İşe dönün normal hayata dönün derim, bu psikolojiden kurtulamazsınız yoksa.
Yani hayat benden de çok şey aldı. Bilmiyorum sizinkine denk sayılır mı ama sevdiğim adamla biz de çocuklarımızın ismini seçmiştik. Sonra her şey tepetaklak oldu, her şey üstüme yıkıldı.
Bir gece rüyamda kıyamet kopuyor, ben de yüksek bir kulenin tepesinde bir adamlayım. Kulede sanki kıyamet yokmuş gibi bebek arabalarıyla oturan , laflayan kadınlar var. Neyse, bu adam beni balkondan atlamamız için balkona doğru götürüyor. O sırada başında kimse olmayan bebek arabasında 1 kız 1 erkek çocuk bana bakıyor, benim çocuklarım. Bizi bırakıp nereye gidiyorsun diyorlar, ben de içimden siz varolmayacaksınız, gerçek değilsiniz diyorum. Adam ben belimden tutup götürürken bana bakıyorlar, bakıyorlar, gözleri aynen O'nunkilere benziyor.
Boşverin, benim hayatta heveslenip kursağımda kalan ne çok şey var yazdım işte. Bazen boşverip geçmek gerekiyor.
Yani benim çocuklarım kesinlikle doğmayacaklar orası kesin. Ama sizinkilerin doğma şansı hala var. Doğmasalar bile sevdiğiniz yanınızda bu konuya saplanmayı bir bıraksanız ne kadar büyük bir nimete sahip olduğunuzu göreceksiniz.
Bu psikolojiyle olmaz. Madem sebepsiz çocuğunuz olmuyor, olmaması için gerçekten bir sebep yok. İşe başlayın, her yerde bu konuyu görmeyi bırakın derim. Kendinize bu kadar eziyet etmeyin. 2.5 yılı zaten ah vahla harcamışsınız hayatınıza yazık bu psikolojiyle yaşanmaz.