Hayatımın daha en başındayım ve 20 yaşındayım. Hiç sevgilim olmadı.Bu saatten sonra birine nasıl güvenicem hiç bilmiyorum. Sürekli bi şüphecilik olucak içimde eminim. Biriyle tanıştım, kendisi annesi ve babasıyla görüşmüyor. Bende babamla görüşmüyorum. Sonra işte bana "yaralarımız aynı" "artık baban benim, herşeyinim" bilmem ne. Sonra yazdık konuşuyorduk çocuk bir anda durduk yere gayet akışında giderken sohbeti kesti. Ben hani sordum görüşmek istemiyorum demen yeterli dedim. İşleri çok yoğunmuş bla bla. Ama hiç yazmıyor yani sıfır. Ben en son görüşmek istemiyorum diyip, sildim numarasını. En sonunda yazdım, sen dedim baba rolüne giriyorsun ama sohbeti kesiyorsun dedim. Bana verdiği cevap "tavırların tutumun sinirimi bozdu" diyip her yerden engelledi. Salağım. Ben gene bunun üzerine gittim ulaştım. Konuşmaya çalıştım, seni kıran beni kıran mesele neyse halledelim. Cevap yok. Hani bu şeref yoksunluğu değil mi? Tanımadan bu sözleri vermek ne? Ne bu gamsızlık? İyiki de çıktı hayatımdan, iyiki de dönmemiş. Ama gerçekten yıkıldım yani. Bir gün sıkılıcaksın o zaman niye böyle sözler veriyorsun demi? Bide mübarek gün yani asla hakkımı helal etmiyorum. Kalbim çok kötü kırıldı.
Yanlışsa düzeltsin beni konu sahibi.
