Evet ve ben misafirliğe gitmeyi, evin ağzına kadar misafir dolmasını hiç sevmeyen biriyim. Çok sevdiğim akrabalarıma bile gitmem sıkılıyorum çünkü. Ama bu geliş gidişler beni çok bunalttı. Her gün kv arıyor bu akşam şuraya davetliyiz gel, bu akşam bunlar gelecek gel. Yoruldum ya işten çıkıp gidip dinlenemiyorum istediğim gibi.
Baya kalabalık bi aileye gelin gittim. Çok kalabalık çok. Kültür farkı yok ama aşırı derecede akraba eş dost var bitmiyor arkadaş bitmiyor gelmeler gitmeler bitmesi 3 aydır.
Devlet memuruyum. Neden :)
Yazdığın şeylerin hemen hemen bir çoğuna bende katılıyorum ne yazık ki.
Eşimle gerçekten çok isteyerek ve severek evlendim. Maddi zorluklarımızın olacağını biliyordum ama bunlarla başetmenin bukadar zor olacağını bilmiyordum.
Evlilikle ilgili uç olmayan ama çok güzel hayallerim vardı. Hiçbirini bulamadım desem yeridir.
Çok seviliyorum, bunu iliklerime kadar hissediyorum ama herşey sevgi demek değilmiş.
Evlilik çok zor ve sonu olmayan bir yolmuş. Hele benim gibi kılı kırk yaran, takıntılı, detaycı biri için çok daha ağır bir sorumlulukmuş.
Hep iyi tarafından bakmaya çalışıyorum, ama aynen seninde dediğin gibi yoruluyorum.
Bide üstelik ben ne evli gibi, nede bekar gibi yaşıyorum... Eşimin iş saatleri dolayısıyla bekar gibi, ma sorumluluklar evli gibi...
Umarım seninki evliliğin ilk aylarındaki alışma sürecinden kaynaklanan bi duygu değişimidir.
Sadece içimi dökmek için yazmak istedim...
Evlilik ne kadar değişikmiş meğer, ben annesinin kuzusu babasının prensesi. Aslında sevdiğim için birazda çevre baskısı, biraz da aşka aç olduğum ve de evliliği çook güzel bişey sandığım için hiç düşünmeden evet dedim. Eskiden memnun etmeye çalıştığım kimse yoktu. Annem babamı da kendim isteyerek memnun ediyordum zaten. Sorumluluğum yoktu, derdim yoktu. İzin aldığım bi merci yoktu. Bazı sözlerinde bakışlarında içime işleyen beni mahveden biri yoktu. Çok sevdiğim için sineye çektiğim bi durumda yoktu. Kendi işim kendi param vardı, güzel de bi arkadaş çevresinee sahiptim. Özgürdüm ! Çok özgürdüm hemde...
Peki ya şimdi ?
Düşüncelerden beynimi alamıyorum, çok yorulduğumu hissediyorum oysaki daha 4 ay olmadı. Eşime olan sevgime güvencime lafım yok. Ama aileler, akrabalar, süzmeler, izlemeler, laf almaya çalışan çıkarcı sinsi insanlar. Baba evinde olmadığımı artık bir "gelin" olduğumu sürekli hatırlatan gereksiz laflar. Hep benden bir şeyler beklemeler, hep dolan gözlerim, baba evine özlemim ama artık oranında bana göre olmadığını görüşüm, karakterimin insanların istediği şekile geliyor olmasını son anda farkedişim. Kendim olamayışım
Çok doluyum kızlar, çook... Bağıra bağıra ağlamak geliyor içimden. Derseniz ki ana sorun ne diye? İnanın ki bir çok şey var ve aslında hiçbir şey yok. Bir bunalım sanırım benimkisi. Alışkın olmadığım bir hayat, alışkın olmadığım insanlar, laflar, sözler. Gerekli gereksiz tanımadığım etmediğim misafirler. Herkesin baştan aşağı beni süzmesi. Acaba nasıl biri diye sorgulaması. Laf alma çabaları. Yordu beni. Kafamı taşıyamadığımı hissediyorum bazen. Eşimin oturmamış karakteri de cabası. Çok sevdiğim için ne kadar görmezden gelsem de beni yeterince anlayamıyor olması çok üzüyor beni. Oysa ki benim eşim olmalıydı beni en çok anlayan insan. İstediğim, umduğum şeyleri bulamadım. Ama insanların istediği, umduğu herşeyi vermek için zorluyorum kendimi. Başarabiliyor muyum bilmem, ama bu mücadele beni çok yormaya başladı...
Bunları anlatacağım arkadaşlarımın yüz ifadelerinde o çaresizliği görmemek için buraya yazdım birazda olsa rahatlarım diye...
Ama cidden bak bi arkadasin da dedigi gibi yeni gelin sedromu bu...Hepimiz evlendigimiz ilk zamanlarda maruz kaldik bu bakislara. Benim esimin akrabalari da oyle idi. Ama ben bunun tadini cikardim diyebilirim resmen. Sen de kendine guveni olan guzel bi kizsin belli :) Birak suzsunler. Ohhh daha cok salin ortalikta. Bircogu da kiskancliktan bakiyo inan. Kendi kizi oyle degildir, ya da gelini... Baktiklarini hissettigimde ben daha cok guluyodum mutlu mutlu. Kiskananlar catlasiinnn. Esinin tavrina bisey diyemem tabi. Ben yasamadim. Ama en guzel gunlerini boyle mahvetme. Tadini cikar. Nasil bakarsan oyle gorursun derlerya. Sen de bunun iyi yanlarini gor. Yakinda gecer. Belki nazar bile degmis olabilir. Dua oku kendine :)
Diyorum tamam diyor ama gitmek istediğini görüyorum benim yüzümden gidemiyor ve surat yapıyor ne kadar yapmıyorum dese de bu kez bende üzülüyorum...
Bulamıyorum, eşim anlamıyor çünkü, 5 dk gidelim diyor. ama o 5 dk oluyor4-5 saat
,şte burda eşinin uyumu önemli. Sen onunla konuştuğunda kendi evinde koltuğunla onunla baş başa vakit geçirmek istediğini , zaten büyük bi aile olduğunuzu ve bundan sonra hep görüşeceğinizi söylesen anlamaz mı yine de
Umarım öyle olur, çok teşekkürler :)çok nadir eşler arkadaş gibi olmayı başarabiliyor, eğer arkadaş gibi olsaydınız seni dinliyor, anlıyor yada anlamaya çalışıyor olurdu.
Siz şuan hayatınızda ki değişiklikden dolayı bu hisse kapılmış olabilirsiniz, inanın zamanla geçicektir.
Tabi ki bekar hayatınız kadar özgür olmayabilirsiniz, belki zamanla sizinde alışkanlıklarınız değişir ve bu biraz daha sakin hayat huzur verebilir.
Ben dışardan bir göz olarak herşeyin zamanla rayına oturacağına inanıyorum. Neticede tanıdığınızı düşündüğünüz ama bir çok huyunu bilmediğiniz birisi ile bir hayata başladınız. Zaman alır ama alışırsınız
Ayyy canim ya ...
Ne kadar doğru bi tepkit. En fazla 3 gün olaysız gidiyor. Sonra bi laf bi tartışma, ağlama krizleri. Umarım o zaman bizi değiştirmez uyum sağlamayı öğretir. Şuan bile bazen kendimden nefret ediyorum. Babanın evinde olsan buna bağır çağır karşı çıkardın şimdi neden susuyosun diyorum ama olmuyor işte
Sadece içimi dökmek için yazmak istedim...
Evlilik ne kadar değişikmiş meğer, ben annesinin kuzusu babasının prensesi. Aslında sevdiğim için birazda çevre baskısı, biraz da aşka aç olduğum ve de evliliği çook güzel bişey sandığım için hiç düşünmeden evet dedim. Eskiden memnun etmeye çalıştığım kimse yoktu. Annem babamı da kendim isteyerek memnun ediyordum zaten. Sorumluluğum yoktu, derdim yoktu. İzin aldığım bi merci yoktu. Bazı sözlerinde bakışlarında içime işleyen beni mahveden biri yoktu. Çok sevdiğim için sineye çektiğim bi durumda yoktu. Kendi işim kendi param vardı, güzel de bi arkadaş çevresinee sahiptim. Özgürdüm ! Çok özgürdüm hemde...
Peki ya şimdi ?
Düşüncelerden beynimi alamıyorum, çok yorulduğumu hissediyorum oysaki daha 4 ay olmadı. Eşime olan sevgime güvencime lafım yok. Ama aileler, akrabalar, süzmeler, izlemeler, laf almaya çalışan çıkarcı sinsi insanlar. Baba evinde olmadığımı artık bir "gelin" olduğumu sürekli hatırlatan gereksiz laflar. Hep benden bir şeyler beklemeler, hep dolan gözlerim, baba evine özlemim ama artık oranında bana göre olmadığını görüşüm, karakterimin insanların istediği şekile geliyor olmasını son anda farkedişim. Kendim olamayışım
Çok doluyum kızlar, çook... Bağıra bağıra ağlamak geliyor içimden. Derseniz ki ana sorun ne diye? İnanın ki bir çok şey var ve aslında hiçbir şey yok. Bir bunalım sanırım benimkisi. Alışkın olmadığım bir hayat, alışkın olmadığım insanlar, laflar, sözler. Gerekli gereksiz tanımadığım etmediğim misafirler. Herkesin baştan aşağı beni süzmesi. Acaba nasıl biri diye sorgulaması. Laf alma çabaları. Yordu beni. Kafamı taşıyamadığımı hissediyorum bazen. Eşimin oturmamış karakteri de cabası. Çok sevdiğim için ne kadar görmezden gelsem de beni yeterince anlayamıyor olması çok üzüyor beni. Oysa ki benim eşim olmalıydı beni en çok anlayan insan. İstediğim, umduğum şeyleri bulamadım. Ama insanların istediği, umduğu herşeyi vermek için zorluyorum kendimi. Başarabiliyor muyum bilmem, ama bu mücadele beni çok yormaya başladı...
Bunları anlatacağım arkadaşlarımın yüz ifadelerinde o çaresizliği görmemek için buraya yazdım birazda olsa rahatlarım diye...
