- 6 Ağustos 2017
- 9
- 5
- 1
- 24
- Konu Sahibi turkuazgece
-
- #1
Hepinize merhaba
Yaptığımız en büyük hata buydu diyebilirim.Kahvaltılarımız ve akşam yemeklerimiz babannemgilde geçiyor.Babannem,ciddiyim lokmalarımızı sayıyor.Tabiki oğluna,yani babama karşı değil.İlk torunu olan ablama karşı da değil.Dedem deseniz,atıyorum ben normal bir kitap aldım elime ve onu okuyorum ya,hemen gelip " Kızım bak kuran oku,hep kitap okumakla olmaz.Zamanın boşa geçer."diyor.Dedeme eşit ağırlık istediğimi ve bu sebeple istediğim alandan ötürü kitap okumanın bana oldukça yararı olduğunu,ayrıca kitapta ki karakterlerin bana yeni bir dünya açtığını ve konuşma/yazma konusunda beni gerçekten ilerlettiğini,kuran okumayı da elimden geldiğince ve fırsat buldukça gerçekleştirdiğimi anlatamıyorum...İnanın çok denedim ama bir süre sonra gerçekten bıktım.Nefes alamıyorum.Her sabah ağlayarak uyanıyorum.Tek amacım üniversitede il dışına gitmek.
Ama burda da önüme bir engel çıkıyor.Küçük bir kardeşim var,okula başlayacak bu sene.Ben üniversiteye gittiğimde o da üçüncü sınıfa geçecek.Her ne kadar akrabalarımız kardeşimi benden daha çok sevse de,yine de gönlüm rahat değil.Kardeşim annem öldüğünde bunu tam anlamıyla kavrayacak yaşta değildi,bu sebeple herkes ona ilgi gösterince çok şımardı ve zaten hiperaktif olan çocuk iyice yaramaz oldu.Akrabalarımız da,sorunu ortadan kaldırmanın şiddetten geçtiğini düşünüyor olmalılar ki,ilk günlerde ki o anlayışlı halleri sadece o zamanlarda kaldı,yerini çocuğa tokat atmaya bıraktı
Bu derdimi babamla paylaşmamı önerebilirsiniz,babam annem vefat edince kendi ailesine iyice sarıldı.Burda asla onu kınamıyorum,eşini,hayat arkadaşını kaybetti sonuçta.Ama ailesinin yanlış olan hiçbir hareketini görmüyor
Kardeşim için psikolaga gittiğimizde,kadın bize altını çize çize 'şiddet olmadan ' çocuğu fazla şımartmamızı,bir şeyi inatla istediğinde fikrini başka tarafa çekmemizi söyledi.Ama yok yani,laf anlatılmıyor ki..
Arkadaşlar,eminim hepiniz benden yaşça büyüksünüz ben sizin tecrubelerinizi sığınmak istiyorum..Gerçekten bu yük artık altından kalkamayacağım kadar ağırlaşıyor
İsyan da etmiyorum ama bir süre sonra insan artık bir şeylerin değişmesini istiyor..Annemi çok özledim,o kadar özledim ki burda bunu kelimelere dökemem,tarifi olmayan bir acı ve özlem..Acımı yaşadım aslında,hala da aklıma geldikçe çekinmem acımı gözler önüne sermekten...
Lütfen,yalvarıyorum bana yardım edin.
Yaptığımız en büyük hata buydu diyebilirim.Kahvaltılarımız ve akşam yemeklerimiz babannemgilde geçiyor.Babannem,ciddiyim lokmalarımızı sayıyor.Tabiki oğluna,yani babama karşı değil.İlk torunu olan ablama karşı da değil.Dedem deseniz,atıyorum ben normal bir kitap aldım elime ve onu okuyorum ya,hemen gelip " Kızım bak kuran oku,hep kitap okumakla olmaz.Zamanın boşa geçer."diyor.Dedeme eşit ağırlık istediğimi ve bu sebeple istediğim alandan ötürü kitap okumanın bana oldukça yararı olduğunu,ayrıca kitapta ki karakterlerin bana yeni bir dünya açtığını ve konuşma/yazma konusunda beni gerçekten ilerlettiğini,kuran okumayı da elimden geldiğince ve fırsat buldukça gerçekleştirdiğimi anlatamıyorum...İnanın çok denedim ama bir süre sonra gerçekten bıktım.Nefes alamıyorum.Her sabah ağlayarak uyanıyorum.Tek amacım üniversitede il dışına gitmek.
Ama burda da önüme bir engel çıkıyor.Küçük bir kardeşim var,okula başlayacak bu sene.Ben üniversiteye gittiğimde o da üçüncü sınıfa geçecek.Her ne kadar akrabalarımız kardeşimi benden daha çok sevse de,yine de gönlüm rahat değil.Kardeşim annem öldüğünde bunu tam anlamıyla kavrayacak yaşta değildi,bu sebeple herkes ona ilgi gösterince çok şımardı ve zaten hiperaktif olan çocuk iyice yaramaz oldu.Akrabalarımız da,sorunu ortadan kaldırmanın şiddetten geçtiğini düşünüyor olmalılar ki,ilk günlerde ki o anlayışlı halleri sadece o zamanlarda kaldı,yerini çocuğa tokat atmaya bıraktı
Bu derdimi babamla paylaşmamı önerebilirsiniz,babam annem vefat edince kendi ailesine iyice sarıldı.Burda asla onu kınamıyorum,eşini,hayat arkadaşını kaybetti sonuçta.Ama ailesinin yanlış olan hiçbir hareketini görmüyor
Kardeşim için psikolaga gittiğimizde,kadın bize altını çize çize 'şiddet olmadan ' çocuğu fazla şımartmamızı,bir şeyi inatla istediğinde fikrini başka tarafa çekmemizi söyledi.Ama yok yani,laf anlatılmıyor ki..
Arkadaşlar,eminim hepiniz benden yaşça büyüksünüz ben sizin tecrubelerinizi sığınmak istiyorum..Gerçekten bu yük artık altından kalkamayacağım kadar ağırlaşıyor
İsyan da etmiyorum ama bir süre sonra insan artık bir şeylerin değişmesini istiyor..Annemi çok özledim,o kadar özledim ki burda bunu kelimelere dökemem,tarifi olmayan bir acı ve özlem..Acımı yaşadım aslında,hala da aklıma geldikçe çekinmem acımı gözler önüne sermekten...
Lütfen,yalvarıyorum bana yardım edin.