Okuduğunuzu anlamanızı tavsiye ederim. Tokat atıp sinirimden Ağlıyorum evet. Ama tamam oğlum deyip iyi davranıyorum yazmadım sonrasında. Dönem dönem uğraşıyorum birkaç ay bütün yaramazlıklarını güzellikle düzeltmeye çalışıyorum sabrediyorum değişim göremiyorum sonra yaramazlıklarına yapma diye kızıyorum
Tamam işte, bir iyi bir kötü. Bir şefkat bir dayak.
Böyle böyle nasil bir çocuk yetistirmeyi düşünüyordunuz ki?
Madem sorunumuzu yazdıniz, kendinizle yüzleşirseniz cozüme daha kolay ulaşabilirsiniz.
Neden öğretmenine karşı çok uysalken siz yanımdayken yabanileşiyor? Sizce size ne anlatmak istiyor olabilir?
Valla bu yaşta önlem aldınız aldınız, çocuğu anladınız anladınız. Bir süre sonra o tren kaçar, iki yabancı olarak yaşarsınız aynı evin içinde.
Benim annem de onu benimsemedigimi, küçücük bir kızken bile herkesin elini tutarken onun elini tutmak istemediğimi, ondan on adım önde yürüdüğümü söylerdi.
Sonuç? Yaş 27 hala aynıyım ona karşı. Bazı şeyleri zamanında çözmek lazım.
Ayrıca benim annem de dövmezdi ama sinirlenince hakaretler eder sarsardi beni, kırk yılda bir
Ama o unuturdu ben unutmazdim. Siz bir kere o tokatı attıktan sonra isterseniz her gün helikopterle sevginizi ilan edin, o çocuk buna inanmaz. Sabrınızı zorluyor olabilir, kendinize hakim olun.
Sizin de eşinizin sabrını zorladiginiz zamanlar vardır, o öfkesini size tokat atarak mi gösteriyor? Zaten öyleyse çocuğun bu hali aile içi sistematik şiddetten, başka birşeyde aramamak lazım.
Nasil ki eşten gelen bir tokat 30yillik evlilikleri, sevgileri bitiriyor, inanın anneden - en sevilenden- gelen tokat da bir travmadir çocuk için.
Ofkeliydim, dayanamadım bir bahane olamaz. İyi , çok sinirlendiginizde ukala memuru, size ters laf eden komşuyu, kaynanayi falan da dovun o zaman.
Neden sadece gücünüzün yettigine vuruyorsunuz?
Çok ayıp gercekten