Herkese hayırlı günler
Benden iki yaş büyük ablam var.Yaslarimiz da 30 dan fazla.Bugune kadar hep arkadaş gibi dertlesirdik birbirimizle.Ancak bir durum var ki bıktım alttan almaktan.Ben öğretmenim o da çok ağır bir işte memur.İs yerinde yorulsa ya da canını sıkan bir durum olsa direk bana sen rahatsız,yan gel yat,yatarak para kazaniyorsun,benim işim Zor diyerek ağlıyor.Her gün görüşmemizde rağmen genlerinin ya da ailemin benim öğretmenler gününü kutlamasını istemiyor.Akrabalardan biri öğretmen bu mu dediklerin de acısını benden çıkarıyor.Hep dediği ben de senin gibiydim.Yanlis tercih yaptım o yüzden öğretmen olamadım diye diye üstümde baskı kuruyor.Esinin işi garanti değil,çok yoğun çalışıyor o da.Kocam yanımda değil senin yanında(boşanma surecindeyken de)diyerek kapris yapıyor.Zor zamanında yanında olup derdini dinlemek istiyorum ama iyiyken iyi,bu durumlar yaşandığında benden kötüsü yok ona göre.Ailem gün içinde ilk onu mu aradı beni mi diye bile sorguluyor.Ailem bana danistiginda tabi ben ne anlarım diye her gün sorun çıkartıp beni suçlu hissettiriyor.Simdi de ücretsiz izin alamadı diye ben evdeyim diye demedigim bırakmadı.Cok merhametli tim ağlamasına dayanamadigimdan hep arıyordum ama artık içimden gelmiyor.Evet daha iyi yerlerde olabilirdi benim kadar da başarılıydı ama olmadı.Benim suçum ne dediğimde çevreye kızıyorum diyor ama kendimi milletin yanında ağır baskı altında hissediyorum.Nasil davranmalıyım?
keşke 1 günlüğüne senin yerine öğretmen olabilse 
