Anlatinca belki birseyleri asariz diyorum. Sende anlat.Türkiye'de ailesinden dolayı travması olmayan yoktur bence. Varsa da çok azdır. Ben şimdi anlatsam roman olur.
Geçmişi düşünmek bana iyi hissettirmiyor bu yüzden paylaşmamayı tercih ediyorum kuzum. Şuana odaklanmaya çalışıyorum. Çünkü elimde sadece şimdi var.Anlatinca belki birseyleri asariz diyorum. Sende anlat.
Haklisin aslindaGeçmişi düşünmek bana iyi hissettirmiyor bu yüzden paylaşmamayı tercih ediyorum kuzum. Şuana odaklanmaya çalışıyorum. Çünkü elimde sadece şimdi var.
Ben de bu görüşteyim. Oralara girdigimde yeniden çıkması zor oluyor. Ben ciddi anlamda geride bıraktım çoğunu. Umarım herkes birakabilir. Yasamayanimiz sayılıdir heralde.Geçmişi düşünmek bana iyi hissettirmiyor bu yüzden paylaşmamayı tercih ediyorum kuzum. Şuana odaklanmaya çalışıyorum. Çünkü elimde sadece şimdi var.
Dogum gunu meselesi sadece bir tanesi. Bizim evimize hic misafir gelmezdi mesela. Ya da biz misafirlige gitmezdik hic cevremiz yoktu ben bi yere gidecegim zamanda hep olay olurdu.Ben doğum günü meselesinde annene bir tık hak verdim aslında
Şaka bir yana, artık ebeveynlerimize ihtiyaç duymadığımız yaşa geldiğimizde onlara davranışımız, biz çocukken nasıl hissettiğimizle alakalıymış. Bunu okumak bana iyi gelmişti. (ebeveynlerimden birini 10 seneden uzun süredir görmüyorum, diğerinden de pek haz etmiyorum. Hayırsız evlat olduğum için böyle yapmıyormuşum hissi geldi bana)
Simdi aile evine donunce tetiklendim sanirim gecmisi dusunup duruyorumBen de bu görüşteyim. Oralara girdigimde yeniden çıkması zor oluyor. Ben ciddi anlamda geride bıraktım çoğunu. Umarım herkes birakabilir. Yasamayanimiz sayılıdir heralde.
Olabilir. Benim geride birakmami sağlayan bana travma yaşatan her kimse ona ederi kadar değer verip kendi hayatıma bakmak oldu açıkçası. Beklentini bitirip kendine odaklandığında çok kötü, çok aşırı olaylar degilse eğer artık olanlar seni etkilemeyi bırakıyor.Simdi aile evine donunce tetiklendim sanirim gecmisi dusunup duruyorum
Isi oldugu icin degil sevdigi icin gidiyordu koye nefret ederdim koyden yasitim kimse yoktu. En kucuk oldugum icin sadece ben gidiyordum onlarla koye mecbur. Cocugum yok. Empati yapmaya calismaliyim onun ailesi ordaydi onlari goruyordu beni yalniz birakmak istemiyordu basima birsey gelir diye. Yinede her yazim boktan geciyordu. Ne bir denize gittik ne eglenebildim. Ben hep bizi fakir zannediyordum uc kurus harcligimi biriktirip kendime birseyler aliyordum. Cok kotu seyler yasamadim sukur yinede iyi de yasamadimTravmalarını biraz empati kurarak atlatabilirsin. Annende belki sürekli köye gitmek istemiyordu ama isi gücü vardı mecburdu ya da köyde çocuklar bahçede rahat rahat oynar temiz hava alırlar diye düşünüyordu. Köy hayatı aşırı yorucu oluyor kışa hazırlık yapılıyor. Ya da şöyle düşün onun yapısı öyle senin kadar ayrıntılı dusunemiyor kendi sevmediği için seninde o kadar hevesli olmadığını düşünmüş olabilir. Benimde bir oğlum var sürekli onunla empati kurup kendi kucukluğüm de hissettiğim şeyleri hissetmemesi için uğraşıyorum mesela ben doğum günümün kutlanmasını sevmem. Ama belki oğlum seviyordur diye iki senedir küçük bir pastayla gönlünü yapıyorum biraz büyüyünce o da isterse arkadaşlarıyla kutlar. Belki annenin bu kadar ince düşünecek vakti olmamıştır. Bence geçmişine takılı kalma bu sana zarar verir bir şekilde affet herkesi. Çocuğun var mı bilmiyorum ama önüne bak sen annen gibi yapma anneni de sev hayatı da sev.
Ben sadece bir kere tam dayak yedim benimkide oklavaylaydi ondan sonra herseyden korkar hale geldim. En ufak birseyde aglamaya basliyordum ailem kizacak diye. Sadece karsi yolda oynamama izin vardi onuda camdan gorecekleri yerde olmaliydim.Cidden hangi birini anlatsam bilemedim.
Ama sanırım benimki dayaktı. Cok dayak yerdim.
Dısarda top oynamak icin biraz asagı sokağa gitmek istemiştim haber de verdim. Önce sokakta sonra evde sırtımda oklava kırılana kadar dövülmüstüm. Her yerim yara olup kabarmıstı. Ertesi gün öğretmenim sordu ne oldu sana diye bisikletten düstüm dedim. Bazen düsünürüm öğretmenime deseydim gerçeği ne olurdu diye.
Kaç yıl oldu hala unutmuyorum.
Simdi o aile üyemle aramızda bir sorun yok sonucta kaç yaşına geldim üzerinden kaç yıl geçmiş ancak konusmak bile icimden gelmiyor, cok pisman davranıslarından ama cocuklugum geri gelmeyecek.
Benim travmalarımın yanında seninki ne ki...Biz doğumgünü nedir bilmezdik bile değil kutlamayı teklif etmek,kirayı ödemek için 15 yaşındaki staj param yatmadı mi diye sorulurdu falan yani çok şey varda bende diğer arkadaşlara katılıyorum sanırım artık önümüze bakmak lazımIsi oldugu icin degil sevdigi icin gidiyordu koye nefret ederdim koyden yasitim kimse yoktu. En kucuk oldugum icin sadece ben gidiyordum onlarla koye mecbur. Cocugum yok. Empati yapmaya calismaliyim onun ailesi ordaydi onlari goruyordu beni yalniz birakmak istemiyordu basima birsey gelir diye. Yinede her yazim boktan geciyordu. Ne bir denize gittik ne eglenebildim. Ben hep bizi fakir zannediyordum uc kurus harcligimi biriktirip kendime birseyler aliyordum. Cok kotu seyler yasamadim sukur yinede iyi de yasamadim
Banada beceriksiz beceremezsin kodlandi hep. Kendimi cogu konuda yetersiz goruyorumBenim de var travmalarım. Yemekle toksik bir ilişkim varsa şimdi, sağ olsun annem sayesinde.
Ergenliğe girişte hızlı bir şekilde kilo aldığım için annem hep az ye diye uyarırdı, biraz da zorbalardı açıkçası. Bu böyle gitti tabi, sonra ben yirmili yaşlarımın başında diyet ve sporla tüm kiloları verdim. Bu sefer de az ye diyen kadın, ye demeye başladı. Ama işte ergenlikte kafama kodlanan şeyleri silemedim. Hala takıntılıyım yemek konusunda, 5 sene kadar glutensiz beslendim. Son yıllarda saldım işte. Ama hala beynim yeme diye bağırıyor.Ama yiyorum. Çünkü yemek istiyorum.
Yani ortada bir dram yok, annemle aramız da iyidir. Ama işte sürekli kilo ver, az ye, kilo verince çok güzel olacaksın denince insana bir süre sonra değişiyorsunuz.
Katiliyorum benim travmalarim cok kotu degil bazilarina gore bunu kabul ediyorum zaten.Benim travmalarımın yanında seninki ne ki...Biz doğumgünü nedir bilmezdik bile değil kutlamayı teklif etmek,kirayı ödemek için 15 yaşındaki staj param yatmadı mi diye sorulurdu falan yani çok şey varda bende diğer arkadaşlara katılıyorum sanırım artık önümüze bakmak lazım
kesinlikle dogru. anneme ofleyip poflemeden cevap vermem genelde, dediklerini fazla yapmam, dogru söylemediysem bir konuda vicdan azabi cekmem. çünkü annem beni tam olarak böyle yetistirdi.Ben doğum günü meselesinde annene bir tık hak verdim aslında
Şaka bir yana, artık ebeveynlerimize ihtiyaç duymadığımız yaşa geldiğimizde onlara davranışımız, biz çocukken nasıl hissettiğimizle alakalıymış. Bunu okumak bana iyi gelmişti. (ebeveynlerimden birini 10 seneden uzun süredir görmüyorum, diğerinden de pek haz etmiyorum. Hayırsız evlat olduğum için böyle yapmıyormuşum hissi geldi bana)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?