Her gün , her sabah uyandığımda aklıma ilk gelen annem oluyor. Acaba uyandı mi kahvaltı yaptı mi kardesmi okula gönderdi mi .. Bir buçuk yıllık evliyim ve hamilelik ten mi bilmiyorum ama evimi eski rahat yaşantimi çok özlüyorum ve her gün ağlıyorum aglamasam da gözlerim doluyor Burnum sizliyor. Sanki erkenden onları terk etmiş gibi hissediyorum kendimi. Başka sehirlerdeyiz üç saatlik bir mesafe var aramızda fakat eşim çalıştığı için ayda bir kere bir günlüğüne falan gidebiliyoruz. Evde yemek yaparken TV izlerken bekar Günlerim geliyor aklıma ne kadar da rahatmisim her şey ayağıma gelmiş annem hiç gocunmamis bunları yaparken. Şimdi onu o kadar iyi anlıyorum ki .. Sabah eşime kahvaltı hazırlarken aklıma annenin yaptığı salçalı yumurta geldi onu yaptım, kokusu bana cocuklugumu hatırlattı saatlerce ağladım ;(
İnsan evini odasını o yaşantısını bu kadar özler mi hiç ? Oraya gittiğimde odamin kokusunu hafif rutubetlenmis duvarlarını yemek yediğimiz masayi gördüğümde bir tuhaf hissediyorum kendimi , her bir köşesinde yasanmislik her bir köşesinde farklı bir anı .. Sanki tekrar dönecekmişim gibi beni bekliyor her bir eşya.. Ama hic bir zaman geri dönüş yok o eve anılara yaşantılara ..
Belki son zamanlarda babamın anneme kötü davranmasinin da etkisi vardır. Biz evlendikten sonra sanki psikolojisi bozulmuş gibi annemi fazlasıyla azarlamaya başlamış. Her aradigimda annemn ses tonundan anlıyorum. Çok üzülüyorum elimden hic bir şey gelmiyor.
Esim bana çok destek oluyor bana çok düşkün sağolsun ama eskiyi tütmüyor hic bir şey
Dert mi bu? Değil belki ama yine de paylaşmak istedim. İyi aksamlar