana umut verdi.36 yaşında atandım. 38 yaşında evlendim. 40 yaşında anne oldum. Şimdi boşandım. Hala umutlarım var. Sevip sevilmek güzel bahçeli bir evde oturmak dünyayı dolaşmak istiyorum. Belki nasip olur belki olmaz ama istiyorum... Bazen depresif hale giriyorum ama Allah o kadar guzel yaratmış can vermiş nankör olma diyorum. Depresyonum gelince de oturup geçmesini bekliyorum
Lise mezunuydu. Ailem istemedi. Ben de anlaşamam diye düşündüm. Zaten herşeyimiz farklıydı olmadı.Okulu niye kriter koyuyosunki
merhaba yazdıklarınızı okudum. Çevremde 35 yaş civarı bi tanıdığım vardı. Aramızda 5 6 yaş civar bir yaş farkı vardı. Bahsettiğim kişi kadın bu arada. Ben okurken hep kendisine görücü geldiğini ama onun kabul etmediğini duyardım. Bizim burlarda belli yaştan sonra malesef ki evlen diye baskı oluyor kızların üzerinde. Neyse hayatında kimse de yoktu. Gezdi, tozdu,arabasını aldı. Ona da belli bir süre görücü gelmedi. İnsanlar kabul etmedi artık görücüsü gelmiyor bile derdi. Düsünün yani. Yaklasık 6 ay önce süpriz bir şekilde evlendi. Hem de yakışıklı, iş gücü yerinde ve kendinden yaşça kücük biriyle. Çok da güzel gelin oldu inanın. Demem o ki dua edin hayırlısını isteyin vakti var demek ki..Herkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.
Herkese merhabalar. Ben 35 yaşındayım. Fakat bu yaşıma kadar hayatta hiçbir şey elde edemedim. İş, aile, ev, kariyer vs hiçbir şeyim yok. İşin üzücü tarafı ise gerçekten çalıştım, çabaladım ama olmadı. İş elde edemedim çünkü atanamadım bir türlü. Ve özellerde çok aramama rağmen iş bulamıyorum. Evlenemedim çünkü gerçekten kısmetimin kapalı olduğunu düşünüyorum. Bir kere 4 yıldır bir kişi bile(!!) benimle görüşmek istemedi. Bir kişi bile ya. Daha önce de ben üniversite mezunuyum, genelde eğitim seviyesi olarak benden çok daha düşük kişiler görüşmek isterlerdi, o da benim çok dikkat ettiğim bir kriter. Yani olmadı. Gerçi görüşmek isterlerdi dediğime bakmayın, toplasanız 2-3 kişidir o da yani. Çok değil. Çirkin değilim, bakımlı biriyim. Çok değişik ortamlara girerim. Ama kimse karşıma çıkmaz. Bazen düşünüyorum gerçekten kısmetin kapalı olması diye bir şey olabilir. Şu an evdeyim. 3 kardeşim var, hepsi kendi düzenlerini kurmuşlar. Evliler, anneler, hepsinin belli bir geliri var. Ben evde annemlere bakıyorum. Bu zoruma gitmiyor ve ailemi seviyorum. Ama ben evde olunca diğer kardeşlerim hiç sorumluluk almıyor, tüm yük bende. Bir de bu yaştan sonra artık hiçbir şey elde edemem, benim hayatım buymuş gibi geliyor. Sanki aileme bakmak için yaratılmışım, benim varoluş sebebim buymuş gibi geliyor. Biraz hayattan umutsuzum hanımlar. Benim gibi olup sonradan mutluluğu yakalayanınız var mıdır acaba? Teşekkür ederim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?