Arkadaşlar merhaba öncelikle insanı bazen en yakınındakiler bile dinlermiş gibi yaparken okuyup değerlendiren herkese çok teşekkür ediyorum konu çok uzun olduğu icin kusurabakmayın biraz içimi döküp birazda tavsiye isteyeceğim an itibari ile 25 yaşıma sadece 2 ay kaldı nasıl bi ailede doğduğuma gelecek olursak dizi film senaryosu olur babaannem dedemin en yakın arkadaşı ile birlikte olup yıllarca evli kalan (aldatan)ve onun neticesiylede psikolojisi bozuk bir babayla doğan ben bu yaşıma kadar yemediğim hakaret kalmadı 17 yaşındayken gizli gizli çalıştığım çağrı merkezinde sesim kalınlaştığı icin sofrada faişe damgası yiyen,staj zamanı eve 20:15 de 15 dakika geç kaldığım icin ağzı kanayan dayak yiyen ufacık birşeyde bunun gibi birçok örnek vereceğim konular annemde şekil a bizi ( bilmemnesuyu,orsp ,faise) ben bunları 13-14 den beri bilirim kısacası bizim küçüklükten beri evde huzur denilen şeyin hiç olmadığı bir ailede büyüdüm kendi araları ise 2 sokak çocuğu gibi hala daha kavga ederler yaşlar 55 neyse küçüklükten beri hicbirşey olmasa bile babam dısardan sinirli gelir orspucocukları vs vs ama her allahın günümü evet hala daha aile sofrasına oturmam o sofrada yemediğim hakaret kalmadı ama onlr icin bunlar önemli değil önemli olan tek şey benim hala daha bu evde onlarla oluyor olmam dışarı çıkmamam kısacası orospu olmamam ki am 2 dkkadada veriliyor ayrı eve çıkınca nolacaksa neyse evde hep bir gerginlik sadete geleyim küçüklükten beri bir para kazanma aşkım vardı
19-20 yaşlarımda üniversite pandemiye denk geldi ve ben e ticarete başladım Allah’ta yardım etti ilk arabamı 21 de aldım biraz klasik olacak ama gece gündüz uyumadım ne zamanki araba aldım adam yerine konuldum evi yaptırdım babamın emekli olmasına yardım ettim telefonlarını dahi ben aldım bunları yaptığım için saymıyorum ama herşeye rağmen ne kadar enayi olduğumu anlayın diye belki diyeceksiniz ki baban alkolik değilmiş,karı kız peşinde değilmiş, kumarcı değilmiş evet değildi ama ŞİZOFRENDİ her an nerde neyden huzursuzluk şiddet cıkacak diye şüpheyle yaşayan 3 deli karı biri annem biri ablam biri de ben anneme birşey diyemiyorum ailesi arkasında hiç durmamış 4 kız kardeşler 2 si pavyon yoluna düşmüş biri hala bi mutsuz evlilik içerisinde gördüklerinden belki hiç cesaret edememiş para kazanmaya başladığımda çok dedim anne gidelim anne gidelim ben bakarım gidemedik biraz babamın kafasıyla yaşamaktan oda alışmış artık siniri var diyip susuyor ki oda bir deli bu deli lafını laftalamak icin söylemiyorum belki bi psikolog değilim ama ciddi anlamda onunda durumu iyi değil belki iki tarafında aile bozuklukları biz iki kız çocuğuna yansıdı belki de bu yaşadıklarım çok anormal şeyler değil bilemiyorum ki zaten o kadar çok alışmış arsızlaşmısız ki bunca şeye rağmen hala buradayım kısacası biz her gün dayak yemeden dayak yiyen tiplerdik ama görünki yaş ilerledikçe nefretimi belli etmeden duramıyorum ve buna çok üzülüyorum evet nefret ediyorum ve bunu aranızda hiç anlamayacaklar vardır belki anlamayanlar adına da seviniyorum ama çok iyi paralar kazandım cesaret edemedim bana hep bi işinnolsun gösterebileceğiniz öyle ayrı eve çıkarsın denilip duruldu evliliği hiç bi zaman kaçış olarak görmedim ama artık tek çarem olarak görüyorum iyi gündede iyi anlarındada kötü yaşanan şeyleri unutamıyorum çünkü ufak şeyler değil örnek vereyim hemen birtane araba parasını topladığım ve araba alacağım zaman babam burnumdan getirdi almayalımdan başlayıp onun istediği modeli almak için çabalayıp sonrasında yanımızdaki insanlara bile bizi suratıyla laflarıyla rezil edip araba alındıktan sonra iyiki bunu almışız kızım çok güzelmiş aşık oldum diyip arabayı sahiplenip ( ki çok normal herşeye rağmen aile) buraya kadar herşey normal demi tuhaf olan kısıma geliyorum inanmazsınız belki ne kadar olabilir ki diyebilirsiniz ama ARABAYI ARABAMI BANA BİZE kullandırtmadı ve bunu tamamen psikolojik olarak park yeri yok kaza bela olursa beni aramayın küfürler kavgalar bu sekilde yaptı ben hicbirşeyden mutlu olamayan bi insan oldum bunlar geçti araba kullanmak bi heves olmamalı belki özelliklede kendiniz aldıysanız ama artık o bile kalmadı içimde sonrasında hayatla verdiğim mücadele başladı vergi borçları ve ben kumar bağımlısı oldum çünkü giriş çıkış sosyal hayat herşeye karışıldığından mütevellit kendimi alkolede adamıştım ama bunu sürekli yapamıyordum kız arkadaşım tek yaşıyor ona kaçabildiğimde sadece kumarda hiç kazanamadım neden oynadığımı hala daha bilmiyorum girişli çıkışlı bi evre bi araba parası kadarda kumarda harcadım kaç kere 200-300 borç ödedim kendim ettim kendim temizledim defalarca ablam evlenirken işlerimin durduğunu ve vergi borcumun olduğunu söyledim babamlar bana emekli maaşı bağladı (5ay kadarcık) ve daha ilk aydan anca yatın siz söylemleri başladı sanmayın ki huzurlu huzurlu al yavrum yiiiieee gayri senin yaptıklarının yanında hiçbirşey denmedi sonrasında 2 yıl sonra bu olaylar hep ardışık ben arabamın satılmasını istedim bunun icin tam 2 hafta teyzemde bizde kalıyordu beyin dikildi evde kaba tabirle kadın en son evden ben çok adam gördüm (eski pavyonda calısan) bunun gibisini görmedim dedi düşünün o anki durumu ağzımı gerek açtım gerek açamadım ve yaklaşık 1 yıldır iş arayışı içerisindeyim lüksmü arıyorsun demeyin başvurmadığım yer kalmadı marketten tutun aklınıza gelecek tüm mağazacılık ve grip çıktığım yerlerde var bu bir yılın içerisinde aynı zamanda üniversite mezunuyum ama deneyim olmadığı icin alınmıyorum şuan 200 bin liralık bi kumar borcum var araba param hala daha duruyor olay bunlar da değil olay şu hayatta artık tutunacak bir bağ bulamıyorum yani borcu bitir yine seni böyle bi hayat bekliyor değişen birşey yok diyorum şuan bi bankaya gireceğim tüm mülakatları geçtim ama içimden artık hicbirşey gelmiyor hayata dair hiç hevesim yok çalışmak gezmek eskisi gibi deliler gibi ayrı eve çıkmak hiçbiri kalmadı ve bu nefretimi anneme o kadar çok belli ediyorum ki içten içe bana destek olmadın ben gidemedim burda senin gibi tıkanıp kaldım evet desteğe ihtiyacın varmıydı diyebilirsiniz ama KORKTUM hala daha korkuyorum ve artık tek hedefimin evlenmek olduğunu düsünüyorum para pul biryere kadar psikolojim hiç iyi bi durumda değil hiçbirşey yapmak istemiyorum herşey düzelse bile düzelebilceğimi düşünmüyorum geçen yıllarıma üzülüp duruyorum 25 yaşıma geldim en son aşk hayatım 19 daydı birini sevdim ama olmadı kaldı ve birdaha kimseyi sevemedim bunca şeyin icinde bi aşk arayışına da girmedim lütfen bana bir kız kardeşinizmiş gibi tavsiye verin arka planda beni görseniz (narsistlikten) değil yanlış anlaşılmasın ama aaa guzum sen ne güzelsin dersiniz suan istesem evlenirim flörtler oluyor illaki tüm kızlar beni anlar diye düşünüyorum o ayrı ev ayaklarımın üzerinde durma bunların hiçbiri galiba kalmadı yada çok sindirildim hatta beni bıraksanız bi beş yıl hiç yatağımdan kalkmadan yaşarım herşeyim gitmiş ruhum gitmiş ben kalmamışım gibi hissediyorum napmalıyım en çok üzüldüğüm şey de şu onca yıldır kendime krallar gibi bakacakken bu evde aman gönüller olsun diye çabalayıp hala daha mutlu olmadığımı olmadıklarını görmem kendim bi kuş sütü eksik yaşardım geçen 4 yılıma çok üzülüyorum