Aşırı baskıcı bir ailen var anlaşılan. Kontrol etmelerini anlarım ama bu artık aşmış gitmiş. Senin mesajlarınını alıp okumalar, telefonu vermemeler, dışarı çıkmanı engellemeler. Çok çok yanlış haklısın. Böyle yaparak senin gençlik yıllarını elinden alıyorlar. Koruyalım derken zarar veriyorlar. Sosyal yaşantını bitirerek içe kapanık, mutsuz bir genç kıza dönüşmene vesile olmuşlar resmen.
Ama kötü bir niyetleri de yok. Onlar bunu doğru sanarak yapıyorlar. Sevmemek falan ağır cümleler bunlar, düşünme lütfen. Seni sevdikleri için böyleler sadece abartmışlar.
Dediğin gibi sen derslerini sıkı tut ve şehir dışında bir üniversite kazan. Bu baskıcı tutumla giden güzelim yıllarına olur yoksa.
Ailenin sözüne değer ver.Ama her dediklerini de yapma.
Bunu öğrendim ben.
Hem onları üzme,hem kendini.Boşver yalansa yalan olsun.Arkadaşının dini inancı farklı diye dışlamaları hiç hoş değil ama onların düşünceleri.Sen arkadaşına değer veriyorsan görüş ama ailenle paylaşma bu durumu.
İleride kendine farklı bir hayat kuracaksın zaten.Sıkma canını.
Kendimi gördüm anlattıklarının her kelimesinde.Ben üniversite tercihlerimi yaparken kariyerimi dusunerek aynı sehırden tercıh yaptım fakat sen arkana bakmadan kaç derim suan kopekler gıbı pısmanım. 30una gelsen de aynı muameleyı goreceksın haberın olsun. Kaç kurtul
Ailen cidden sacma sapan davraniyormus.peki ailen arkadasinin tanriya inanmadigini nasil ogrendi?
bir de ben cocuklarin nasil ailelerine bu kadar itaat ettiklerini anlayamiyorum.sen bir bireysin eger sana destek vereceklerse tamam herseyini paylas.eger uyaracaklarsa bile paylas.ama seni kontrol etmek engellemek..bilemiyorum benim icin cok ters
ayrica bir laf vardir"overprictective parents raise the best liars"
Cunku annem benim dinimden her ne akla hizmetse suphelenip ona sordu, ucumuz yemek yiyorduk. Arkadasim "Beni ilgilendirmez" deyince "ateist arkadaslariniz var mi" dedi. Ve o da tepkinin bu derece olamayacgini dusundugu icin soyleyiverdi.
Peki arkadasimin bana zarari nedir? Ben universite sinavina girecegim, meslegime karar verdim, istediğim bir hayat var. Hayir cok buyumedim ama hala 13 yasinda gibi davraniliyorum
17 yasindayim. Kendine yeten, sosyal yasantisi olan birisi değilim, olamadim. Cunku hayatim evden okula okuldan dersaneye dersaneden eve. Ailemin bunda maalesef etkisi buyuk. Nasilini sorarsaniz size bugunumu anlatarak baslayabilirim. En iyi arkadasim bugun benim yuzumden agladi, biktigini, yalniz hissettigini, sanki arkadassiz oldugunu soyledi. Niye mi? Cunku ailem onunla gorusmemi yasakladi. Tanriya inanmiyor diye. Her insanin gorusunun kendine oldugunu anlamiyorlar. Ayrica bu tavirlarindan anladim ki beni oldugum gibi sevmeyeceklerdi onlara zit olsaydim. Her neyse, biz okulda hala gorusuyoruz ama hic beraber bir sey yapamadik, bulusamadik, digerleri gibi alisverise cikamadik. Hele evinde kalmam paralel bi evrende bile mumkun degil. Baska arkadaslarimla bile gorusmem icin bayagi onceden planlayip izin alabilmem gerekiyor. Bugun cikista bir sey yapalim, sen de gel dediklerinde direkt hayir diyorum artik. Hatta bazen cagirmiyorlar bile. Cunku aileme laf anlatmak oyle zor ki. Kimler var, neredesin, o -gizlice görüştüğümüz arkadasim- da var mi vs. Bu sorular kulaga normal geliyor ama kirk yilda bir izin verdiginde 5 dkda bir annem tarafindan aranmak hic de normal degil. Artik yoruldum. Yakinda 18 olacagim. Sirf bu yuzden baska sehirde baska ulkede yasamak uzerine kurdum hayallerimi. Onlari artik istemiyorum. İsteyemiyorum. Arkadaslarini tanistir diyeceksiniz, tanistirdigimda da begenmiyorlar cevremi. Ama ben buyum, arkadaslarim da bunlar. Ancak onlarin istedigi gibi biri olursam susacaklar ama ben oyle olmayacağım. Ben benim. Fakat eskisine gore yorgun bir ben var artik.
arkadaşlarınla görüşemiyorsun diye mi ailenden nefret ediyorsun..tez zamanda ergenlikten çıkman dileğimle17 yasindayim. Kendine yeten, sosyal yasantisi olan birisi değilim, olamadim. Cunku hayatim evden okula okuldan dersaneye dersaneden eve. Ailemin bunda maalesef etkisi buyuk. Nasilini sorarsaniz size bugunumu anlatarak baslayabilirim. En iyi arkadasim bugun benim yuzumden agladi, biktigini, yalniz hissettigini, sanki arkadassiz oldugunu soyledi. Niye mi? Cunku ailem onunla gorusmemi yasakladi. Tanriya inanmiyor diye. Her insanin gorusunun kendine oldugunu anlamiyorlar. Ayrica bu tavirlarindan anladim ki beni oldugum gibi sevmeyeceklerdi onlara zit olsaydim. Her neyse, biz okulda hala gorusuyoruz ama hic beraber bir sey yapamadik, bulusamadik, digerleri gibi alisverise cikamadik. Hele evinde kalmam paralel bi evrende bile mumkun degil. Baska arkadaslarimla bile gorusmem icin bayagi onceden planlayip izin alabilmem gerekiyor. Bugun cikista bir sey yapalim, sen de gel dediklerinde direkt hayir diyorum artik. Hatta bazen cagirmiyorlar bile. Cunku aileme laf anlatmak oyle zor ki. Kimler var, neredesin, o -gizlice görüştüğümüz arkadasim- da var mi vs. Bu sorular kulaga normal geliyor ama kirk yilda bir izin verdiginde 5 dkda bir annem tarafindan aranmak hic de normal degil. Artik yoruldum. Yakinda 18 olacagim. Sirf bu yuzden baska sehirde baska ulkede yasamak uzerine kurdum hayallerimi. Onlari artik istemiyorum. İsteyemiyorum. Arkadaslarini tanistir diyeceksiniz, tanistirdigimda da begenmiyorlar cevremi. Ama ben buyum, arkadaslarim da bunlar. Ancak onlarin istedigi gibi biri olursam susacaklar ama ben oyle olmayacağım. Ben benim. Fakat eskisine gore yorgun bir ben var artik.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?