Şöyle düşündüm; İnsanlar anasını, babasını kaybediyor; yine de hayatlarına devam ediyorlar. Beni zerre hak etmeyen, kötü kalpli, olgunlaşamamış biri için kendimi üzmek kendi kul hakkıma girmek, kendi hayatımı harcamak olacak.
Bunun yerine elimdeki şeylere bakıp şükretmeyi seçtim. Sağlıklıyım, anam babam sağ, sağlıklılar. Her akşam yatacağım yeri biliyorum. Huzurlu bir evim var. Acıktığımda karnımı doyurabileceğimi biliyorum. Yaşarken fark etmiyoruz ama bunlar çok büyük nimetler.
Bugün bunlara sahibiz yarın ne olacağını bilmiyoruz. Bugünümüzle mutlu olmak varken değmeyecek biri için üzülmeye gerek yok dedim.