Aynen oyle en güvendiğimiz insanlar bile yeri geliyor ihanet ediyor.kimseyi tanıyamıyorum ama yapmamız gereken tek şey kwndimizee inanmak hanimlar
Travmalarınız için kesinlikle yardım alın hayat size de hayatınızdakilere de zor olacaktır bu bakış açısıyla.Merhaba kızlar. Başlık biraz enteresan görünüyor farkındayım, ama gerisindeki hikayeyle beraber değerlendirirseniz aslında tuhaf gelmeyeceğine eminim. Benim annem üç diğer ablamla beraber yaşlarımız çok küçükken, babam tarafından ihanete uğrayarak terk edildi, babam başka bir kadınla nikahsız yaklaşık on iki sene beraberlik sürdü. Daha sonra en küçük kızı babam beni terk ettiği yaştayken babam vefat etti. Yani, yuva yıkanın yuvası olmadı o kadın için. Biz ise çok zor şartlar altında annemin yalnızca annemin emeğiyle büyüdür ve babam hiçbir maddi yardımda bulunmadığı gibi bizi de hiçbir zaman görmeye gelmedi. Kadın bizi taciz edip durdu bir süre hatta. Ben çocukken, annemi en büyük ablamı. Neyse... Bu konuyu açmak bile canımı çok sıkıyor, kalbime ağrılar saplanıyor gerçekten.
Sorunum şu: çok aşık olduğum biriyle beraberim ve evlilik konuşmaları oluyor hafiften ama ben bu konular açıldıkça anlamsız bir şekilde korkmaya başladığımı fark ettim. Ya aynı şeyler başıma gelirse, ya terk edilirsem çocuklarımla diye. Bir çocuk olarak bunu hissetmek çok kötüydü, yetişkin olarak da çocuğumun bunu hissettiğini görmek istemem
Sizler de böyle korkular oldu mu veya var mı? Bu korkuyla nasıl baş ettiniz veya ediyorsunuz?
Herkese şimdiden teşekkürler
Merhaba. Esimin cocukluk arkadasinin karisinin hikayesi ayni sizinki gibi. Baba annesini aldatiyor ve 3 kiz cocuguyla annelerini terk ediyor. Ayni sizin gibi korkulari var ve bu durum her gecen gun siddetini arttirarak devam ediyor. En son bosanma asamasina geldiklerini duydum. Kadin adama goz actirmiyor aldatilma korkusundan. Adam ekmek almaya ciktiginda arkadaslariyla 2 dakika ayak ustu sohbet edebiliyor suan. Tavsiyem bu sorun ilerlemeden destek almaniz.Merhaba kızlar. Başlık biraz enteresan görünüyor farkındayım, ama gerisindeki hikayeyle beraber değerlendirirseniz aslında tuhaf gelmeyeceğine eminim. Benim annem üç diğer ablamla beraber yaşlarımız çok küçükken, babam tarafından ihanete uğrayarak terk edildi, babam başka bir kadınla nikahsız yaklaşık on iki sene beraberlik sürdü. Daha sonra en küçük kızı babam beni terk ettiği yaştayken babam vefat etti. Yani, yuva yıkanın yuvası olmadı o kadın için. Biz ise çok zor şartlar altında annemin yalnızca annemin emeğiyle büyüdür ve babam hiçbir maddi yardımda bulunmadığı gibi bizi de hiçbir zaman görmeye gelmedi. Kadın bizi taciz edip durdu bir süre hatta. Ben çocukken, annemi en büyük ablamı. Neyse... Bu konuyu açmak bile canımı çok sıkıyor, kalbime ağrılar saplanıyor gerçekten.
Sorunum şu: çok aşık olduğum biriyle beraberim ve evlilik konuşmaları oluyor hafiften ama ben bu konular açıldıkça anlamsız bir şekilde korkmaya başladığımı fark ettim. Ya aynı şeyler başıma gelirse, ya terk edilirsem çocuklarımla diye. Bir çocuk olarak bunu hissetmek çok kötüydü, yetişkin olarak da çocuğumun bunu hissettiğini görmek istemem
Sizler de böyle korkular oldu mu veya var mı? Bu korkuyla nasıl baş ettiniz veya ediyorsunuz?
Herkese şimdiden teşekkürler
Travmanızdan dolayı bunları hissettiğinizin farkındasınız, farkındalık en önemli adım :) kimse aldatılmak istemez ama bu korku ve endişe ile de yaşanmaz. Ben kimseye %100 güvenmiyorum, bu güvensiz olun anlamında değil ama böyle ‘asla olmaz, benim basıma gelmez’ mantığında olmayın demek. Hayatta evet her şey olabilir ama olmayadabilir. Sırf kötü ihtimaller var diye güzel şeyleri neden kaçırayım? Kaldı ki kendimi seviyorum, kendime maddi manevi yetebiliyorum, aldatan düşünsün. Beni kaybetmiş daha neMerhaba kızlar. Başlık biraz enteresan görünüyor farkındayım, ama gerisindeki hikayeyle beraber değerlendirirseniz aslında tuhaf gelmeyeceğine eminim. Benim annem üç diğer ablamla beraber yaşlarımız çok küçükken, babam tarafından ihanete uğrayarak terk edildi, babam başka bir kadınla nikahsız yaklaşık on iki sene beraberlik sürdü. Daha sonra en küçük kızı babam beni terk ettiği yaştayken babam vefat etti. Yani, yuva yıkanın yuvası olmadı o kadın için. Biz ise çok zor şartlar altında annemin yalnızca annemin emeğiyle büyüdür ve babam hiçbir maddi yardımda bulunmadığı gibi bizi de hiçbir zaman görmeye gelmedi. Kadın bizi taciz edip durdu bir süre hatta. Ben çocukken, annemi en büyük ablamı. Neyse... Bu konuyu açmak bile canımı çok sıkıyor, kalbime ağrılar saplanıyor gerçekten.
Sorunum şu: çok aşık olduğum biriyle beraberim ve evlilik konuşmaları oluyor hafiften ama ben bu konular açıldıkça anlamsız bir şekilde korkmaya başladığımı fark ettim. Ya aynı şeyler başıma gelirse, ya terk edilirsem çocuklarımla diye. Bir çocuk olarak bunu hissetmek çok kötüydü, yetişkin olarak da çocuğumun bunu hissettiğini görmek istemem
Sizler de böyle korkular oldu mu veya var mı? Bu korkuyla nasıl baş ettiniz veya ediyorsunuz?
Herkese şimdiden teşekkürler
hayatımdan çıkarmak en büyük ceza olur ona diye düşünürüm hep. Bak benim bir erkek arkadaşım (sevgilisi de arkadaşımdı) aldatıldı. Ama kızı çok seviyordu. Aldatıldığını öğrenince şükürler olsun şimdi yaptı da evlenmeden gerçek yüzünü gördüm diyip kurban kesti çocuk Tabi ki kız çocuğun yerle bir olmasını bekliyordu, olmadı. İlginçtir ki üzülmeyince kız perişan oldu. Halbuki kaybetmekten korkan, daha çok değer veren hep bizim çocuktu. Hayata biraz da böyle yaklaşmak gerekli, kendinizi sevin.
