ben varim. 4 yildir yurt disindayim, onun oncesinde de ailemle yasamiyordum zaten ama yine de baska bir ulkede olmak bambaska bir his. ben cok fazla seyahat ederim aileme cok bagli degilimdir ama baska bir yerde yerlesik olmak cok farkli. babam yaslandikca bu fikirden cok uzaklastim. master bitince kesin donus yapacagim. babama herhangi bir sey olursa ve ben en kisa ucusla 17 saatlik mesafede olursam kendimi asla affedemem.
hayır neden suçlu olasın ailen seni mutlu başarılı görünce bi kahve içmekten daha başarılı olur emin ol :)Çok yapmak istediğim şeyler, görmek istediğim yerler var.
Oradan oraya geziyorum.
Ama kendimi suçlu hissediyorum.
Şimdi iki hafta sonra yine gideceğim 1 yıl gelmem büyük ihtimalle.
5 sene okuyacağım bölüm de hadi 1-2 olsa neyse
Ya acaba bunların hepsi boş mu, hayal de yurtdışı, vs diye koşuyorum ama yarın bir gün aileme bir şey olursa suçlu hissetmez miyim burada değildim, zaman geçiremedim diye
Bazen diyorum keşke yakın olsam mesela ailesinden birkaç sokak ötede oturanlar var, annesine kahveye falan gidiyorlar öğlenleri, öyle bir kolaylık olsa keşke
Biletim her şeyim hazır, üzgünüm ama, vazgeçmek için çok mu geç, vazgeçsem yurt dışındaki hocam kızar diye korkuyorum
Ne diyeceğim ki ben gelmiyorum mu
Babam o kadar para verdi bilete vs
Ya da vazgeçmeli miyim
Kendimi hayırsız, kötü evlat gibi hissediyorum
Bunca yıl bana baktılar büyüttüler ben de hayalim diye gidiyorum o kadar uzağa gidiyorum bırakıp
Bence ailem beni bırakmazdı ben neden bırakıyorum, ailem yaşlandıkça artıyor bu korkularım
Ps. Annelerin yorumlarını da çok merak ediyorum sizin çocuğunuz gitse nasıl hissedersiniz gibi
Cherry ben o duyguyu bilmiyorum.kendi dilini konuşma özlemide mi oluyor? Peki Türkiye'ye gelince ya Almanya yı özler gitmek istersen ne olucak,sanırım oradaydın diye hatırlıyorum.benim yakınım Türkiye'ye 7 yıl sonra geldiğinde sürekli lokantalarda yemek yemişti.bide sokak düğünleri olmuştu oof ne bu gürültü salonda yapsalar dügunu dediğimizde,olsun onuda özlemişim ne guzel demişti:)
Konu sahibi arkadaşım,kardeşim yurtdışına gidecekken hıçkıra hıçkıra ağlamıştı..hala onun o duygusal hali gözümün önündedir.halbuki yıllarca yurtdışı hayaliyle yaşadı ve hedefini gerçekleştirmişti.orada belli hedeflerinide yaptıktan sonra gemileri yakıp Türkiye ye kesin dönüş yaptı.10 yıla yakın kaldı.belkide belli bir hedefe eriştikten sonra sende dönüş yaparsın gerçi daha gitmedin,gitmeden getirdik seni:)
Bir anne olarak cevaplıyorum. Eğer çocuğum gittiği yerde güvende mutlu huzurluysa kendi gelecegi icin ordaysa ve bu durum kendisini mutlu hissettiriyorsa. açta acikta değilse neden benden uzakta demem.
Anne olarak yazayım; kızım ileride yurtdışında kalmak isterse hiçbir şey demem. Ah vah etmem. Bağlantımız kopmadığı sürece hiçbir sorun olmaz benim için.
Anneler perisan olur sen uzaktasin diye ama gurur da duyar gelecegin icin cabaladigini gorunce. Sen mutluysan oda mutlu olurÇok yapmak istediğim şeyler, görmek istediğim yerler var.
Oradan oraya geziyorum.
Ama kendimi suçlu hissediyorum.
Şimdi iki hafta sonra yine gideceğim 1 yıl gelmem büyük ihtimalle.
5 sene okuyacağım bölüm de hadi 1-2 olsa neyse
Ya acaba bunların hepsi boş mu, hayal de yurtdışı, vs diye koşuyorum ama yarın bir gün aileme bir şey olursa suçlu hissetmez miyim burada değildim, zaman geçiremedim diye
Bazen diyorum keşke yakın olsam mesela ailesinden birkaç sokak ötede oturanlar var, annesine kahveye falan gidiyorlar öğlenleri, öyle bir kolaylık olsa keşke
Biletim her şeyim hazır, üzgünüm ama, vazgeçmek için çok mu geç, vazgeçsem yurt dışındaki hocam kızar diye korkuyorum
Ne diyeceğim ki ben gelmiyorum mu
Babam o kadar para verdi bilete vs
Ya da vazgeçmeli miyim
Kendimi hayırsız, kötü evlat gibi hissediyorum
Bunca yıl bana baktılar büyüttüler ben de hayalim diye gidiyorum o kadar uzağa gidiyorum bırakıp
Bence ailem beni bırakmazdı ben neden bırakıyorum, ailem yaşlandıkça artıyor bu korkularım
Ps. Annelerin yorumlarını da çok merak ediyorum sizin çocuğunuz gitse nasıl hissedersiniz gibi
hiç suçlu hissetme kendini , anne baba kimseye bağlı değiliz biz hepimiz kendi hayallerimiz kendi ideallerimiz için gerektiğinde yer değiştirebiliriz.
Yurtdışı imkanınız varsa çok güzel ve aile için de gurur verici
Türkiye’de asgari ücretle çalışan , kıt kanaat geçinip her sene KPSS kasan biri olacağınıza Uzakta huzurlu , mutlu ve güzel imkanlara sahip olmanızı isterlerdi emin olun
bence git, 5 yil evet uzun bir sure, ama bu surede daha ne firsatlar ne durumlar ortaya cikar,
senede bir kezden fazla da gelebilirsin ailenin yanina, ogrencisin zaten, en azindan gittiginde daha uzun sureli olur bu durum.
ben yurtdisinda yasiyorum ve o duyguyu hissetmiyorum,
ama oncesinde TR de ailemin bulundugu sehre 4 saat uzakliktayken de cok cok sik gorusemiyorduk biz,
cok yogun calisiyordum, onlar da oyle, bir de 2 cocuklu biri olarak kim bilir nasil olurdu.
simdiden daha sik gorusurduk elbette ama o ozlenen genclik yillari gibi olamazdi.
Bu da doğru işte aslında, ben TRdeyken de gidip gelme yine 4-5 ayda bir oluyordu aslında, yani dip şehirde falan değilsen o iş zor biraz. Bir de çok daha fazla konuşuyoruz ben dışardayken çünkü anlatacak şey oluyor. Buradayken yok çünkü boş hayatım.
Hahah hiç gülesim yoktu siz yaşayın ya:))
Peki Türkiyede mutlu mu şimdi? İş bulması falan kolay oldu mu?
Çok sağ olun cevaplarınız için güzel anneler <3 Ben de konuştum ailem de böyle dedi, sen mutsuz olursan oralarda üzülürsen üzülürüz dediler. Gönül tabii ki özler, kopup gidince iletişim kaybolmuyor ki dediler. Ayrıca burada keşke imkan olsa, git çalış şurda (eliyle gösteriyor:)) deriz ama yok, git kendini geliştir, tatil gibi eğlen gel dediler
bana fazla abartılmış geldi bu duygular
yani gitseniz özleseniz anlarım da daha gitmeden gelemem bir yıl diye düşünmek, moral bozmak gereksiz
aynı ülkede anneme en son Aralık 2019 da gittim, zira virüs var
öncelikler tabii ki kişiden kişiye değişir ama ailemin bana ihtiyacı olacak, destek olamayacağım kaygım bu yönde bir duygum yok
yani 25 yaşında annemlerden ayrı şehre taşınırken de 40 yaşında hala uzaktayken de
sonuçta yan dairede otursan da katkın sınırlı
pandemide belki biraz daha hissedilebilir yakın olanların aileye desteği ama 74 yaşındaki babam ve 65 yaşındaki annem gayet kendi hayatlarını idame ettiriyor
geçen gece babam rahatsızlanmış atlamış arabasına acile gitmiş
aynı evde uyuyan annemi dahi uyandırmamış
ben aynı şehirde olsam benim de bir desteğim olmayacak ki
Babaannem ölmek üzere (yaşlılıktan) ondan etkilendim sanırım biraz, gerçi o 90 yaşında.
Çok sevindim kendilerine bakabilmelerine, inşallah benimkiler de öyle olurlar o yaşa geldiklerinde, benim gözümde o yaşlar çok büyüdü çok korktum zamanları mı azaldı, sağlıkları nasıl olacak vs diye
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?