Merhaba arkadaşlar…
Şuan burada bir şeyler yazmanın ne kadar önemli olduğunun farkındayım… Çünkü hamileyken burada okumadığım doğum hikayesi kalmazdı..ilk doğumum olduğu için ne nasıl olacak çok merak ederdim… Ama kendimi normal doğuma şartlandırmıştım… Acı çekmek de olsa anneliğin anlamına anlam katacak gibi hissederdim o acıların… Öyle de oldu zaten..
12.09.2009 tarihinde hergünkinden daha geç uyanmıştım. İşi bırakalı daha 2 hafta olmuştu zaten.. Günlerden de Cumartesi… doğuma daha 1 hafta vardı ya, beklemiyodum o gün geleceğini Mertimin… Sanki 1 hafta çok uzun bi zaman… Saat 4ü 20 geçiyodu ilk sancımı hissettiğimde.. Sancı dediğim, değişik bi bel ağrısıydı… belim ağrıyodu ama en içten… derinlerden… Gidip uzandım, eşim de işte... daha sonra geldi ve belim ağrıdığını söyledim.. Ama çok alışmıştı ya bu ağrılara, normal karşıladı o da benim gibi… Yeni aldığı televizyonla uğraşmaya başladı, ne güzel… Bense sancıların doğum sancısı olduğunu düşünmeden çekiyorum… Ama dinlenmekle de geçicek gibi değil… güvenemiyorum ki kendime, sancı geçtiğinde hiiç bişeyim yok çünkü… 15 dakikada bir geliyo sancılar… Eşimde bana kızıyor, neden televizyonla ilgilenmiyorum, yeni aldı ya… Çok sakin duruyorum galiba… Biraz daha zaman geçiyor, doktorumu aramaya karar veriyoruz… Doktor hanım doğuma 1 hafta var ve benim belim ağrıyo, ne yapıyım? Artık sancıların başlamış olabilir… Ilık bi duş al, dinlen… diyor bana…
Sancı geldikçe bana tuvalete gitme isteği geliyo, gidiyorum ama sadece oturup çıkıyorum tuvaletten… Çıkıyorum tekrar giriyorum… rahatlıyorum… Bu arada eşim beni izliyor, anlamaya çalışıyor.. İkimizde tecrübesiz, bilmiyoruz ki.. ben de işaret falan da yok.. Beklemiyorum yani.. eşim annesini çağırıyor, o anlar belki diye.. İftar saatine de az bi zaman var, gelip bakıyo bana,ben oturuyorum yatağın üzerinde.. sancı geldikçe de kalkıp dolaşıyorum,. Böbreklerimde taş var ya, herhalde onu düşürücem diyorum…  Ne komik… Hiç nazlanmıyorum baksanıza… Misafirleri var, kaynanamda çıkıyor evine, o da bişey anlamıyor yani… Ben duşa giriyorum sonra… ve uzanıyorum… biraz içim geçiyor sanki.. Eşim bu arada annesinde yemek yiyip geliyor.. Ben sancı geldiğinde iki büklüm oluyorum artık.. eşim hadi gidiyoruz diyor… Gidiyoruz ama ben sancılardan evden çıkacak cesareti bulamıyorum ki.. Evden çıkarken eşim doğum çantasını almaya çalışıyor, bense kızıyorum yok benim bişeyim, geri gelicez bak, alma şunu diye :) Arabaya bidiğimde sancılar artık 2 dakikada bire falan düşüyor... eşimle ikimiz gidiyoruz hastaneye… Giderkende doktoru arıyoruz tekrar..Doktor hanım benim sancılarım geçmedi, hastaneye gidiyoruz… Tamam, eşim orada, bi baksın, duruma göre ben gelirim hastaneye…diyor… Yoldayız… Trafik yok ama yavaş akıyor… hastaneye yaklaşmamıza yakın eşim çok panik yapıyor, ben de onu sakinleştirmeye çalışıyorum, tamam bak şimdi geçti, iyiyim ben diye.. Yol 20 dakikaya yakın sürüyor…
Hastaneye geldiğimizde doktor kapıda, beni süzüyor şöyle bi.. İçeri giriyoruz.. İçeri adım attığımda yine bi sancı.. Bekleme koltuklarının üzerine çıkıyorum, iki büklüm kıvrılıyorum geçsin sancı diye… Doktor panikledi… Tekerlekli sandalye getirin diyor.. Herkesde bi koşuşturmaca başladı… Artık anlamıştım, ben doğurucam galiba :) Muayene odasına alıyorlar beni… Pantalonumu çıkarıyorum, ve yatıyorum çatala… Doktor bu arada söylenip duruyor hemşirelere… Ve ilk muayenemi yapıyor… Oooo sen çok sancı çekmişsin, 8-9 santim açılman var, karnımı bastırıyor, Eeeee bu bebekte iri… Nasıl olcak şimdi… Ben epidural olacaktım diyorum bende… Doktor geç kalmışsın artık epidural yapamayız, çoğunu bitirmişsin sen zaten diyor… Motive oluyorum tabi… Hayırlısı böyleymiş, epidural falan olmadan normal doğuracağım inşallah… Yine tekerlekli sandalyeye alıyorlar beni,yukarıya,doğumdan sonra yatacağım odaya alıyorlar… Hemşireler benimle ilgilenirken, hasta bakıcı bebeğin eşyalarını soruyor, geliyor artık bebeğim… Canım benim… Eşim çantayı almaya gidiyor arabadan… Bu arada bana öncelikle lavman yapılıyor… daha sonra da damar yolu açılıyor.. Her aşamayı atlattığımda seviniyorum,rahatlıyorum… Doktor gelip tekrar muayene ediyor… Bebek yukarıda, yürütün birazcık diyor… odanın içinde yürümeye çalışıyorum yavaş yavaş… Ara ara da yatıyorum… Nts ye de bağlıyım ya, sancı geldikçe bebeğimin kalp atışları da hızlanıyor… Çok hızlı atıyor.. Eşimde yanımda onu takip ediyor… Kayın validemlere ve annemlere haber veriyo eşim.. Onlar da yoldalar, geliyorlar… Kendi doktorum geliyor bu kezde... Takım elbisesi üzerinde,yemekteydi herhalde, o an öyle düşünüyorum… Evde doğurcakmışsın az kalsın diyor bana,gülüyor.. Melike hanım alın beni artık diyorum, ben üzerimi değiştireyim, sen biraz daha yürümeye çalış, doğumhaneye alıcaz sonra diyor bana.. Sancı geldikçe ıkınma hissi geliyo, ama ıkındırmıyolar… Daha değil diyolar.. Bekliyorum…Hasta bakıcı gözlerimin içine bakarak en içten dualarını ediyor bana.. Allah razı olsun… Çünkü o an yanında kim varsa, bişey deselerde yapayım diye bakıyosun… Kayın validem geliyor sonra, onun da dualarını alıyorum… Yürüyorum biraz daha… Sonra artık doğumhaneye alıyoruz diyolar.. Tekerlekli sandalye biniyorum yine, çıkıyoruz doğumhaneye… Yatırıyolar beni çatala yine… Artık ıkınabilirmişim, öyle diyolar… Doktorum arıyor yine, biraz daha yürütün diyor… Serum askısına tutuna tutuna yürüyorum doğumhanenin içinde… Sancı geldikçe de ıkınıyorum… Oh be, ıkınmak ne kadar güzel bir şeymiş, öyle bi rahatlıyorum ki… Ikındıkça sancım da çıkıp gidiveriyor sanki vücudumdan… Bikaç tur daha atıyorum… Sonra yine yatıyorum.. Hemşire doktorla görüşüyor, geliyor sonra doktorum… Bakıyor duruma… Ben artık ümidimi kaybetmiş gibiyim, bebek yukarıda diyolar ya, normal doğuramıyacakmıyım melike hanım diyorum… Yok yok bebeğin başı burda… İt güzelim bebeğini diyor bana… sancı geldikçe ıkınıyorum… doktor bütün personeli çağırın Volkan bey de gelsin diyor.. Eşi de geliyor sonra.. Bensiz yapamadın diye espiri yapıyor o da doktoruma… İçerde bi koşturmaca.. Volkan bey, sancı en üst sınıra geldiğinde ıkıncaksın, ben de buradan destekliycem gelicek bebeğin diyor bana.. Sancı geldi ve ıkınıyorum, dirseğiyle bastırıyor doktor da… İkinci ıkınmadaysa bebeğim geliyor.. onu görüyorum.. Ne büyük bi mucize bu Allahım… Sana şükürler olsun.. Bu arada doğumun devamında neler olacağını doktorum söylüyor.. Şimdi de bebeğin eşi gelecek, ıkıncaksın.. Ondan sonra ıkınmak yok artık diyor.. Bebeğin eşi de kolay bi şekilde geliyor…
Bebeğim hemşirelerin elinde.. karşımda hazırlıyorlar bebeğimi.. Boyu ,kilosu.. Bu arada benim dikişlerim atılıyor… En zor yeri derleridi ama hiç de değil, doktorla muhabbet ediyoruz bu arada, çok güzel doğum yaptın, aferin sana diyor bana  dikişler farklı farklı yerlerden atıldığı için bi ara hisseder gibi oluyorum, oraya hemen uyuşturucu iğne yapıyor doktorum.. Ve dikişlere devam.. O sırada bebeğimi hazırlarken ayağı çarpıyor gözüme, Neden ayakları mor diye soruyorum, O annelik duygusu böyle bişey işte, hemen yerleşiveriyor yüreğinize… doktorum gülüyor sonra, ayak izini almışlar meğersem.. Mürekkep lekesiymiş o  Rahatlıyorum… Bebeğim ağlamaya devam ediyor.. Canım benim… Giydiriyolar onu, hastabakıcı ben daha masadayken göğsüme koyuyor kuzumu, okadar heyecanlanıyorum ki o an.. Ağzımdan sadece çocuğum kelimesi çıkıyor… Çocuğum diyorum… Çocuğum benim… Mis gibi bir kuzu koynumda.. Allahım sana şükürler olsun diyorum… Hasta bakıcı en sevdiğim an bu işte diyor.. bebeğimi arabasına koyuyorlar… Aaaa götürecekler onu.. İşi bitti yaramazın.. Benden sonra geldi ama, hazırlandı bile baksanıza… Hemşire soruyor, götürelim mi diye.. Yok diyorum, beraber çıkalım yavrumla… Benimde dikişlerim tamamlanıyor, doktorun boynuna sarılasım geliyor, ona nasıl teşekkür etsem, Allah razı olsun diyorum, çok sevaba giriyosunuz biliyomusunuz… Sen de çok güzel doğum yaptın diyor bana, Aferin sana, epidüralsiz falan doğurdun… Sancılarımın başlamasından bebeğimi kucağıma alana kadar geçen süre 6 saat arkadaşlar... 6 saatte herşey olup bitti, Allahın yardımıyla... Bi çırpıda derler ya, öyle oldu sanki.... Anlamadan doğuruverdim bebeğimi... 22:40 da yanımdaydı bebeğim.... Hastanede geçirdiğim süreyse 2 saat, onun öncesini zaten saymıyorum, ne olduğunu anlamaya çaşılıyodum sadece :)
Nihayet dikişler bitti… Kuzum da yanımda… Masadan indiriyorlar beni, tekerlekli sandelyeye alıyorlar.. Hep oğlum kucağımda ordan çıkmayı hayal etmiştim ama, o da arabasında yatıyor, aklıma da gelmiyo ki, kucağıma verin diyim…
Doğumhaneden çıktığımda herkes karşımda, bebeğime bakıyorlar, eşim sarılıyor bana.. Bebeğim kusuyor doğumhaneden çıkar çıkmaz, endişeleniyorum ama hemşireler normal diyor kusması… Asansöre biniyoruz hep beraber… Odamıza iniyoruz… Çok tatlı bi oğlum oldu Allaha şükür… O anda her şeyi unutuveriyorum… Yaşadığım acılar o kadar tatlı bir yorgunluğa ve huzura dönüşüyor ki.. İnanamazsınız…..
Normal doğumun güzelliği o kadar muhteşem ki…Günahlarından arınıyosun diyolar ya… Onu yaşıyosun gerçekten.. Temizlendiğini hissediyosun… Muhteşem bişey…
Arkadaşlar sizlerede tavsiyemdir, ne olacağını düşünmeden yaşayın hamileliğinizi, doğumunuzu… düşünmeyin, planlamayın… O kadar tatlı oluyo ki o zaman… Allaha havale ediverin olsun bitsin… Anne olmak çok güzel… Allahım herkeze yaşatsın bu duyguyu… Anne olmanın bir parçası yaşanılan sıkıntılar… Ve buna değer kesinlikle…………. :)