Aileme olan kızgınlığım geçmiyor

bunu bir hafta yaşayacağım sadece. Arkadaşım bu sevgiyle büyümüş ve ömür boyu da o sevgiyi eksik hissetmeden hayatına devam edecek. Belki de hayatına bu yüzden daha kaliteli insanlar alacak. Ben bu noktada aileme karşı sinirlenmeme engel olamıyorum. Babam her şeyi eleştiren ve duygudan yoksun bir adam. Bir hafta arkadaşımda kaldığımdan haberi bile yok,sormaz etmez. Sadece dönüşte elki yataktan kalkar,sarılır,belki geçmiş olsun der diye. Başındaki yorganı bile indirmeden elini salladı tamam tamam diye. Ameliyattan döndüğümde de aynı şekilde. Bir kere odama uğramıştır belki. Geçenlerde belimi incittim. “Ahmaksın zaten sen,kendine bakmayı bile bilmiyorsun” vs vs diyip bunu da bu şekilde eleştirdi. Annem de küçük yaşta evlendirilmiş. İyidir hoştur ama ben hiç sevgimi gösteremem ki diyip o da bağrına basmaz. Kızım diye sarılmaz. Bayram da seyran da sadece. Hatta abim ve borçları uğruna biraz da beni harcarlar. Ne bileyim arkadaşımı kıskandım diyemem o çok iyi niyetli bir insan fakat içimde bit yerlerde böyle bir şeyler eksik. Ve bu eksiklik hiç geçmeyecek sanırım. Düğünüm olsa babam gelir oturur sandalyeye kalkmaz. Elini cebine atıpta 2 kuruş harcamaz benim için. Varsa yoksa kendi kıyafetleri ayakkabısı için harcar. (Çok parası yoktur zaten olanı da bunlara veriyor) annem de geçen laf arasında “ sen düğün zamanı altın yaparsın bize,biz onu takarız sana” dedi. Sonrasında şaka olduğunu söylemesine rağmen böyleler yani. Düşünceleri böyle. Ne hissetmem lazım bilmiyorum.

Kendi hayatına bakıp kendi hayatını kuracaksın. Onlar gibi olmayacağım, çocuklarıma da böyle davranmayacağım diyeceksin.

Artık yoluna bak arkadaşların ve sevgilin eşinle aileni kur onları ailen gibi seçme. Bunlar düzelecek mi düzelmez