İyi geceler kızlar. kontrolüme 1 hafta kaldı ve son 3 haftadır bebeğimi görmüyorum iyice huzursuzum iyice evhamlıyım. Boya kokusu geldi bir şey olmuş mudur, çöp torbası kaldırdım ağırdı eyvah, yüz üstü uyudum bebek sıkıştı mı ki, sigara dumanı soludum dayanamadım içtim ne yapacağım, canım kola istedi dayanamadım içtim kahve istedi kendimi tutamadım içtim ıvır zıvır diye kendi kendimi yedim hep. Yaptıklarım kadar yapmadıklarım da var elbet mesela 3 aydır ağzıma neskafe koymadım, sakatat yemedim hiç. uykumu hep aldım, yorucu bir şey yapmadım ilaç içmedim, alkolü zaten normalde de ağzıma koymam. Ama insan ille de mükemmel olsun istiyor ya, iyiye değil de kötüye odaklanıyor. Ne olursa olsun şunu aklımdan çıkarmamaya çalışıyorum; bebeğimin ömrü Rabbimin biçtiği kadar olacak, hepimiz gibi.. Ol dediği şey olacak bu kadar basit aslında bugün bunu çok düşündüm.
Sonra da uzun süredir yazılarını takip ettiğim bir psikoloğun şu yazısını gördüm;
''Anneliği doğal olmayan olağanüstü bir durummuş gibi yüceltip hatasız bir beklenti içinde olmak annelere yapılan en büyük haksızlıktır.''
Bunu okuyunca rahatladım sanki, kusursuz olamadığım için daha şimdiden kendimi öylesine sıkmışım ki..