iyi akşamlar. beni rahatsız eden bir durum var, ne yapacağımı bilmiyorum sizlerle paylaşmak istedim 
21 yaşındayım, mutsuz bir ailede büyüdüm. babam neredeyse her akşam alkol alan birisi, zayıf karakterli, zamanını bizimle geçirmeyi sevmez her hafta sonunu babannemlerle geçirir. zaten geçirse de sürekli kavga halindeyiz, yanyana olmadıklarında daha mutluyum açıkçası. annemde bu durumdan bıkmış(babamın bu durumunu biraz da annemin sürekli sinirli ve şikayet eden birisi olmasına bağlıyorum aslında) neredeyse 30 seneden beri ağır işlerde çalışan psikolojisi çökmüş, hayattan bıkmış, mutsuz bir kadın.
kısaca bunları anlattım ama sorun ailem değil aslında. öyle bir duruma geldim ki, birisiyle konuşsam veya sevgili olsam babamın en ufak bir hareketini, mimiğini o kişide gördüğüm anda soğuyorum. sanki devam edersem babama evrilicekmiş gibi hissediyorum, korkuyorum, iğrenmeye başlıyorum. aynı şekilde kendim için anneme benzemekten, onun gibi birisi olmaktan korkuyorum. ki zaman geçtikçe yıpranıyorum ve sinirli, aynı onun gibi davranan, her şeye tepkili bir insana dönüşüyorum. armut dibine düşermiş ya bende annemin aynısı gibi düşünüyorum çoğu zaman ama bunu istemiyorum. kendimi sevmiyorum. korktuğum yavaş yavaş başıma geliyor. onlar gibi olursam gelecekte mutlu ailem, mutlu çocuklarım olmayacak biliyorum.
psikolojik destek mi almalıyım bilmiyorum. hiç böyle bir durum yaşadınız mı? ben ne yapmalıyım çok mutsuzum
21 yaşındayım, mutsuz bir ailede büyüdüm. babam neredeyse her akşam alkol alan birisi, zayıf karakterli, zamanını bizimle geçirmeyi sevmez her hafta sonunu babannemlerle geçirir. zaten geçirse de sürekli kavga halindeyiz, yanyana olmadıklarında daha mutluyum açıkçası. annemde bu durumdan bıkmış(babamın bu durumunu biraz da annemin sürekli sinirli ve şikayet eden birisi olmasına bağlıyorum aslında) neredeyse 30 seneden beri ağır işlerde çalışan psikolojisi çökmüş, hayattan bıkmış, mutsuz bir kadın. kısaca bunları anlattım ama sorun ailem değil aslında. öyle bir duruma geldim ki, birisiyle konuşsam veya sevgili olsam babamın en ufak bir hareketini, mimiğini o kişide gördüğüm anda soğuyorum. sanki devam edersem babama evrilicekmiş gibi hissediyorum, korkuyorum, iğrenmeye başlıyorum. aynı şekilde kendim için anneme benzemekten, onun gibi birisi olmaktan korkuyorum. ki zaman geçtikçe yıpranıyorum ve sinirli, aynı onun gibi davranan, her şeye tepkili bir insana dönüşüyorum. armut dibine düşermiş ya bende annemin aynısı gibi düşünüyorum çoğu zaman ama bunu istemiyorum. kendimi sevmiyorum. korktuğum yavaş yavaş başıma geliyor. onlar gibi olursam gelecekte mutlu ailem, mutlu çocuklarım olmayacak biliyorum.
psikolojik destek mi almalıyım bilmiyorum. hiç böyle bir durum yaşadınız mı? ben ne yapmalıyım çok mutsuzum
