burada bircok arkadas “vurmasin, itmesin” diyor ama olaylar inanin cok baska boyutlarda gerceklesebiliyor.
benim oglum da o naif yetisen cocuklardan. surekli dayak yiyip, esyalari calinan bir cocuktu. her seferinde “sana vurulmasina musaade etme, engelle, ellerini tut, ogretmenine soyle” diye diye dilimde tuy bitti.
ogretmeni de bir sure sonra “ben sikayet istemiyorum, bana sikayet etmeyin” diyormus.
burdan sonra veliyle gorustuk. evde cocugunu uyarmasi gerektigini, yetmiyorsa destek almalari gerektigini vs vs. sonuc? devam.
eee simdi benim cocugum ne yapsin?
bir gun okuldan aradilar kriz cikmis. surekli ogluma yumruk atan, tekme atan cocuga oglum da dayanamayip kafa goz girismis.
o gunden sonra kendi gucunun de farkina varinca o karincayi incitmeye korkan oglum, kendisine siddet gosteren birini once uyariyor, sonra ellerini tutuyor, siddet devam ederse o da saldiriyormus. ayni boyle anlatti bana.
bunun uzerine biz de savunma sanatlari dalinda bir spora yonlendirdik. iki uc haftadir gidiyor. orada da surekli ogretmenleri tekrarliyormus, kendilerini korumalari gerektigini ama bunun siddete siddetle karsilik vererek olmayacagini anlatiyorlatmis.
okulda da ben dovuse gidiyorum falan diye anlatmaya baslayinca kimse satasmaz olmus. siddet egilimli cocuk da uzak durmaya baslamis.
yani ne yaparsaniz yapin onune gecemediginiz durumlar oluyor, ogretmenler basedemiyor.
cocuk da en yumusak karnimiz oldugundan ani kararlarimiz yanlis kararlarimiz olabiliyor.
cok cok ince bir cizgi bu. allah yardimcimiz olsun.
bu kadınlar klübündeki melekler gerçek
ben de hep kavgadan kaçmışımdır)) ama büyüyünce bazı zararlarını görünce çocuğumun daha iyi olmasını istediğimden böyle şeyler söylüyorum aslında
Çocuğumu naif yetiştirme hatasını ben de yaptım.
