deliiiiiii,
valla kopma olayı psikolojik güzelim. benim dün sinirlerim bozuktu işte kocama kızdıım için falan. 150 dk yürüdüm hızımı alamayıp ama yürürken kağnıdan az hızlıydım. buralardan sıkıldığımı düşünüyordum. neyaparsam yapayım karnımın düzelmeyeceğini, bacaklarıma kadar sarkacağını, asla sağlıklı bir görüntüm olamayacağını falan. işte bu sağlıklı yaşam yolculuğumda mental olarak bir kalenin düşmek üzere olduğunun belirtileri. yine bir bütün olmam gereken vucudumu karşıma almaya başladığımın göstergesi. sanki vucudum başka aklım başka. nekadar uğraşırsam uğraşayım kilo veremem, versem de güzel sağlıklı bir vucudum olamaz cümlesini 5 defa aklından geçir, neden uğraşıyorum ki neden yürüyorum sonucuna bağlıyorsun. düşmanım sanki çatlak içinde kalan sarkık vucudum.
kopmamak gerek özetle. daha doğrusu sıkı durmak parçalanmamak lazım. hem mental hem vucut olarak. hem de bir bütün olarak bu yolculuğa devam etmek lazım.
elimizdekilerle başlamak gerekli beni taşıyan sağlıklı sayılabilecek bir vucudum var

. yürüme işini hayatıma güç bela sokmama rağman sevmeye başladım, midem 110 kiloya göre daha küçük, daha kolay doyuyor önemli bir hormonal yahut duygusal dalgalanma yaşamazsam deli gibi acıkmıyorum. bayaaaa yol aldım özetle. geçen hafta kilo veremeyip 300 gr üstüne alıp bildirim yapmıştım. bu beni üzdü, ve kırdı. ama ne dedik 3 kilo değil 30 kilo vercek ekip olarak, ilk tökezlemekte benim deyimimle parçalanmak, seninkiyle kopmak yok. daha çok harelet daha dikattli beslenme. 1-2 seneyi göze aldıysak bu hafta kilo aldım lafı çok ama çok komik.
bir iyimserlik örneği,
benim durumum da yıllarca taş gibi olan kaslı vucudum 2 senelik hareketsizlikten sonra tamamen yağa dönüştüğü için kilo kaybıyla bıngıl bıngıl sallansa da sürekli şikayet ettiğim bacak kalınlığımdan kurtulmak için bir çıkış olabilir bu hal. nasıl mı kaslarımı tekrar yapılandırıcam . 85 kiloya kadar yürüyüş,yüzme giibi sporlay yapıp, 85 kilonun altına kaslarımı sekillendireceğim. yere değecek olan karınd erime bir kez daha şans vereceğim bakalım zayi olmadan kurtulacak mı.
kısaca iyimser olmamız, savaşçı olmamız, kendimize ve vucudumuza inanmamız şart.
ayrıca olaya hem kuşbakışı hemde en küçük ölçekte yaklaşmayı öğrenmemiz. en küçük kalori alışımızda paniklememek ama 1-2 senelik bir zaman içinde doğru beslenmeyi öğreneceğimize güvenmek zorundayız. günlük her attığımız adıma sayip çıkmamız. bir koşu ekmek almak bile bize 1-2 sene içinde ne güzellikler yapacak kimbilir. hergün cayımıza attığımız sekerlere hayır diyerek 1 ay içinde bile -500 gr ile ödüllenebiliriz.
böyle ablalar. ben çatlamış sarkmış vucudumu seviyorum. zor oluyor ama bu vucut bana ummadığım güzellikleri yaşamam için lazım, daha sağlıklı olarak. o yuzden her tökezlemede yok su tuttum yok şu bu demeden vardır vucudumun bir bildiği demekle herduruma hazırlıklı oluyor, butunluğu koruyoruz.