bu yaşta kendince haklı olduğunu düşünmen çok normal ama bir de madalyonun öteki yüzünden bakalım ailenin yerine koy kendini yıllardır binbir sıkıntıyla bakıp büyüttüğün, her türlü hastalıktan kötülükten korumaya çalıştığın gözünün nuru bir yavruPeki arkadasimin bana zarari nedir? Ben universite sinavina girecegim, meslegime karar verdim, istediğim bir hayat var. Hayir cok buyumedim ama hala 13 yasinda gibi davraniliyorum
Tee allam ya, şimdiki nesil hep böyle. Bi agresiflik bi artistlik.
Acaba ailen cebinde ki harçlıktan kesseler napacaksın? İntihar fln da edersin.
Haftaya 28. yaşım bitiyor, evliliğimin 8. ayı doluyor hala yeri geliyor anneme hesap veriyorum.
17 yaşındasın bi zahmet annen üzerine düşsün arkadaşlarına karışsın. Ben evlenmeden önce nişanlıyken bile arkadaşlarımla akşam 10'dan sonra eve gitsem babam bozulurdu. Ama hiç bir zaman ailemi sevmiyorum diye düşünmedim.
Bu söylediklerine çok pişman olacaksın.
Ailenin kıymetini bil.
Aşırı baskıcı bir ailen var anlaşılan. Kontrol etmelerini anlarım ama bu artık aşmış gitmiş. Senin mesajlarınını alıp okumalar, telefonu vermemeler, dışarı çıkmanı engellemeler. Çok çok yanlış haklısın. Böyle yaparak senin gençlik yıllarını elinden alıyorlar. Koruyalım derken zarar veriyorlar. Sosyal yaşantını bitirerek içe kapanık, mutsuz bir genç kıza dönüşmene vesile olmuşlar resmen.
Ama kötü bir niyetleri de yok. Onlar bunu doğru sanarak yapıyorlar. Sevmemek falan ağır cümleler bunlar, düşünme lütfen. Seni sevdikleri için böyleler sadece abartmışlar.
Dediğin gibi sen derslerini sıkı tut ve şehir dışında bir üniversite kazan. Bu baskıcı tutumla giden güzelim yıllarına olur yoksa.
Böyle hayat gitmez,senden 1 yaş büyüğüm,ailem ne beni ne diğer kardeşlerimi asla sıkmadı.Hepimiz kızız.Hatalar yapmadık mı ?Yaptık.Belki annem babam beni sıksaydı çok daha kötü hatalar yapacaktım,o hataları tekrar edecektim vs.
Ama sıkmadıkları için o hatayı bir kere yaptım ,çünkü hatamın sonucunu ben üstlendim.BEN yaptım.Hala da öyledir biz de mantık.Bir şey yaparsan sonucuna katlanırsın.Mesela annem sigara içiyor,ben şakadan diyorum ;Anne "ver bir fırt çekeyim ben de"Annem direk sigarayı uzatıyor ,al kızım diye
İçmeyeceğimi biliyor çünkü ,gizli yapacağına yanımda yap diyor.
Ayrıca benim de ateist arkadaşlarım var,erkek kız ..Annem hiçbir şey demedi,Ateistler kötü insanlar değil.Hepsi deliler gibi birileriyle yatmıyor,sevgili peşinde koşup uyuşturucu içmiyor.Aklı başında insanlar.
Bence üniversiteyi kesinlikle farklı bir şehirde kazan,hatta çıkabiliyorsan yurt dışına çık üniversitede.
Tamam herkes hata yapar,tabi ki ailen seni kollayacak ,bizimkiler bizi kısmıyor diye kollamıyor mu sanki.
Bizleri asla sıkmıyorlar ama bir gözleri de üzerimizde,biliyoruz.
Ailen senin iyiliğini düşünüyorsa bu kadar sıkmamalı.Kızlarını bu kadar kısıtlayan kişiler bilmiyorlar ki kısıtlanmayan kişilerden daha beter şeyler yaptıklarını birçoğunun.
Umarım ailenle aran düzelir ...Seni anlarlar.
Gecen gun maddi nedenlerle sehir disinda okumamin zor olacagini soylediler, kendimi kotu hissediyorum aslinda... ama boyle de devam edemez...
Devlet yurdunda falan kalabilirsin belki? Böylece bir tek harçlık verirler?
Kendimi gördüm anlattıklarının her kelimesinde.Ben üniversite tercihlerimi yaparken kariyerimi dusunerek aynı sehırden tercıh yaptım fakat sen arkana bakmadan kaç derim suan kopekler gıbı pısmanım. 30una gelsen de aynı muameleyı goreceksın haberın olsun. Kaç kurtul17 yasindayim. Kendine yeten, sosyal yasantisi olan birisi değilim, olamadim. Cunku hayatim evden okula okuldan dersaneye dersaneden eve. Ailemin bunda maalesef etkisi buyuk. Nasilini sorarsaniz size bugunumu anlatarak baslayabilirim. En iyi arkadasim bugun benim yuzumden agladi, biktigini, yalniz hissettigini, sanki arkadassiz oldugunu soyledi. Niye mi? Cunku ailem onunla gorusmemi yasakladi. Tanriya inanmiyor diye. Her insanin gorusunun kendine oldugunu anlamiyorlar. Ayrica bu tavirlarindan anladim ki beni oldugum gibi sevmeyeceklerdi onlara zit olsaydim. Her neyse, biz okulda hala gorusuyoruz ama hic beraber bir sey yapamadik, bulusamadik, digerleri gibi alisverise cikamadik. Hele evinde kalmam paralel bi evrende bile mumkun degil. Baska arkadaslarimla bile gorusmem icin bayagi onceden planlayip izin alabilmem gerekiyor. Bugun cikista bir sey yapalim, sen de gel dediklerinde direkt hayir diyorum artik. Hatta bazen cagirmiyorlar bile. Cunku aileme laf anlatmak oyle zor ki. Kimler var, neredesin, o -gizlice görüştüğümüz arkadasim- da var mi vs. Bu sorular kulaga normal geliyor ama kirk yilda bir izin verdiginde 5 dkda bir annem tarafindan aranmak hic de normal degil. Artik yoruldum. Yakinda 18 olacagim. Sirf bu yuzden baska sehirde baska ulkede yasamak uzerine kurdum hayallerimi. Onlari artik istemiyorum. İsteyemiyorum. Arkadaslarini tanistir diyeceksiniz, tanistirdigimda da begenmiyorlar cevremi. Ama ben buyum, arkadaslarim da bunlar. Ancak onlarin istedigi gibi biri olursam susacaklar ama ben oyle olmayacağım. Ben benim. Fakat eskisine gore yorgun bir ben var artik.
hissettiklerin çok normal bu yaşlarda arkadaş çevresi o kadar önemli olur ki seni gözünden sakınan ailenin önüne bile geçerler .. ailenin her yaptığı doğru demiyorum ama yıllar geçtikçe onları bu haliyle sevmeyi öğreniceksin bunlar geçici bil.. bende bi zamanlar senin gibi düşünüyordum yaklaşık 10 - 11 yıl önce sırf ailemden uzak olmak için üniversite tercihlerimi hep uzak yerlere yapmıştım .. pişmanmıyım değilim galiba çünkü insan ayrı kalınca onların değerini daha iyi anlıyor ve kendi başına varolma çabasıda olgunlaştırıyor.. fazla kafana takma derim ..17 yasindayim. Kendine yeten, sosyal yasantisi olan birisi değilim, olamadim. Cunku hayatim evden okula okuldan dersaneye dersaneden eve. Ailemin bunda maalesef etkisi buyuk. Nasilini sorarsaniz size bugunumu anlatarak baslayabilirim. En iyi arkadasim bugun benim yuzumden agladi, biktigini, yalniz hissettigini, sanki arkadassiz oldugunu soyledi. Niye mi? Cunku ailem onunla gorusmemi yasakladi. Tanriya inanmiyor diye. Her insanin gorusunun kendine oldugunu anlamiyorlar. Ayrica bu tavirlarindan anladim ki beni oldugum gibi sevmeyeceklerdi onlara zit olsaydim. Her neyse, biz okulda hala gorusuyoruz ama hic beraber bir sey yapamadik, bulusamadik, digerleri gibi alisverise cikamadik. Hele evinde kalmam paralel bi evrende bile mumkun degil. Baska arkadaslarimla bile gorusmem icin bayagi onceden planlayip izin alabilmem gerekiyor. Bugun cikista bir sey yapalim, sen de gel dediklerinde direkt hayir diyorum artik. Hatta bazen cagirmiyorlar bile. Cunku aileme laf anlatmak oyle zor ki. Kimler var, neredesin, o -gizlice görüştüğümüz arkadasim- da var mi vs. Bu sorular kulaga normal geliyor ama kirk yilda bir izin verdiginde 5 dkda bir annem tarafindan aranmak hic de normal degil. Artik yoruldum. Yakinda 18 olacagim. Sirf bu yuzden baska sehirde baska ulkede yasamak uzerine kurdum hayallerimi. Onlari artik istemiyorum. İsteyemiyorum. Arkadaslarini tanistir diyeceksiniz, tanistirdigimda da begenmiyorlar cevremi. Ama ben buyum, arkadaslarim da bunlar. Ancak onlarin istedigi gibi biri olursam susacaklar ama ben oyle olmayacağım. Ben benim. Fakat eskisine gore yorgun bir ben var artik.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?