Eskiden zayıf ve zariftim, şimdi neden olamayayım ki dedim.
İnandığım masallar vardı, onları yokettim.Ben sözde evde olduğum için ha bire kilo alıyordum çünkü çalışmıyordum ve hareket etmediğimden şişmanladığımı ve asla zayıflayamayacağımı düşünüyordum.Şimdi evde bir ayda 10 kilo verdim.Kimi masabaşı çalıştığı için şişmandır ama yan masada çalışan 38 beden arkadaşı vardır.Ee nasıl iş bu? Kimi çocuk doğurmuştur, kapılardan sığamıyordur ama çocuk doğurup 36 beden giyen, çocuğunun yanında ablası gibi duran hanımlar var.Eee?
Yani demem o ki, önce uyanmak lazım, inanılan masalları çöpe atmak lazım.Aynada soyunup kendine bakmak lazım."Ben erkek olsam, bu yağlı vücutlu kadını seçer miydim?" diye eleştirel bakmak lazım.
Ben hepsini yaptım, kendimi kabullendim, kendimden nefret ettim.Ben şişman bir kadın olmayacağım dedim, yarın çoluğumun çocuğumun yanında anneannesi gibi durmayacağım dedim, eşimin yanında ablası gibi durmayacağım dedim.Siyah kıyafetlerle aklımca oramı buramı incelttiğimi düşünmeyeceğim dedim.Boğazımı tutup, zayıflayacağım, güzellleşeceğim hatta daha da gençleşeceğim dedim.Bu kat kat yağlar gidecek, zarif bir görüntüm olacak dedim.Ve yola böyle başladım.
Bir gün daha şişman olmak istemiyorum, bir gün daha aynı kiloda kalmak istemiyorum, bir gün daha siyah pantalon giymek istemiyorum bu yüzden ben savsaklayamam, "ha yarın, ha bugün" diyemem, ben duramam, bekleyemem.Çünkü bedenimi, yağlarımı, kat kat etlerimi sevmiyorum bu yüzden yola devam diyorum.
Canınız çikolata mı istedi, diyeti mi bozacaksınız, hemen soyunun ve aynada kendinize bakın.En yağlı, en beğenmediğiniz yere odaklanın, ondan kurtulmak mı istiyorsunuz yoksa o yağlara çikolata ile biraz daha mı yağ eklemek? İşte hepsi bu kadar.