Yorucu bir gün
Öğlen yine okuldaydım . Öğretmenle daha uzun konuştuk .
Ağladım . Saçma sapan . Sinirlerim boşaldı.
Pfff hiç istemediğim şeyler ... diğer veliler soruyor falan .
Kendi kabuğumda halledemedim .
Salak gibi pıtır pıtır döküldü yaşlar.
Ordan çıktım . Yürüdüm yağmurda . Zatürre olmazsam iyi.
Yusufu alıp geldim şimdi.
Hiç keyfim yok.
Bugün benden bi halt olmaz .
Geçmişi sonra okurum canlar .
Şikayet ne derseniz ... öyle yaramazlık , tembellik değil . Keşke öyle olsa . Ben şikayete değil oğluma üzülüyorum o yüzden ağladım .. ağlıyorum.
Yusuf 4 yaşından beri pedagog gözetiminde.
Ilk duyduğumuzda kabarıp gururlandığımız ama zorluklarını yaşadıkça debelenip durduğumuz üstün zeka teşhisi ile.
Uyum sağlayamıyor , sıkılıyor , herkes çarpma bölme uğraşırken ...o akılları durduracak sorular soruyor. Sonra arada kaynadıkça sınıfta ... iyice kopuyor .
Ders boyu hayallere dalıyor .
Gık deseniz üzülüp ağlıyor .
Ve ben ona yetemiyorum.
Okul yok . Ne bu ilçede ne ilçeyi geçtim şehirde.
Ist ve Ankara da iki vakıf okulu var üstün zekalı çocuklar için.
Ama biz pılımızı pırtımızı toplayıp tüm düzeni değiştirip gidemiyoruz .
Öyle kalıyor oğlum ... gözümün içine bakıyor bugün .
Ağlama anne ... senin yapabileceğin hiç bir şey yok . Benim kendimi düzeltmem lazım biliyorum ama yapamıyorum . Hep sana söz veriyorum , tutamıyorum . Bir gün beni sevmeyeceksin diye çok korkuyorum diyor .
Gözlerim şişti ağlamaktan .
Niye yazıyorum bunları onu da bilmiyorum.
Içimde doldu taştı .
Uğruna ölürüm derim ama onun geleceği için bi adım atmaya korkacak kadar kötü bir anne miyim ? Beynimi yiyorum .
Her hafta pedagog görüşmesi var . Biraz formal olan düzene ayak uydurabilsin diye .
Ayak uydursun diye uğraşırken çocuğumu mutsuz ediyorum . Özgür düşünemiyor .
Kalıba sokmaya çalışıyorum onu.
Off .
Ben çıkayım kızlar .
Canım benimmmm.... Canım arkadaşım. Dün tam okudum sana yazıyorum, acilen çıkmam gerekti ve evde de arkadaşlar vardı diye yazamadım. Tüm gece aklıma geldin.
Canım arkadaşım, öncelikle konu ne oğlunun üstün zekası ne de senin buna yetememen.
Asıl sorun ülkemizin bu konularda henüz gelişememiş olması ve bize yol gösterecek nitelikli uzman eğitimcilerin olmaması maalesef.
İçini rahatlatacaksa tecrübelerimi paylaşmak istiyorum. Canım yurt dışında 3 yıl anaokulundan liseye kadar eğitim verdim, "üstün zeka" kavramına çok rastlamadım. Nedense ülkemizde son 15 yılda alakalı alakasız çok kullanılmaya başlandı. Çocuklarımıza bu teşhisi koyanların uzaman olup olmadığı çok önemli.
Yurtdışı eğitim sisteminde her çocugun/ insanın özel ve farklı farklı yeteneklere sahip olduğunu kavramışlar. Her ne kadar onların da eğitim sisteminde handikaplar olsa da, bir çocuğun kendi fıtratı doğrultusunda yetişmesine daha uygun bir sisteme ulaşmışlar, hala ulaşmaya çalışıyorlar. Ve orada çocuğun gelişimi için en önemli şey her yerde elinin altınd a
OĞA.
Her evin yakın çevresinde muazzam parklar, doğa harıkası ormanlar... Ve çocuklar hep hareket halinde büyüyor, eğitmenler ve aileler sadece okulda oturarak geçirilen 5 saati dert ediyorlar.
Bir başka konu; samimi söylüyorum avrupalı bir çok bireyin, ebeveynin henüz akıllı telefonu yok. Doğal olarak çocuklarda akıllı tel kullanımı çok düşük bizim üklemize göre (orada bizim türkler hariç
Uyku saatleri çok düzenli.
Farkındaysanız bizim çocukluğumuza göre çocuklarımız çok fazla teknolojiye maruz kalıyorlar ve çok aşırı şekerleme, çikolata tüketiyorlar. Bu da ıhtıyaç fazlası suni enerji doğuruyor. Ama çocuğun bunu sağlıklı bir şekilde günü birlik sarfedecek, bedeninden, zihninden atacak yeteri faaliyet alanı yok. Dikkat eksikliğinin en büyük iki nedeni bu.
Kısacası düşündüğüm zaman, belki bu etkenlerden dolayı batıda bu kavram sadece bilimsel çalışma konusu ama biz de ekmek su gibi giden bir teşhis olup çıktı. Zannımca bizim beslenme şeklimiz, teknoloji, taş duvar şehirlerimiz, kangren olmuş eğitim sistemimiz, hem bizi hem çocuklarımızı tüketiyor malesef
Ama elhamdulillah ki Rabbim dermansız dert vermemiştir kimseye. Hele ki senin gibi duyarlı, merhametli, zeki, çalışkan bir
Ausencia
çaresiz bırakacak bir durum olduğunu düşünmüyorum. İzmitte biz ıstanbula göre daha çok hareket ettiğinize inaniyorum ama sana tavsiyem YUSUFÇUĞUN beslenmesine dikkat et bir zaman, ve onu koştur hareket ettir, varsa ilgi alanları o alanda teşvik et (resim, spor, mutfak, drama vs..) Ve mümkünse daha da geç olmadan bir kardeş
enerji harcayacağı, insani tüm duygularını tecrübe edebileceği bir hayta
En önemlisi yanında ve arkasında bu durumdan bahsetme
İnşallah sen de yusufta bu işin üstesinden gelecek güçtesiniz
Ay çok uzattım galiba ama işe gelir gelmez oturup yazıverdim. İnşallah biraz yabancı literatürde inceleme yapacağım, sana bilgi veririm.
Şimdi beni derdime geçeyim sen de sopanı hazır tur