Ben de bununla ilgili konu açmayı düşünüyordum.
Bir taraftan vicdanım rahat değil, diğer taraftan da tahammülüm hiç yok.. Babam
Ben yıllardır babamla aynı sofraya oturamıyorum.
Normal bir şapırdatma değil... Uyarılara rağmen değişmiyor.
Bazı arkadaşlar kızabilir, o senin baban diye ama, inanın bu durum çok farklı.
Onu değiştiremiyorum, bari kendim değişeyim takmayayım duymayayım, bir çok insan gibi umursamayayım diyorum...
Elimde değil....
Ve aynı sofrada yemek yemek zorunda kaldıysak, o görüntü ve o ses benim zihnimden çıkmıyor.
Bu olay tam bir işkence...
aynı sofrada oturamıyor olmamız onun hiç umurunda değil. Gayet keyfi yerinde..
Ben de kendi kendime diyorum ki o umursamıyorsa sen de vicdan yapma...
Onun değişemeyeceğini anlayınca, psikoloğuma bile bu durumdan bahsettim... Ben nasıl değişirim diye...
Sorun sende değil dediBenim de sinir olduğum ve tahammül edemediğim sesler var, uyar, dinlemiyorsa aynı ortamı paylaşmak zorunda değilsin..
İyi de o benim babam...
Bu arada normal şartlarda çok iyi anlaşırız. Yemek haricinde yani
Ne doluymuşum bu konuda
Siz uyarsanız da değişen bir şey olacağını sanmıyorum.
Belki kırılacak, kızacak, küsecek
Ama değişmeyecek...
Yine de deneyin.
Çekilecek gibi değil çünkü..
Biran yukarıdaki yazının sahibi ile kardeş olduğumu düşündüm.
Ahhh sevgili babam (nokta) diyorum.
Neyse ,
Konuya gelirsek , abinizle aranızdaki mesafeyi bilemediğim için hani ben olsam söylerdim abime gibi geliyor ...
Ama siz söyleyemem diyorsanız diğer abiniz söylesin ama siz ya da eşinizin yanında değil.
Evet çok sinir bozucu bir durum bilirim ve üstelik odadaki saatin sesi gibi bir kere takılıp duymaya başlayınca aklını başka yere vermekte zor.
Ama ima etmeye çalışmayın derim ben , çünkü ima zaman zaman çok daha kırıcı olabiliyor direk usule uygun söylemkten
Benim de çok rahatsız olduğum ve ailemle kavga ettiğim bi konu bu babam aşırı şapırdatır ağzını bende her seferinde uyarırım ve bağırım ama nafile . Ailede biri olunca uyarabiliyosun rahatça aba yabancılara bir şey diyemiyosun mesela sakız nefret ederim o sesten ama arkadaşlarıma hiç bir şey diyemiyorum en iyisi ortamdan uzaklaşmak.
diğer abim olsa söylerdim ama bu abim çok alıngan direk söyleyemem.
bi ara eşime söylüyormuş gibi yapayım dedim ozaman da hemen anlar diye yapmadım.
bisküvi bile yerken felaket yiyor.
abimi yarın yemeğe çağırıp bi ara yemek yerken söyler ona alınsa birşey olmaz ama ben olursam daha çok kırılır bundan eminim.
Ben de bununla ilgili konu açmayı düşünüyordum.
Bir taraftan vicdanım rahat değil, diğer taraftan da tahammülüm hiç yok.. Babam
Ben yıllardır babamla aynı sofraya oturamıyorum.
Normal bir şapırdatma değil... Uyarılara rağmen değişmiyor.
Bazı arkadaşlar kızabilir, o senin baban diye ama, inanın bu durum çok farklı.
Onu değiştiremiyorum, bari kendim değişeyim takmayayım duymayayım, bir çok insan gibi umursamayayım diyorum...
Elimde değil....
Ve aynı sofrada yemek yemek zorunda kaldıysak, o görüntü ve o ses benim zihnimden çıkmıyor.
Bu olay tam bir işkence...
aynı sofrada oturamıyor olmamız onun hiç umurunda değil. Gayet keyfi yerinde..
Ben de kendi kendime diyorum ki o umursamıyorsa sen de vicdan yapma...
Onun değişemeyeceğini anlayınca, psikoloğuma bile bu durumdan bahsettim... Ben nasıl değişirim diye...
Sorun sende değil dediBenim de sinir olduğum ve tahammül edemediğim sesler var, uyar, dinlemiyorsa aynı ortamı paylaşmak zorunda değilsin..
İyi de o benim babam...
Bu arada normal şartlarda çok iyi anlaşırız. Yemek haricinde yani
Ne doluymuşum bu konuda
Siz uyarsanız da değişen bir şey olacağını sanmıyorum.
Belki kırılacak, kızacak, küsecek
Ama değişmeyecek...
Yine de deneyin.
Çekilecek gibi değil çünkü..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?