çok içimi dökmeye ihtiyacım var, kimseye anlatamıyorum bunu. yaptığımın kötü bir şey olduğunun farkındayım zaten lütfen yıkıcı eleştirilerde bulunmayın vicdan azabı çekiyorum ve her gece ağlıyorum zaten daha fazlasına gerek yok.
4 yıllık bir ilişkim var 25 yaşındayız ikimiz de ben evlilik için erken olduğunu düşünüyorum ve konusu açılsa bile erken olduğunu söyleyip kapatıyorum konuyu. evlilikten korkuyorum biraz ve yanlış karar vermekten çünkü sevgilim ile zıt karakterleriz bu yüzden kavga ettiğimiz de oluyor ama alttan alıyoruz bir şekilde onu seviyorum ve değer veriyorum ama evliliğe gelince işte farklı olmamız sıkıntı olabilir gibi geliyor bazı hareketleri çok çocukça geliyor ve bazen gözüme batıyor bunu onunla da paylaşıyorum zaten ama değişmiyor alttan alıyoruz sadece genel olarak mutluyuz ama.
geçenlerde sosyal ortamda biriyle tanıştım normal arkadaşça muhabbet ettik kafalarımız uyuyordu beni beğendiğini hissettim, dünya görüşü, karakteri vs. bana daha uygun gibi geldi yaşça da biraz büyük benden 6 yaş kadar onu tanıma isteğime engel olamıyorum. ona söylemedim sevgilim olduğunu çok vicdana azabı çekiyorum bu yüzden. onunla konuşarak sevgilime haksızlık da yapmak istemiyorum çok kararsızım arkadaşlar sevgilime değer veriyorum çok alıştık birbirimize evlensek de sıkıntı yaşamayız herhalde ama alışkanlık mı acaba gerçekten o benim için doğru kişi mi bilmiyorum? yeni tanıştığım da kafamı karıştırıyor eskiden beni hayalimde olan insanmış gibi hissediyorum yani sevgilim olmadan önceki dönemde öyle birini hayal ediyordum. neyse işte böyle sizce ne yapmalıyım ?