- 17 Temmuz 2018
- 4.055
- 18.832
- 208
- Konu Sahibi Rosalind Franklin
-
- #1
Beklenti akabinde mutsuzluk getirir
Ailenizin sizden beklentisi farklı demekki
Bu evliliktede kariyer seçimindede böyledir
Bu tabiki sizin hayatınızda lakin bencede akademisyenlik daha doğru bir seçim olur
Akademik kariyer için uğraşan biriyim. Dünyaya yeniden gelsem yine istediğim şey bu olurdu. Ama bu benim için geçerli bir durum. Ailelerin çocuklar üzerinden prim yapmaya proje üretmeye çalışmalarını da anlamıyorum. Bırakın ne istiyorsa nasıl mutlu oluyorlarsa öyle yapsınlar...Benim şaşırdığım nokta da bu zaten, ben akademisyen olmayacağımı ilk günden beri söylüyorum.
Yine de böyle bir beklentileri olması ve bu derece ısrarlı davranmaları beni çok şaşırtıyor.
Akademisyenliğe uygun bir insan hiç olmadım, mutsuz olacağım bir işi yapmak istemiyorum. Alanımda da doktoraya devam etmeme gerek yok.
Yurtdışındayım zaten, iyi bir şirkette devam edebilirim burada.
Hayatımda bir kayıp yok, aksine maddi ve manevi olarak artış olacak.
Akademik kariyer için uğraşan biriyim. Dünyaya yeniden gelsem yine istediğim şey bu olurdu. Ama bu benim için geçerli bir durum. Ailelerin çocuklar üzerinden prim yapmaya proje üretmeye çalışmalarını da anlamıyorum. Bırakın ne istiyorsa nasıl mutlu oluyorlarsa öyle yapsınlar...
Siz hayal kırıklığına uğratacak bir evlat değilsiniz bence. Şu aşama da hayatınızın gidişatı ile ilgili vereceğiniz kararı mutlu olacağınız şekilde verirsiniz. Fikirlerini dile getirebilirler bu normal ama size tepki vermeleri yanlış. O yüzden net tavrınızla yola devam edim bence..
Oldukça uzun bir düşünme periyodundan sonra kariyerime farklı bir yön çizmeye karar verdim. Benim adıma mutlu olacaklarını düşündüğüm için bu durumu ailemle paylaştım. Sonuç hiç beklemediğim bir şekilde oldu, 1 haftadır bana hayatı zindan ediyorlar. Defalarca nedenini sorguladılar, tane tane anlattım, isteklerimi, beklentilerimi, şu an mutlu olmadığımı.... Her konuda beni destekleyen ve yanımda olduklarını düşündüğüm ailem ilk defa beni anlamıyor! Onlara hiçbir şekilde ulaşamıyorum. Ne kadar kendimi açıklarsam açıklayayım en başa 'Ne değişti şimdi? Neden neden neden?' cümlelerine dönüyoruz sürekli. Sebebini kaç farklı yolla anlatsam da olmuyor, anlamıyorlar. Ben kendimi aileme açıklamakta bu kadar tükenmiş hissetmemiştim daha önce. Her telefon görüşmesi sonrası içim tükenmiş şekilde hissediyorum. Bu sebeple son iki gündür telefonlarına da çıkmıyorum çünkü gerçekten hiçbir şekilde beni anlamak istemiyorlar.
Sanırım benim akademik kariyer yapıp akademisyen olacağıma inandırmışlar kendilerini (hiç böyle bir isteğim olmadı her zaman akademisyen olmayacağımı söylerim, ama lisansüstü eğitimime devam ettiğim için öyle düşünmüşler) babam ikide bir sen şimdi üniversitede hoca olmayacak mısın diyor? Olmayacağım, endüstriye geçeceğim diyorum. Bana başarısız damgası yapıştırıyorlar. 50 yaşındaki babam facebookta 'Başarısız insanlar zorluklara karşı yenilmezler, başarı şöyle önemlidir' diye bana laf sokan paylaşımlar yapıyor. Cidden benden akademisyen olmam gibi bir beklentileri olduğunu hiç bilmiyordum ve şimdi onları hayal kırıklığına uğrattığım için bana hiçbir şekilde destek olmayacaklarını söylediler. Akademik kariyer yapmadıysan başarısızsın, düşüncesindeler (hali hazırda yüksek lisans mezunuyum, kızdıkları da doktoraya devam etmek istememem)
Ben gerçekten ailemle yaşadıklarıma inanamıyorum. Genç, eğitimli insanlar ve şimdiye kadar hep yanımda olduklarını hissetmiştim. İlk defa bu kadar yalnız hissediyorum kendimi ama hayat benim hayatım, mutlu olacağım bir kariyer yolu seçmek en doğal hakkım diye düşünüyorum. Ailem haklı mı böyle düşünmekte, ben mi abartıyorum bilemiyorum ama çok üzgünüm.
Ailem de olsa hiçbir kararıma bu kadar müdahale ettirmedim ben bu hayatta,sindirmeleri zaman alabilir ama onlar için herhangi bir geri adım atmazdım. Akademisyenliği 657 gibi sağlam bi gelecek gibi mi görüyorlar acaba? Gerçi yurtdışı diyorsunuz orada 33/a gibi bir durum yoktur heralde ama?
Bu fikre alışmaları zaman alacak olsa da, kararlılığınızı gördükçe alışırlar muhtemelen..
Oldukça uzun bir düşünme periyodundan sonra kariyerime farklı bir yön çizmeye karar verdim. Benim adıma mutlu olacaklarını düşündüğüm için bu durumu ailemle paylaştım. Sonuç hiç beklemediğim bir şekilde oldu, 1 haftadır bana hayatı zindan ediyorlar. Defalarca nedenini sorguladılar, tane tane anlattım, isteklerimi, beklentilerimi, şu an mutlu olmadığımı.... Her konuda beni destekleyen ve yanımda olduklarını düşündüğüm ailem ilk defa beni anlamıyor! Onlara hiçbir şekilde ulaşamıyorum. Ne kadar kendimi açıklarsam açıklayayım en başa 'Ne değişti şimdi? Neden neden neden?' cümlelerine dönüyoruz sürekli. Sebebini kaç farklı yolla anlatsam da olmuyor, anlamıyorlar. Ben kendimi aileme açıklamakta bu kadar tükenmiş hissetmemiştim daha önce. Her telefon görüşmesi sonrası içim tükenmiş şekilde hissediyorum. Bu sebeple son iki gündür telefonlarına da çıkmıyorum çünkü gerçekten hiçbir şekilde beni anlamak istemiyorlar.
Sanırım benim akademik kariyer yapıp akademisyen olacağıma inandırmışlar kendilerini (hiç böyle bir isteğim olmadı her zaman akademisyen olmayacağımı söylerim, ama lisansüstü eğitimime devam ettiğim için öyle düşünmüşler) babam ikide bir sen şimdi üniversitede hoca olmayacak mısın diyor? Olmayacağım, endüstriye geçeceğim diyorum. Bana başarısız damgası yapıştırıyorlar. 50 yaşındaki babam facebookta 'Başarısız insanlar zorluklara karşı yenilmezler, başarı şöyle önemlidir' diye bana laf sokan paylaşımlar yapıyor. Cidden benden akademisyen olmam gibi bir beklentileri olduğunu hiç bilmiyordum ve şimdi onları hayal kırıklığına uğrattığım için bana hiçbir şekilde destek olmayacaklarını söylediler. Akademik kariyer yapmadıysan başarısızsın, düşüncesindeler (hali hazırda yüksek lisans mezunuyum, kızdıkları da doktoraya devam etmek istememem)
Ben gerçekten ailemle yaşadıklarıma inanamıyorum. Genç, eğitimli insanlar ve şimdiye kadar hep yanımda olduklarını hissetmiştim. İlk defa bu kadar yalnız hissediyorum kendimi ama hayat benim hayatım, mutlu olacağım bir kariyer yolu seçmek en doğal hakkım diye düşünüyorum. Ailem haklı mı böyle düşünmekte, ben mi abartıyorum bilemiyorum ama çok üzgünüm.
Türkiye' de de devlette çalışmadığım için bahsettiğiniz terminolojilere hakim değilim ama hayır akademisyenliğin garantisi yok burada.
Annemlerin derdini şimdi anladım kuzenimle konuşunca klasik 'elalem ne der?'. Ben ailemin böyle olduğunu hiç düşünmezdim ama kuzenime doktoraya başladı yapamadı diyecek herkes demişler. Tatil yaptı geldi diyecekler demişler. Ben şoktayım gerçekten, zorunlu eğitimi bırakıyormuşum gibi tepki veriyorlar
Dilerim kimse kirilmadan çözümlersiniz..Ben de öyle umuyorum, maddi manevi çok yatırım yaptık sana dediler.
Doktoraya başlarken verdikleri parayı geri iade etmeyi düşünüyorum. Ondan sonra da görüşmek istemezlerse görüşmeyiz... Bu kadar büyük tepkiyi hak edecek bir şey yapmadım ben.
Eğitimliler demişsiniz ama akademik camiaya girmişler mi hiç? Ben girdikten sonra hoca olma hayallerime veda ettim çünkü. Gözümde değeri olan hoca sayısı da gittikçe düştü. Dışardan herşey toz pembe olduğu için büyük tepki veriyor olabilirler , ama haksızlar..
Ailenizin tepkisi normal değil ve siz abartmıyorsunuz. Güya eğitime önem veriyormuş gibi görünüyorlar ama yaptıkları cahilce. Daha fazla kendinizi anlatmaya çalışmayın, araya biraz mesafe koyun. Zamanla alışırlar.
Belki de ailenizle onlarla hiç karşı karşıya gelmediğiniz için iyi geçindiğinizi zannediyordunuz,gerçek bir yetişkin gibi davranıp ne istiyorsanız onu yapın,sizin canınızdan kanınızdan olmaları her zaman doğru kararlar verebilecekleri anlamına gelmiyor,farklı düşündüğünüz bir durum olabilir ,olmuş.
Babam her şeye geç kaldığımı düşünüyor. Bitirmeyeceksen neden doktoraya başladın diyor. 26 yaşındayım ve denemek istedim, sonradan içimde kalan bir şey olmasın istedim.
26 yaş kariyerini yönlendirmek için çok geç bir yaş mı? Ben artık kendimi suçlamaya başladım o kadar çok tepki veriyorlar ki. Sanki başka bir şansım kalmamış gibi...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?