- Konu Sahibi baklavacheesecake
-
- #21
Ben de değilim. Zaten benimkilerle uzaktan iyiyiz.
Youtube da narsist anne videoları var acil seyret onlari ve hemen bugün kendini suçlamayi birakAslında haklı gibi iki aydır kendi isteklerime göre takılıyorum ev oturmaları dışında görmeye gitmişliğim yok. Herkes senin ne olduğunu biliyor nasılsa kadeyif yapmaz istemez diyorlar dedi. Bencil değilsin ama aileye düşkün değilsin diyor. Ama şunları yaptım diyorum. İnsan sevdiğine yaptıklarını söylemez diyor. Ama yapabildiğim kadar fedakarlık yapıyorum işte diyorum. Yapabildiğin kadar... diyor imalı bir şekilde.
Tamam evet benim bunları kendiliğimden akıl etmem gerek ama daha çok gencim, 21 yaşında kaç insan ailem de ailem der ki?
Günaydın arkadaşlar.
Konular biraz hassas , taşlayabilirsiniz.
Sorun benim aile düşkünü bir insan olmayışım. Dün annemle kavga ettik. Konu dağınıklığım. İki gündür misafir gelecek diye ev temizliyorum annem yapma yorulma dediği halde. Dün evi mis gibi yaptım annem odamın dağınıklığını gördü. Odam dağınık olduğu sürece yaptığım temizliğin hiçbir şey ifade etmediğini şüphe verici olduğunu söyledi. Kaldı ki beni temizlik yaparken gördü ve çok beğendi yapma şeklimi. Bunu da söyledim bir hata bulamadın o kadar kötü temizlik yapmıyorum işte dedim. Olaya hata aramak olarak bakma dedi.
Sonra evdeki kediyle alakalı bir şey oldu ben hatalıydım evet ama kavga ettik. Benim aileme hiç düşkün olmadığımdan, her şeyi yapmış olmak için yaptığımdan, gece oda kapım kapalı yattığımdan ve okuduğum yere dönmek için can attığımdan dem vurdu. E bence bu normal çünkü tüm arkadaşlarım ve erkek arkadaşım orada. Anneanneme bir gün gidip kalmadığımdan dem vurdu.(Aynı mahallede oturuyoruz) Bir gün teyzem anneannemle gezmeye çıkmamışım. Bunu bayağı sitem ederek söylüyor. Ne yapayım insan kendi yaş grubunu arıyor. Kuzenim var ama yurtdışına gitti seneye kadar gelmeyecek.
Oysa annemle ev oturmalarına beraber gidiyoruz daha iki hafta önce gördük anneannemi en son. Benim çocuklarım da bunu yaparmış o zaman anlarmışım. Diyebilirsiniz ki hiç mi haklı değil. Tabii ki haklı.
Ben çocukluğumu ergenliğimi anneannemlerle geçirdim ve zor oldu. Nasıl zor oldu mesela 10 yaşındayken televizyon seyrettim diye azar işitirdim neden ev işi yapmıyormuşum. Büyüdüm evde iş yapmadığım için azar işittim. Yapardım bu sefer beğenmezdi. Annem ve teyzem de ona katılırdı. Küçücük bir sebepten benimle günlerce konuşmazlardı hep anneannem haklıydı. Acaba düşkün olmamamın sebebi biraz bu olabilir mi?
Ama ben yine de aileme yakın olamadığımı anlamıyorum. Neden akrabalarından çıkmayan okuduğu yere geç dönmeye çalışan birisi olamadım? Var mı çözümü olan?
Cevabını kendin vermişsin anneannen de büyüyen çocuksun ailene düşkün olmaman bundan ayrıca sürekli uyarı alman da uzaklastirmis senıGünaydın arkadaşlar.
Konular biraz hassas , taşlayabilirsiniz.
Sorun benim aile düşkünü bir insan olmayışım. Dün annemle kavga ettik. Konu dağınıklığım. İki gündür misafir gelecek diye ev temizliyorum annem yapma yorulma dediği halde. Dün evi mis gibi yaptım annem odamın dağınıklığını gördü. Odam dağınık olduğu sürece yaptığım temizliğin hiçbir şey ifade etmediğini şüphe verici olduğunu söyledi. Kaldı ki beni temizlik yaparken gördü ve çok beğendi yapma şeklimi. Bunu da söyledim bir hata bulamadın o kadar kötü temizlik yapmıyorum işte dedim. Olaya hata aramak olarak bakma dedi.
Sonra evdeki kediyle alakalı bir şey oldu ben hatalıydım evet ama kavga ettik. Benim aileme hiç düşkün olmadığımdan, her şeyi yapmış olmak için yaptığımdan, gece oda kapım kapalı yattığımdan ve okuduğum yere dönmek için can attığımdan dem vurdu. E bence bu normal çünkü tüm arkadaşlarım ve erkek arkadaşım orada. Anneanneme bir gün gidip kalmadığımdan dem vurdu.(Aynı mahallede oturuyoruz) Bir gün teyzem anneannemle gezmeye çıkmamışım. Bunu bayağı sitem ederek söylüyor. Ne yapayım insan kendi yaş grubunu arıyor. Kuzenim var ama yurtdışına gitti seneye kadar gelmeyecek.
Oysa annemle ev oturmalarına beraber gidiyoruz daha iki hafta önce gördük anneannemi en son. Benim çocuklarım da bunu yaparmış o zaman anlarmışım. Diyebilirsiniz ki hiç mi haklı değil. Tabii ki haklı.
Ben çocukluğumu ergenliğimi anneannemlerle geçirdim ve zor oldu. Nasıl zor oldu mesela 10 yaşındayken televizyon seyrettim diye azar işitirdim neden ev işi yapmıyormuşum. Büyüdüm evde iş yapmadığım için azar işittim. Yapardım bu sefer beğenmezdi. Annem ve teyzem de ona katılırdı. Küçücük bir sebepten benimle günlerce konuşmazlardı hep anneannem haklıydı. Acaba düşkün olmamamın sebebi biraz bu olabilir mi?
Ama ben yine de aileme yakın olamadığımı anlamıyorum. Neden akrabalarından çıkmayan okuduğu yere geç dönmeye çalışan birisi olamadım? Var mı çözümü olan?
Ben bende bir sorun göremedim. Karşımdaki insan kendilerine düşkün olmamı bekliyor, onun istediği gibi olmayınca da sitem ediyor ya da ağlıyor, ben de bu durumla nasıl mücadele edeceğimi soruyorum.Konu açmış olmak için açılmış bir konu.
Ben anormal bi durum göremedim.
Bütün aile ilişkileri böyle geçer genelde.
Kişilikte problem var bence sizin.
Ben de çok düşkün sayılmam. Annesini her gün arayan kardeşleri ile saatlerce konuşan arkadaşlarım var mesela ama ben yapamıyorum. Maddi manevi destek olurum ama hep aşırı bir samimiyet Yok. Babamla zaten aylardır görüşmüyorum. Özlemiyorum Da hiç. Bence bu bir eksiklik değil. Tavsiye ile düzelecek bir durum Da değil. İçinizden gelmesi lazımAslında haklı gibi iki aydır kendi isteklerime göre takılıyorum ev oturmaları dışında görmeye gitmişliğim yok. Herkes senin ne olduğunu biliyor nasılsa kadeyif yapmaz istemez diyorlar dedi. Bencil değilsin ama aileye düşkün değilsin diyor. Ama şunları yaptım diyorum. İnsan sevdiğine yaptıklarını söylemez diyor. Ama yapabildiğim kadar fedakarlık yapıyorum işte diyorum. Yapabildiğin kadar... diyor imalı bir şekilde.
Tamam evet benim bunları kendiliğimden akıl etmem gerek ama daha çok gencim, 21 yaşında kaç insan ailem de ailem der ki?
Merhaba, inanın yaş ilerledikçe aile bile olsa incir çekirdeğini doldurmayacak şeylere alınan insanları zaten çekemez oluyor insan, o yüzden hiç takılmayın. Maalesef insanlar olarak doyumsuzuz, birinden bir iyilik görsek bir süre sonra onu görevi gibi görmeye başlıyoruz. Okulunuz açılınca tek gidin tabi ki, elbette kafanızı dinlemeye ihtiyacınız var. Aileye bağlı olmak güzel olabilir ama bağımlı birey yetiştirmeye çalışmak, bir çocuktan sürekli ev işi beklemek, duygu sömürüsü ile kararlarına müdahale etmek hiç doğru değil bence. Mümkünse okul bitince de yine eve dönmez farklı bir şehirde iş arardım ben olsam. Hakkınızda hayırlısı olsun.Ben bende bir sorun göremedim. Karşımdaki insan kendilerine düşkün olmamı bekliyor, onun istediği gibi olmayınca da sitem ediyor ya da ağlıyor, ben de bu durumla nasıl mücadele edeceğimi soruyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?