- Konu Sahibi sosyalolgu
-
- #1
Merhaba yazımı okuyan kişi;
bir bayram tatilini daha ağlayarak geçirdim. tek sebep 5 yıllık ilişkim. sevdiğim çocuk üniversite yıllarından arkadaşım ilişkimiz üniversitenin başlarında başladı hala da devam ediyor ama ne devam etme. ilk tanıştığımız aylarda bile sorun yaşadık ben nazlı o gururlu vurdumduymaz aşırı anne bağımlısı. sevgilim doğuluydu ve ailesine çok bağlı bir yapısı vardı. 7 kardeştiler ve her kardeş birbiriyle saatlerce telefonda konuşuyordu her gün. ya sanane konuşsunlar diyeceksiniz ama durum şöyle bunlar 3 kız 4 erkek ve aralarından bir abisi bizim gibi okul yıllarında tanışıp sevdiği bir kızla aile ısrarla istememesine rağmen evlenmiş ve sevdiceği ile mutlu mesut bir yuva kurmuş. tabi aile despot istiyorlar ki onların seçtiği biriyle evlensin. her gün telefonda ablalar abiler ve anneye bu gelini çekiştiriyorlar. defalarca uyardım yapma etme sen kadınlarla bu konuya girme karışma diye. ama dinlemezdi zaten ilerleyen zamanlarda bunun acısını çok çekti.
benimle hep ilgisiz konuşur buluşmaya görüşmeye ben teklif etmeyene kadar yanaşmazdı (ki hala öyle) bi hata yapsa da asla kabul etmez ve ilk adımı atan taraf olmazdı nitekim yıllar böyle geçerken artık ailesi beni duymuş ve tıpkı diğer geline yaptıkları gbi beni de istememeye çekiştirmeye başladılar. beni hiç tanımayan insanlar hakkımda konuşuyor buda beni yıpratıyordu. mezun olduktan sonra ben yaşadığım şehre döndüm o başka şehirde kaldı ve mesafeler de işin içine girince herşey daha kötü oldu. 3-4 ayda bir oda zar zor görüşür olduk. ailesinin beni istememesi onu etkiliyor kavgalar bundan çıkıyordu.okul btmesine rağmen ne söz ne nişan hiç bişey olmadan sözde onu bekliyordum. gerekçesi şuydu ailem zaten seni istemiyor işim olmadan olmaz bekle. aylarca bekledim ama bir yandan da anası olacak kıymetli insanın lafı kulağıma geliyor bir gün tepem attı ve annesini aradım ben senn oğlunu seviyorum bizden ne istiyorsun diye kadın bana açtı ağzını yumdu gözünü olanlar oldu. ben tek kötü söz söylemedim tabi kıyamet koptu ve sevgilim ben ailemi karşıma alamam dedi ve herşey bitti yalvardım yakardım dinlemedi dayanamayıp arıyordum madem bitti numaranı değiştir ben dayanamıyorum dedim ve değiştirdi numarasını. her gün deli gibi facebookuna bakıyordum. hergün bir başka kız ekliyordu arayış içindeydi . neyse aradan 2 ay geçti ve bu bir gece beni aradı dayanamıyorum sensiz diye biz yne barıştık. aradan aylar geçti aile bizim tekrar barıştığımızı öğrendi ve artık kabullendiler (ya da şimdilik öyle görünüyor) ama sevdiğim adam her tartışmada senin yüzünden ablalrımla kötü oldum diyor. ailesinin yanındayken çok ilgisiz söyleyincede dırdır etme yeter bıktım ayrılalım diyor. ben bi gün aramasam 2. gün dayanamıyorum arıyorum. ve yine kötü ben oluyorum. allaha yalvarıyorum ya çıksın gitsin unutayım ya da artık bi yuva kurayım. 25 yaşındayım üniversite mezunuyum yüksek lisans yapıyorum çalışıyorum ama kendimi ölesiye çaresiz hissediyorum. hatasını vurdumduymazlığını kabul etmiyor hep beni suçluyor. hemen kopup ayrılıyor. ne zaman ki iş ciddiye binse geri dönüyor. ben irade gösteremiyorum tekrar tekrar barışıyorum. şimdi kurum sınavlarına giriyor aralığa kadar işe girerim diyor ama ben ne yapacağım bilmiyorum. iyi olunca ölesiye iyi hediyeler süprizler çiçekler kötü olunca da tanıyamıyorsun. cebindeki son kuruşa kadar sırf bana sürpriz yapmak için harcadığınıda bilirim yıldönümüne bir hafta kala herşey bitsin yürütemiyorum dediğinide çok mutsuzum sanki hiç bi zaman yuvam olmayacak...
bir bayram tatilini daha ağlayarak geçirdim. tek sebep 5 yıllık ilişkim. sevdiğim çocuk üniversite yıllarından arkadaşım ilişkimiz üniversitenin başlarında başladı hala da devam ediyor ama ne devam etme. ilk tanıştığımız aylarda bile sorun yaşadık ben nazlı o gururlu vurdumduymaz aşırı anne bağımlısı. sevgilim doğuluydu ve ailesine çok bağlı bir yapısı vardı. 7 kardeştiler ve her kardeş birbiriyle saatlerce telefonda konuşuyordu her gün. ya sanane konuşsunlar diyeceksiniz ama durum şöyle bunlar 3 kız 4 erkek ve aralarından bir abisi bizim gibi okul yıllarında tanışıp sevdiği bir kızla aile ısrarla istememesine rağmen evlenmiş ve sevdiceği ile mutlu mesut bir yuva kurmuş. tabi aile despot istiyorlar ki onların seçtiği biriyle evlensin. her gün telefonda ablalar abiler ve anneye bu gelini çekiştiriyorlar. defalarca uyardım yapma etme sen kadınlarla bu konuya girme karışma diye. ama dinlemezdi zaten ilerleyen zamanlarda bunun acısını çok çekti.
benimle hep ilgisiz konuşur buluşmaya görüşmeye ben teklif etmeyene kadar yanaşmazdı (ki hala öyle) bi hata yapsa da asla kabul etmez ve ilk adımı atan taraf olmazdı nitekim yıllar böyle geçerken artık ailesi beni duymuş ve tıpkı diğer geline yaptıkları gbi beni de istememeye çekiştirmeye başladılar. beni hiç tanımayan insanlar hakkımda konuşuyor buda beni yıpratıyordu. mezun olduktan sonra ben yaşadığım şehre döndüm o başka şehirde kaldı ve mesafeler de işin içine girince herşey daha kötü oldu. 3-4 ayda bir oda zar zor görüşür olduk. ailesinin beni istememesi onu etkiliyor kavgalar bundan çıkıyordu.okul btmesine rağmen ne söz ne nişan hiç bişey olmadan sözde onu bekliyordum. gerekçesi şuydu ailem zaten seni istemiyor işim olmadan olmaz bekle. aylarca bekledim ama bir yandan da anası olacak kıymetli insanın lafı kulağıma geliyor bir gün tepem attı ve annesini aradım ben senn oğlunu seviyorum bizden ne istiyorsun diye kadın bana açtı ağzını yumdu gözünü olanlar oldu. ben tek kötü söz söylemedim tabi kıyamet koptu ve sevgilim ben ailemi karşıma alamam dedi ve herşey bitti yalvardım yakardım dinlemedi dayanamayıp arıyordum madem bitti numaranı değiştir ben dayanamıyorum dedim ve değiştirdi numarasını. her gün deli gibi facebookuna bakıyordum. hergün bir başka kız ekliyordu arayış içindeydi . neyse aradan 2 ay geçti ve bu bir gece beni aradı dayanamıyorum sensiz diye biz yne barıştık. aradan aylar geçti aile bizim tekrar barıştığımızı öğrendi ve artık kabullendiler (ya da şimdilik öyle görünüyor) ama sevdiğim adam her tartışmada senin yüzünden ablalrımla kötü oldum diyor. ailesinin yanındayken çok ilgisiz söyleyincede dırdır etme yeter bıktım ayrılalım diyor. ben bi gün aramasam 2. gün dayanamıyorum arıyorum. ve yine kötü ben oluyorum. allaha yalvarıyorum ya çıksın gitsin unutayım ya da artık bi yuva kurayım. 25 yaşındayım üniversite mezunuyum yüksek lisans yapıyorum çalışıyorum ama kendimi ölesiye çaresiz hissediyorum. hatasını vurdumduymazlığını kabul etmiyor hep beni suçluyor. hemen kopup ayrılıyor. ne zaman ki iş ciddiye binse geri dönüyor. ben irade gösteremiyorum tekrar tekrar barışıyorum. şimdi kurum sınavlarına giriyor aralığa kadar işe girerim diyor ama ben ne yapacağım bilmiyorum. iyi olunca ölesiye iyi hediyeler süprizler çiçekler kötü olunca da tanıyamıyorsun. cebindeki son kuruşa kadar sırf bana sürpriz yapmak için harcadığınıda bilirim yıldönümüne bir hafta kala herşey bitsin yürütemiyorum dediğinide çok mutsuzum sanki hiç bi zaman yuvam olmayacak...