Aileyle ilgili travma anilari olanlar

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.

Peeves

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
27 Ekim 2022
5.623
En iyi cevaplar
1
16.364
178
Travmalar insanin su anki kisiligini o kadar etkiliyor ki dusununce nelerden etkilenmisimde boyle biri olmusum. Kendi anilarimi aklima geldikce paylasicam paylasmak isteyenlerde paylasabilirler.
Dogum gunlerim hic bir zaman duzun kutlanilmadi. Yaz oldugu icin genelde koyde olurduk pasta bile olmazdi ya da evde olsakta okullar kapandigi icin arkadaslarim olmazdi. Bir sene kursa gittigim icin arkadaslarim vardi bende kutlamak istedigimi soyledim anneme ama birsey demedi. Gidip herkese soyledim heycanla sonra anneme gelip insanlari cagirdigimi soyledim o kadar kizdi ki bana dogum gunume kadar cit cikaramadim. Gun havasinda bir dogum gunu gecti ama annem kizdigi icin hep diken ustundeydim. Herkes gidince annem iyiki cagirmissin iyi eglendik dedi. O kadar uzulmustum ki hic tat almamistim o dogum gunumden bir daha da kutlamadim zaten.
 
Geçmişi düşünmek bana iyi hissettirmiyor bu yüzden paylaşmamayı tercih ediyorum kuzum. Şuana odaklanmaya çalışıyorum. Çünkü elimde sadece şimdi var.
Haklisin aslinda
 
Ben doğum günü meselesinde annene bir tık hak verdim aslında

Şaka bir yana, artık ebeveynlerimize ihtiyaç duymadığımız yaşa geldiğimizde onlara davranışımız, biz çocukken nasıl hissettiğimizle alakalıymış. Bunu okumak bana iyi gelmişti. (ebeveynlerimden birini 10 seneden uzun süredir görmüyorum, diğerinden de pek haz etmiyorum. Hayırsız evlat olduğum için böyle yapmıyormuşum hissi geldi bana)
 
Geçmişi düşünmek bana iyi hissettirmiyor bu yüzden paylaşmamayı tercih ediyorum kuzum. Şuana odaklanmaya çalışıyorum. Çünkü elimde sadece şimdi var.
Ben de bu görüşteyim. Oralara girdigimde yeniden çıkması zor oluyor. Ben ciddi anlamda geride bıraktım çoğunu. Umarım herkes birakabilir. Yasamayanimiz sayılıdir heralde.
 
Dogum gunu meselesi sadece bir tanesi. Bizim evimize hic misafir gelmezdi mesela. Ya da biz misafirlige gitmezdik hic cevremiz yoktu ben bi yere gidecegim zamanda hep olay olurdu.
 
Ben de bu görüşteyim. Oralara girdigimde yeniden çıkması zor oluyor. Ben ciddi anlamda geride bıraktım çoğunu. Umarım herkes birakabilir. Yasamayanimiz sayılıdir heralde.
Simdi aile evine donunce tetiklendim sanirim gecmisi dusunup duruyorum
 
Simdi aile evine donunce tetiklendim sanirim gecmisi dusunup duruyorum
Olabilir. Benim geride birakmami sağlayan bana travma yaşatan her kimse ona ederi kadar değer verip kendi hayatıma bakmak oldu açıkçası. Beklentini bitirip kendine odaklandığında çok kötü, çok aşırı olaylar degilse eğer artık olanlar seni etkilemeyi bırakıyor.
Büyük travmalar ya da aşılamayan durumlar için destek alınması taraftarıyım.
 
Travmalarını biraz empati kurarak atlatabilirsin. Annende belki sürekli köye gitmek istemiyordu ama isi gücü vardı mecburdu ya da köyde çocuklar bahçede rahat rahat oynar temiz hava alırlar diye düşünüyordu. Köy hayatı aşırı yorucu oluyor kışa hazırlık yapılıyor. Ya da şöyle düşün onun yapısı öyle senin kadar ayrıntılı dusunemiyor kendi sevmediği için seninde o kadar hevesli olmadığını düşünmüş olabilir. Benimde bir oğlum var sürekli onunla empati kurup kendi kucukluğüm de hissettiğim şeyleri hissetmemesi için uğraşıyorum mesela ben doğum günümün kutlanmasını sevmem. Ama belki oğlum seviyordur diye iki senedir küçük bir pastayla gönlünü yapıyorum biraz büyüyünce o da isterse arkadaşlarıyla kutlar. Belki annenin bu kadar ince düşünecek vakti olmamıştır. Bence geçmişine takılı kalma bu sana zarar verir bir şekilde affet herkesi. Çocuğun var mı bilmiyorum ama önüne bak sen annen gibi yapma anneni de sev hayatı da sev.
 
Isi oldugu icin degil sevdigi icin gidiyordu koye nefret ederdim koyden yasitim kimse yoktu. En kucuk oldugum icin sadece ben gidiyordum onlarla koye mecbur. Cocugum yok. Empati yapmaya calismaliyim onun ailesi ordaydi onlari goruyordu beni yalniz birakmak istemiyordu basima birsey gelir diye. Yinede her yazim boktan geciyordu. Ne bir denize gittik ne eglenebildim. Ben hep bizi fakir zannediyordum uc kurus harcligimi biriktirip kendime birseyler aliyordum. Cok kotu seyler yasamadim sukur yinede iyi de yasamadim
 
Cidden hangi birini anlatsam bilemedim.
Ama sanırım benimki dayaktı. Cok dayak yerdim.
Dısarda top oynamak icin biraz asagı sokağa gitmek istemiştim haber de verdim. Önce sokakta sonra evde sırtımda oklava kırılana kadar dövülmüstüm. Her yerim yara olup kabarmıstı. Ertesi gün öğretmenim sordu ne oldu sana diye bisikletten düstüm dedim. Bazen düsünürüm öğretmenime deseydim gerçeği ne olurdu diye.
Kaç yıl oldu hala unutmuyorum.
Simdi o aile üyemle aramızda bir sorun yok sonucta kaç yaşına geldim üzerinden kaç yıl geçmiş ancak konusmak bile icimden gelmiyor, cok pisman davranıslarından ama cocuklugum geri gelmeyecek.
 
Yok saymanın iyi olmadığını düşünüyorum. Yıllarca yüzleşemediğim bir travmam vardı. Yeri geldi çok küçük, belki başları için önemsiz olabilecek konularda büyük patladım. Yıllar geçti. Yüzleştim, ağladım, üzüldüm. Kaybetmenin yasını tuttum. (Kaybettiğim canlı bir varlık, evcil hayvan veya insan değildi). Şimdi daha iyi hissediyorum. Bununla yaşamak şu an eskisi kadar ağır gelmiyor.
 
Benim de var travmalarım. Yemekle toksik bir ilişkim varsa şimdi, sağ olsun annem sayesinde.
Ergenliğe girişte hızlı bir şekilde kilo aldığım için annem hep az ye diye uyarırdı, biraz da zorbalardı açıkçası. Bu böyle gitti tabi, sonra ben yirmili yaşlarımın başında diyet ve sporla tüm kiloları verdim. Bu sefer de az ye diyen kadın, ye demeye başladı. Ama işte ergenlikte kafama kodlanan şeyleri silemedim. Hala takıntılıyım yemek konusunda, 5 sene kadar glutensiz beslendim. Son yıllarda saldım işte. Ama hala beynim yeme diye bağırıyor. Ama yiyorum. Çünkü yemek istiyorum.
Yani ortada bir dram yok, annemle aramız da iyidir. Ama işte sürekli kilo ver, az ye, kilo verince çok güzel olacaksın denince insana bir süre sonra değişiyorsunuz.
 
Ben sadece bir kere tam dayak yedim benimkide oklavaylaydi ondan sonra herseyden korkar hale geldim. En ufak birseyde aglamaya basliyordum ailem kizacak diye. Sadece karsi yolda oynamama izin vardi onuda camdan gorecekleri yerde olmaliydim.
 
Benim travmalarımın yanında seninki ne ki...Biz doğumgünü nedir bilmezdik bile değil kutlamayı teklif etmek,kirayı ödemek için 15 yaşındaki staj param yatmadı mi diye sorulurdu falan yani çok şey varda bende diğer arkadaşlara katılıyorum sanırım artık önümüze bakmak lazım
 
Banada beceriksiz beceremezsin kodlandi hep. Kendimi cogu konuda yetersiz goruyorum
 
Katiliyorum benim travmalarim cok kotu degil bazilarina gore bunu kabul ediyorum zaten.
 
kesinlikle dogru. anneme ofleyip poflemeden cevap vermem genelde, dediklerini fazla yapmam, dogru söylemediysem bir konuda vicdan azabi cekmem. çünkü annem beni tam olarak böyle yetistirdi.
ama babama asla öfleyip püflemem, angarya bile verse kalkar yaparim. misal bugun bile calisiyordum yoğundum, bir isini halledememis ciktim hemen ilgilendim sorununu çözdüm döndüm , hic usenmem. ama annem evde sogan yok git al desin gitsem bile 36 saat ofler puflerim:))
insan farketmese bile ailesine kendisine davrandigi gibi davraniyor bir yerde
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…