- 19 Ekim 2022
- 2.349
- 6.381
- 88
- 30
- Konu Sahibi cileklipasta95
-
- #1
Sevgili hanımlar,
kızım artık bir buçuk yaşında. Isteyerek hamile kaldım, kolay bir doğum oldu. Ancak bundan sonrası hiç beklediğim gibi geçmedi. Kızımın bakımıyla sadece ben ilgileniyorum, sık sık anneme gitsek de biraz sevmek dışında ilgilenmez (beklemiyorumda), eşim evde olduğu zamanlar destek olmaya çalışır. Doğduğundan beri çok ağlayan, çok mızmız bir bebekti, hâla öyle. Bir yere gideceğim zaman "acaba duracak mı" diye diken üstünde gidiyorum, defalarca ağlama krizlerinden dolayı apar topar kalkıp eve döndüm. Geceleri uyanıp ağlıyor, nedenini anlayamadım bi türlü. Uyumaya giderken bile strese giriyorum. Yürümeye başladığından beri bebek arabasında oturmak istemiyor, çoğu zaman yürümesine izin veriyorum elbette ama bazende bir markete girip hızlıca bi şey alıp çıkmam gerekiyor, nafile, ağlama krizine giriyor. Dışarıda etrafa bakıyorum herkesin çocuğu uslu uslu oturuyor, benimki ağlıyor. Güzel, temiz giydirmeye, sağlıklı yedirip içirmeye özen gösteriyorum. Geliştirici, öğretici oyuncaklar alıyorum. Dans ediyoruz. Bol bol dışarıda parkta vakit geçiriyorum. Uykusuna dikkat ediyorum. Annelik öyle ağır geldi ki bana. Çocuğuma karşı sakin kalmaya özen gösteriyorum ama mesela annemin yanında söyleniyorum, belki olumlu anlamda bi şeyler söyler beni teselli eder diye ama çevremden sürekli "tek çocukla idare edemiyorsun, iki üç çocuğun olsa kafayı yersin" diyorlar. Anneliği beceremiyorum gerçekten. Kendimi sıkışmış, bunalmış hissediyorum. Sizler hiç sinirlenmiyor musunuz mesela, sabrınızın tükendiği zamanlar olmuyor mu, bir tek ben mi böyleyim öğrenmek istiyorum.
kızım artık bir buçuk yaşında. Isteyerek hamile kaldım, kolay bir doğum oldu. Ancak bundan sonrası hiç beklediğim gibi geçmedi. Kızımın bakımıyla sadece ben ilgileniyorum, sık sık anneme gitsek de biraz sevmek dışında ilgilenmez (beklemiyorumda), eşim evde olduğu zamanlar destek olmaya çalışır. Doğduğundan beri çok ağlayan, çok mızmız bir bebekti, hâla öyle. Bir yere gideceğim zaman "acaba duracak mı" diye diken üstünde gidiyorum, defalarca ağlama krizlerinden dolayı apar topar kalkıp eve döndüm. Geceleri uyanıp ağlıyor, nedenini anlayamadım bi türlü. Uyumaya giderken bile strese giriyorum. Yürümeye başladığından beri bebek arabasında oturmak istemiyor, çoğu zaman yürümesine izin veriyorum elbette ama bazende bir markete girip hızlıca bi şey alıp çıkmam gerekiyor, nafile, ağlama krizine giriyor. Dışarıda etrafa bakıyorum herkesin çocuğu uslu uslu oturuyor, benimki ağlıyor. Güzel, temiz giydirmeye, sağlıklı yedirip içirmeye özen gösteriyorum. Geliştirici, öğretici oyuncaklar alıyorum. Dans ediyoruz. Bol bol dışarıda parkta vakit geçiriyorum. Uykusuna dikkat ediyorum. Annelik öyle ağır geldi ki bana. Çocuğuma karşı sakin kalmaya özen gösteriyorum ama mesela annemin yanında söyleniyorum, belki olumlu anlamda bi şeyler söyler beni teselli eder diye ama çevremden sürekli "tek çocukla idare edemiyorsun, iki üç çocuğun olsa kafayı yersin" diyorlar. Anneliği beceremiyorum gerçekten. Kendimi sıkışmış, bunalmış hissediyorum. Sizler hiç sinirlenmiyor musunuz mesela, sabrınızın tükendiği zamanlar olmuyor mu, bir tek ben mi böyleyim öğrenmek istiyorum.