Yaşınızı yazmamışsınız ama gençler büyükleri hemen yaşlandırıyor
Yani anneannem 85 yaşında son bir iki yıla kadar yalnız yaşıyordu şimdi de dayımla yaşıyor ama yine evin işi yemek vs anneannede
Günümüzde yaş alınsa da hayattan el etek çekilmiyor ki
Biraz da ailenin hali tavrı, yaşam alışkanlığı önemlidir bu konularda ama imkansız yoktur
Kv dem yıllarca evden çıkmazdı, çarşı Pazar bilmezdi
Kp rahatsızlandı kv de markete gitmeye de alıştı İşlerini halletmeyi öğrendi eşini traş dahi ediyor artık
Moral bozmayın çıkmışsınız yola devam edin
hayallerinin peşinden gidip hayatını sağlama al onları da alırsın yanına sonra
Benim 11 ve 5 yaşında iki oğlum var , her ay ikisinin hesabına 100 $ koymaya çalışıyoruz . İlerde yurtdışında okusunlar , orda kalsınlar diye . Maalesef ki güzel ülkemizde gelecek göremiyoruz.
İkisi de gitse yurtdışına , kimseye muhtaç olmadıklarını , insanca şartlarda yaşadıklarını , mutlu olduklarını bilsem yanımda olsalardı keşke diye düşünmem . Çünkü biliyorum ki iyi bir işi de olsa çalıştığının karşılığını alamayacak ve sürekli yorgun , gergin ve mutsuz olacak . Maaşının %60 kadarı vergiye gidecek . Fikirlerini özgürce söyleyemeyecek . Daha da yazılacak çok şey var ama neyyyyseee
Yanımda kalsın demek bencillik olur bu durumda . Her gün aramaya çalış anneni , yılda bir gel , ellerini öp . Mutluluğunu anlat yeter .
Yolun ve bahtın açık olsun inşallah.
Cherry ben o duyguyu bilmiyorum.kendi dilini konuşma özlemide mi oluyor? Peki Türkiye'ye gelince ya Almanya yı özler gitmek istersen ne olucak,sanırım oradaydın diye hatırlıyorum.benim yakınım Türkiye'ye 7 yıl sonra geldiğinde sürekli lokantalarda yemek yemişti.bide sokak düğünleri olmuştu oof ne bu gürültü salonda yapsalar dügunu dediğimizde,olsun onuda özlemişim ne guzel demişti:)
Cherrye sormuşsun ama ben de cevap vereyim, benim Türkçem bozuldu aslında baya, 7 senedir sabah akşam İngilizce konuşuyor, çalışıyor, okuyor, izliyor, dinliyorum
Üstelik o ben Türkiyeye aidim hissi kayboldu, dünyaya aitmişim gibi geliyor
Hamileyim daha.
Ama şimdiden isterim ki oğlum mutlu olsun.
Bizden uzakta veya yakında fark etmez.
Hayali neredeyse oraya gitsin. Uzağa da gidebilir. Yeter ki hayattan zevl alsın.
Bu çocuğu dibimde yaşasın diye büyütmek istemiyorum.
Aileniz de siz mutlu olursanız mutlu olur. Emin olun.
Maalesef benim Türkçem de bozuldu, insanlar aksanlı konuştuğumu söylüyor. 2 ay önce istanbul'a gittim, taksici, büfeci, satış danışmanı vb nerelisiniz diye sordu aksanımı acaip bulmuşlar. Bu aralar diksiyon kursu alsam mı diyorum.
O çok acaip bir his, en çok o yüzden dönmek istiyorum sanıırm. Uzakta kaldıkça aslında olduğum şeyi untuuyotum, kendime özüme yabancılaşıyorum gibi geliyor. Kopuyor, gidiyor, uzaklaşıyor bazen yok oluyor gibi hissediyorum. Camus'nün Yabancı'nı lisedeyken okumuştum o zaman anlamamıştım. Kitabın ne anlattığını burdaki 5. yılımdan sonra anladım.
Moralini bozmak gibi olmasın ama o his geçmedi bende, 2019 yazı dönmüştüm, iki sene olmuş hala bazı şeylerle bağ kurabildiğimi hissetmiyorum. Senin gibi düşünen insanlarla oluyor da, rastgele bir insan çekip muhabbet kurarsan onların önemsediği konuştuğu çoğu şeye ilgi duymadığını fark ediyorsun çünkü kültür ve konular da değişiyor, biz yokken bir şeyler oluyor, belki daha uzun sürede alışılıyordur tabi veya kendin gibi bazı şeyleri aşmış, kültür, gelenek vs içinde kısıtlı kalmamış insanlarla muhabbet kurarsın
Umarım sağlıkla kucağınıza alırsınız oğlunuzu <3
Diğer konuda gördüm doktora yapıyormuşsunuz, post-doc falan diyordunuz, Türkiyede misiniz?
Öyle ise bir şeyler sormak isterim müsait oursanız
Goruntulu konuşursun.Çok şanslısın.Bende gıtsem keşke .Çok yapmak istediğim şeyler, görmek istediğim yerler var.
Oradan oraya geziyorum.
Ama kendimi suçlu hissediyorum.
Şimdi iki hafta sonra yine gideceğim 1 yıl gelmem büyük ihtimalle.
5 sene okuyacağım bölüm de hadi 1-2 olsa neyse
Ya acaba bunların hepsi boş mu, hayal de yurtdışı, vs diye koşuyorum ama yarın bir gün aileme bir şey olursa suçlu hissetmez miyim burada değildim, zaman geçiremedim diye
Bazen diyorum keşke yakın olsam mesela ailesinden birkaç sokak ötede oturanlar var, annesine kahveye falan gidiyorlar öğlenleri, öyle bir kolaylık olsa keşke
Biletim her şeyim hazır, üzgünüm ama, vazgeçmek için çok mu geç, vazgeçsem yurt dışındaki hocam kızar diye korkuyorum
Ne diyeceğim ki ben gelmiyorum mu
Babam o kadar para verdi bilete vs
Ya da vazgeçmeli miyim
Kendimi hayırsız, kötü evlat gibi hissediyorum
Bunca yıl bana baktılar büyüttüler ben de hayalim diye gidiyorum o kadar uzağa gidiyorum bırakıp
Bence ailem beni bırakmazdı ben neden bırakıyorum, ailem yaşlandıkça artıyor bu korkularım
Ps. Annelerin yorumlarını da çok merak ediyorum sizin çocuğunuz gitse nasıl hissedersiniz gibi
İki evladım var. Biri 14, biri 3.5 yaşında. Onları büyütürken ileri de birlikte yaşamakla ilgili bir beklentim yok. Tek duam onların mutlu, sağlıklı, başarılı birer bireyler olduklarını görmek. Kesinlikle oğullarımın hayatlarının merkezinde olmaya çalışıp, sürekli beklenti içinde olup, onların duygularını sömürerek, hayatlarını aşağı çekmek istemem. Eğer yurt dışında mutlu ve başarılı olucaklarsa benim için burada kalmalarını istemek beni mutlu etmez. Ayrıca bunu evlattan beklemek çok bencilce olmaz mı? Onları doğurup büyüttüm diye olanların hayatlarına müdahale etme hakkını kendimde görmüyorum ben. Anne olmak benim tercihimdi.Çok yapmak istediğim şeyler, görmek istediğim yerler var.
Oradan oraya geziyorum.
Ama kendimi suçlu hissediyorum.
Şimdi iki hafta sonra yine gideceğim 1 yıl gelmem büyük ihtimalle.
5 sene okuyacağım bölüm de hadi 1-2 olsa neyse
Ya acaba bunların hepsi boş mu, hayal de yurtdışı, vs diye koşuyorum ama yarın bir gün aileme bir şey olursa suçlu hissetmez miyim burada değildim, zaman geçiremedim diye
Bazen diyorum keşke yakın olsam mesela ailesinden birkaç sokak ötede oturanlar var, annesine kahveye falan gidiyorlar öğlenleri, öyle bir kolaylık olsa keşke
Biletim her şeyim hazır, üzgünüm ama, vazgeçmek için çok mu geç, vazgeçsem yurt dışındaki hocam kızar diye korkuyorum
Ne diyeceğim ki ben gelmiyorum mu
Babam o kadar para verdi bilete vs
Ya da vazgeçmeli miyim
Kendimi hayırsız, kötü evlat gibi hissediyorum
Bunca yıl bana baktılar büyüttüler ben de hayalim diye gidiyorum o kadar uzağa gidiyorum bırakıp
Bence ailem beni bırakmazdı ben neden bırakıyorum, ailem yaşlandıkça artıyor bu korkularım
Ps. Annelerin yorumlarını da çok merak ediyorum sizin çocuğunuz gitse nasıl hissedersiniz gibi
Cocugumu seve seve gonderirim. Ama ben de pesinden giderim.Çok yapmak istediğim şeyler, görmek istediğim yerler var.
Oradan oraya geziyorum.
Ama kendimi suçlu hissediyorum.
Şimdi iki hafta sonra yine gideceğim 1 yıl gelmem büyük ihtimalle.
5 sene okuyacağım bölüm de hadi 1-2 olsa neyse
Ya acaba bunların hepsi boş mu, hayal de yurtdışı, vs diye koşuyorum ama yarın bir gün aileme bir şey olursa suçlu hissetmez miyim burada değildim, zaman geçiremedim diye
Bazen diyorum keşke yakın olsam mesela ailesinden birkaç sokak ötede oturanlar var, annesine kahveye falan gidiyorlar öğlenleri, öyle bir kolaylık olsa keşke
Biletim her şeyim hazır, üzgünüm ama, vazgeçmek için çok mu geç, vazgeçsem yurt dışındaki hocam kızar diye korkuyorum
Ne diyeceğim ki ben gelmiyorum mu
Babam o kadar para verdi bilete vs
Ya da vazgeçmeli miyim
Kendimi hayırsız, kötü evlat gibi hissediyorum
Bunca yıl bana baktılar büyüttüler ben de hayalim diye gidiyorum o kadar uzağa gidiyorum bırakıp
Bence ailem beni bırakmazdı ben neden bırakıyorum, ailem yaşlandıkça artıyor bu korkularım
Ps. Annelerin yorumlarını da çok merak ediyorum sizin çocuğunuz gitse nasıl hissedersiniz gibi
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?