dayının borcunu bana ödettiler demem de ne anladınız bilmiyorum da "bana ilk başta istiyorsan ev alalım diyorlardı, kirada oturmak istemiyorsan alsınlar" falan demiştim de bana şu an para olmadığı söylenmişti. evde oturmak zorunda olduğum çünkü maddi olarak imkanlar falan ima edilmişti.
fabrikatör olup iflas etmiş de olabilirlerdi,
ya da ciddi bir saglık durumu karşısında yüksek harcamalar gerekebilirdi,
her kosulda para onların parası, siz kimsenin borcunu ödüyor degilsiniz.
eger kirada oturamayız diyorsa verilen söz tutlamıyorsa ve siz de altkatta oturmayacaksanız elinizde baska çözüm olmadıgını ve kendisine güvenmiyorsa hic evlenmemesi gerektigini söyleyip konuyu kapatabilirdiniz.
ona böyle de konusmus olabilirsiniz ancak burada kendi öz düsüncenizi yazarkenki yanlışınızdan bahsediyorum,
yıllarca sizin icin calısmadı o insanlar, hatta ogulları icin bile calısmadılar, dilerlerse ogullarına harcarlar o ayrı konu.
öyle bi şey olmadığını söyledi. beni umursadığını ama her şeye yetişemediğini söyledi. açık açık herkese yetmeye çalışıyorum kimseye yetemedim sen de anlamıyorsun diye isyan etti. ben de önceliklerini belirlemesi gerektiğini, herkese yetmek için uğraşmasının zaten gereksiz olduğunu söyledim.
bu sizin ilk ayrılık cumlenize cok benziyor, konunun en basında var,
ben seni de onları da mutlu edemedim demesi...
sonrası ise vazgecis biliyorsunuz ki.
ailem 1.sırada diye de bunu belirtmis zaten.
ya evlenene kadar sorun cıkarmayacak sonra da her dediginizi kabul ettireceksiniz (etmez, ailesinin getir götür işleri de bitmez)
ya da güdülecek insan degil, "eş" istiyorum diyip onu uyaracaksınız.
"öyle bir durum yok" tam anlamıyla bir yanıt degil,
neden uyudu, neden unuttu, neden işi biterse gelir oluyor....?
"yetemiyorum" evet yetemiyorsun ama daha da onemlisi yetmeye de calısmıyorsun diyebilirdiniz,
ama o aglayınca yumusuyorsunuz, annesi aglıyor o kıyamıyor, siz aglıyorsunuz o şaşırıyor... bu döngü nereye kadar devam edecek?