- 19 Kasım 2020
- 22.185
- 48.374
- 548
- Konu Sahibi Catlak-kurabiye
- #1
Neresinden başlayım bilmiyorum. İnsanın ailesi vücuduna yapışık bir organ gibi atsan atılmıyor satsan satılmıyor.
İnsan en mutlu olduğu anları sevdikleriyle paylaşmak ister, onlara anlatır birlikte gülerler, mutluluğa mutluluk katılır ya işte bende tam tersi oluyor. Bazen ağzım kulaklarımda konuşmaya başlıyorum hemen bi negatiflik ya şöyle olursa ya böyle olursa. Sonra gülen yüzüm yavaş yavaş soluyor, boğazımda kalıyor cümleler..
Annem aşırı negatif düşünen bir kadın. Ne olursa olsun hemen o işin kötü senaryosunu yazar. Misal doğum yaptığım dönem o kadar şeyler söyledi ki farkında bile değil beni üzdüğünün. Sütün yok senin, o nasıl meme, bi doktora git, düz yatır çocuğu kafası yamuk kalacak, düşürürsün çocuğu dikkat et, kendi başına yıkama elinden kayar düşer vs
Ya da yolda bi motosiklet gördüm. Ya şu ne güzelmiş bana da bundan lazım diyorum. Ablam diyor sende panik atak var süremezsin ki
Buraya hepsini uzun uzun yazıp konuyu uzatmak istemiyorum. Sadece içimi dökmek istedim.
Bazen insanın 'sen yaparsın kızım' sözüne o kadar ihtiyacı oluyor ki
böyle böyle körelttiler beni. İçine kapanık, kendine güveni olmayan, mutsuz, her an kötü bir şey olacak korkusuyla yaşayan, asosyal bir şey çıktı işte ortaya Bundan sonra değişir miyim bilmiyorum çok isterdim değişmeyi, kabuklarımı kırmayı. Ne kadar ömrüm var bilmiyorum ama bu hayatı dolu dolu yaşamak isterdim
Hep hayalimde sevgi dolu, birbirine sıkı sıkı bağlı, birbirinin destekçisi bir aile özlemi var.. Galiba sadece hayalde kalacakHer şey geçiyor da insanın ailesinden aldığı yaralar geçmiyor
İnsan en mutlu olduğu anları sevdikleriyle paylaşmak ister, onlara anlatır birlikte gülerler, mutluluğa mutluluk katılır ya işte bende tam tersi oluyor. Bazen ağzım kulaklarımda konuşmaya başlıyorum hemen bi negatiflik ya şöyle olursa ya böyle olursa. Sonra gülen yüzüm yavaş yavaş soluyor, boğazımda kalıyor cümleler..
Annem aşırı negatif düşünen bir kadın. Ne olursa olsun hemen o işin kötü senaryosunu yazar. Misal doğum yaptığım dönem o kadar şeyler söyledi ki farkında bile değil beni üzdüğünün. Sütün yok senin, o nasıl meme, bi doktora git, düz yatır çocuğu kafası yamuk kalacak, düşürürsün çocuğu dikkat et, kendi başına yıkama elinden kayar düşer vs
Ya da yolda bi motosiklet gördüm. Ya şu ne güzelmiş bana da bundan lazım diyorum. Ablam diyor sende panik atak var süremezsin ki
Buraya hepsini uzun uzun yazıp konuyu uzatmak istemiyorum. Sadece içimi dökmek istedim.
Bazen insanın 'sen yaparsın kızım' sözüne o kadar ihtiyacı oluyor ki
böyle böyle körelttiler beni. İçine kapanık, kendine güveni olmayan, mutsuz, her an kötü bir şey olacak korkusuyla yaşayan, asosyal bir şey çıktı işte ortaya Bundan sonra değişir miyim bilmiyorum çok isterdim değişmeyi, kabuklarımı kırmayı. Ne kadar ömrüm var bilmiyorum ama bu hayatı dolu dolu yaşamak isterdimHep hayalimde sevgi dolu, birbirine sıkı sıkı bağlı, birbirinin destekçisi bir aile özlemi var.. Galiba sadece hayalde kalacak
Her şey geçiyor da insanın ailesinden aldığı yaralar geçmiyor
çocuğunla eşinle yapmakmistediğini yap gez toz
bazı insanlar böyle degistiremezsin uğraşma bu arada ben bu sene motor kullanmaya başladım korkak biriyim ama isteyince yaptım
ama bundan sonra daha az şey paylaşmaya, az görüşmeye dikkat edeceğim
Arabayı kullanmayı baya baya unuttum yani. Ben konuşmayı denedim başta bu konuyla ilgili ailemle. Şu an daha dikkatliler ama bazı şeyler yapıları olduğu için değişmiyor. Ailemizin de geldiği ortam, kendi korkuları ve yaşanmışlıkları var ve onların yaptığı bu yanlışları kendi içimde bu şekilde açıklıyorum. Anne baba da illa yanlış yapıyor gibi yaklaşmaya çalışıp, kendi içimde onları suçlamak istemiyorum. Şu an hayatımın kontrolü benim elimde. Ailemi değişemem ama bu tutuma, bu laflara karşı ne hissedeceğimi değiştirebilirim. Kendi adıma bakış açım ve yerleştirmeye çalıştığım düşüncem bu. Tabiki pratikte bu anlattığım gibi olmuyor her zaman. İster istemez söylemlerinden etkilendiğiniz zamanlar olabilir, bu durumda da denildiği gibi büyük şeyleri söylememeyi tercih edin. Mesela motor almayı düşünüyorsanız bunu onlara söylemeyin. Buradaki söyleme nedeninizi de anlıyorum aslında ben. Empati kurabiliyorum sizinle. Birebir kendim de yaşadığım bir şey çünkü. Motor almayı aslında istiyorsunuz, içinizde de bir korku var yapabilir miyim diye. Ailenize söyleyip onaylarını bekliyorsunuz. Bu anlaşılabilir ama bireysel olarak kendi güven duygunuzla hareket motivasyonu elde etmeye çalışın. Sonra yaptıktan sonra söylersiniz ailenize. Siz sadece burada ailem bu şekilde olduğundan ben çekingen oldum diyip kendinizi ömür boyu bu duyguya hapsetmeyin. Ailelerimiz her zaman en doğru şekilde yapamıyor her şeyi ne yazık ki. Ve şakaya vurabilirsiniz söyledikleri şeyleri. Hem onlara karşı hem de kendi içinizde şakaya vurursanız belki sözlerin önem derecesi azalır kendi içinizde.
