Abim çalışmaya yeni başladı işi stresli değil maaşı da ortalamanın üstü sabah 9 akşam 6 oturuyor evrak işi de yapmıyor. Kendi diyor oradan biliyorum.Ailemin olduğu yerde dershane yoktu bu yüzden kendisi çalışmaya başlayınca yanıma gel dedi bir iki defa gecistirmistim ama 6 ay boyunca gel burada dershanaye git diye ısrar etti. Ben de hem ailemin baskisından kurtulmak hem de orada daha rahat ders calisacağımı düşündüğüm için neden olmasin dedim.1 aydır beraber yasıyoruz ama ben cok mutsuzum. Sürekli hakaret ediyor,sesini yükseltiyor,azarlıyor, bir şeye kusur buluyor. Poşete neden düğüm atmışım atma dememiş mi,ocağı niye silmemişim,ekmeği neden öyle açmışım,tabakları neden öyle koymuşum,odasını neden süpürmemişim,ekmekleri neden masanın üstüne koymuşum vs.. Evde yaptığı tek şey yemek onda da tek başına yapmıyor yardım ediyorum. Geri kalan her sey bende. Ama sürekli yaptığım şeyleri eleştiriyor. Evdekilerle görüntülü konusuyoruz mesela sürekli beni şikayet ediyor şunu yapmıyor bunu yapmıyor diye. Annem de geçen görüntülü konusurken "Kardeşin şimdiden sana yük mü olmaya başladı ?" dedi, bir anne evladı icin yük der mi ya.Bir keresinde de beni aradı abin sana şu nedenden çok kızmış dedi. Sebebi de şey dershanem cok erken saatte olduğu için düzgün kahvaltı yapmadan gitmişim. Mesela dünkü hakaret etme sebebi şu : İleride evde domates sosu yapmayacağımı bana göre saçma olduğunu anneminde maddi durumumuz iyi olmasına rağmen kendine boşuna eziyet ettiğini söyledim. Bir dizi hakaretten sonra "Sen zaten ileride cocuklarini da aç bırakırsın,hicbir sey yapmayı beceremiyorsun" sen kendin yaparsın madem dedim ben erkeğim dedi bu işin kadını erkeği mi var dedim ben anlamazmisim benim fikrim yokmuş vs.. Mesela tavşanın kafesini temizleyiver dedi dün, bugün temizledin mi dedi yok kafesin ızgarısını çıkaramadım dedim. Ben onunla dalga mı geçiyormuşum,bir seyi de beceremiyormuşum,ben hicbir sey yapmıyormuşum. Diğer kardeşimiz de bugün bizdeydi o dedi ki "geçen ben de denedim çıkartamadım" hee o zaman tamam dedi sakince. Benim sözüm tek başına yetmiyormuş gibi. Normalde dershanem akşamları , abim geceleri çalışıp gündüzleri evdeyken sırf karsilasmayalım diye sabah 8 de evden cıkıp gece on da gelirdim. Şimdi gündüzcüye döndü dersim olmasa dahi ek dersim var deyip dershaneye gidiyorum. Orada ders çalışıyorum. Günde toplasaniz 3 saat ya görüsüyoruz ya görüşmüyoruz ama psikolojimin bozulmasına yetiyor. Sadece paylaşmak istedim bir cözüm beklemiyorum
-----------------
Ayrı bir konu açmak istemedim geçen defa bildirimleri yanlışlıkla kapattigim icin mesajlarınızı şimdi görüyorum. Az önce annemler aradı toplam 63 saniye konuşmuşuz. Ve benim gene gözlerim yaşlı yani odamdan çıkmam gerekmedikçe, üstüme düşeni fazlasıyla yaparım,tamam derim her şeye. Annemlerin evindeyken de böyleydi abimin evinde de böyle.Ama sanki varlığım yük oluyor aileme.Onlara göre bana para verince ebeveynlik görevleri bitmiş oluyor.
Muhabbet aynen su:
+yemeğini yedin mi
-Yedim
+Ne yedin
-Çorba yedim
+Abin gelmedi mi daha
-Yok onun bu hafta calışma saatleri uzadı ya
+Abine de yemek bıraktın mı o dışarıdan yiyip mi geliyor ?
-Bıraktım nasıl bitireyim tek başıma nasıl gelir bilmiyorum.
+Tamam abin yorgun gelir üstüne gitme artık.
.....
Ama abime hiç kardeşini üzme ders çalışıyor yorgun demezler. Hep bana evin isini yapıyor musun,abini kızdırma,dersine çalış,erkek kardeşlerin olmadan tek başına bir sey yapma (24 yaşındayım ). Bana gecen annem sey dedi abinle bir sorunun var mı. Var desem eminim ki bana ama sen de söyle söylesin sunu sunu yapmamissindir abin senin iyiliğini düşünür iyi geçin diyecekti ve bunları abime söyleyip beni azarlattıracaktı.
