- 5 Kasım 2024
- 147
- 202
- 18
- 27
- Konu Sahibi cileklipasta95
-
- #61
Hahaha çok tatlısınız ve üzgünüm ama ilk cümleniz içime su serptişöyle söyleyeyim; etrafımdaki herkes beni gördükten sonra çocuk yapmaktan vazgecti
ben genel yapı itibariyle de sabırsız ve öfkeli biriyim. çok kolay sinirlenebiliyorum. söylediğim sey o an ve doğru sekilde yapılsın istiyorum, yoksa cok geriliyorum ve parlıyorum.
cocugum oldu zaten lohusalık dönemim cehennem. gazlı, kolik bir bebek.. hastane “istiyorsanız geri alalım” dese vereceğim öyle doldum artık. 3 saat bir cocuk ağlar mı ya? bir haftalık cocuk ağlamaktan sesi kısıldı
sonra zamanla kolaylaştı. sinirleniyorum yine. cocuga değil ama kendime galiba. dün gece mesela 11de uyandı ve sebepsiz ağladı, memeyi istemedi ilk defa. 2 saat memeyi veremedim cocuga. kediyi odaya getirdik de neşelendisaat 1.30da ancak meme kabul etti de uyudu. o süre boyunca sakin kalmaya calistim. cocuk uyuyunca sinirden saçımı başımı yolmaya başladım. banyoya gittim ağladım geldim uyudum sonra, napayım
cok seviyorum cocugumu ama %90 dert yakınıyorum herkese. bazen nankörlük ediyormus gibi hissediyorum veya iyi bir anne değilmisim gibi. ama cocugum beni seviyor, hatta bayılıyor banaelimden geleni yapıyorum. vakit ayırmıyorum, tüm vaktimi veriyorum. gerekirse ev işi, yemek, kendi bakımım her seyi erteleyip onunla ilgileniyorum. ama ben de insanım yani. bazen dayanamıyorum, ağlamak, öfkelenmek istiyorum. dert yanmak istiyorum birilerine. o kadar da olsun canım.
Canını sıkma bizim bebelerimoz de böyle demek ki. Böyle büyüyecek. Bizde oyleyz. Ama şu an 2.5 yaşında biraz daha hafifledi. Sadece parktan getirirken sorun oluyor. Bazı bebekler çok uyumlu sessiz sakin. Ama benim avuntum da hakkını yedirmeyecek bir birey olacak kesin diye dusunuyorimSevgili hanımlar,
kızım artık bir buçuk yaşında. Isteyerek hamile kaldım, kolay bir doğum oldu. Ancak bundan sonrası hiç beklediğim gibi geçmedi. Kızımın bakımıyla sadece ben ilgileniyorum, sık sık anneme gitsek de biraz sevmek dışında ilgilenmez (beklemiyorumda), eşim evde olduğu zamanlar destek olmaya çalışır. Doğduğundan beri çok ağlayan, çok mızmız bir bebekti, hâla öyle. Bir yere gideceğim zaman "acaba duracak mı" diye diken üstünde gidiyorum, defalarca ağlama krizlerinden dolayı apar topar kalkıp eve döndüm. Geceleri uyanıp ağlıyor, nedenini anlayamadım bi türlü. Uyumaya giderken bile strese giriyorum. Yürümeye başladığından beri bebek arabasında oturmak istemiyor, çoğu zaman yürümesine izin veriyorum elbette ama bazende bir markete girip hızlıca bi şey alıp çıkmam gerekiyor, nafile, ağlama krizine giriyor. Dışarıda etrafa bakıyorum herkesin çocuğu uslu uslu oturuyor, benimki ağlıyor. Güzel, temiz giydirmeye, sağlıklı yedirip içirmeye özen gösteriyorum. Geliştirici, öğretici oyuncaklar alıyorum. Dans ediyoruz. Bol bol dışarıda parkta vakit geçiriyorum. Uykusuna dikkat ediyorum. Annelik öyle ağır geldi ki bana. Çocuğuma karşı sakin kalmaya özen gösteriyorum ama mesela annemin yanında söyleniyorum, belki olumlu anlamda bi şeyler söyler beni teselli eder diye ama çevremden sürekli "tek çocukla idare edemiyorsun, iki üç çocuğun olsa kafayı yersin" diyorlar. Anneliği beceremiyorum gerçekten. Kendimi sıkışmış, bunalmış hissediyorum. Sizler hiç sinirlenmiyor musunuz mesela, sabrınızın tükendiği zamanlar olmuyor mu, bir tek ben mi böyleyim öğrenmek istiyorum.
şöyle söyleyeyim; etrafımdaki herkes beni gördükten sonra çocuk yapmaktan vazgecti
ben genel yapı itibariyle de sabırsız ve öfkeli biriyim. çok kolay sinirlenebiliyorum. söylediğim sey o an ve doğru sekilde yapılsın istiyorum, yoksa cok geriliyorum ve parlıyorum.
cocugum oldu zaten lohusalık dönemim cehennem. gazlı, kolik bir bebek.. hastane “istiyorsanız geri alalım” dese vereceğim öyle doldum artık. 3 saat bir cocuk ağlar mı ya? bir haftalık cocuk ağlamaktan sesi kısıldı
sonra zamanla kolaylaştı. sinirleniyorum yine. cocuga değil ama kendime galiba. dün gece mesela 11de uyandı ve sebepsiz ağladı, memeyi istemedi ilk defa. 2 saat memeyi veremedim cocuga. kediyi odaya getirdik de neşelendisaat 1.30da ancak meme kabul etti de uyudu. o süre boyunca sakin kalmaya calistim. cocuk uyuyunca sinirden saçımı başımı yolmaya başladım. banyoya gittim ağladım geldim uyudum sonra, napayım
cok seviyorum cocugumu ama %90 dert yakınıyorum herkese. bazen nankörlük ediyormus gibi hissediyorum veya iyi bir anne değilmisim gibi. ama cocugum beni seviyor, hatta bayılıyor banaelimden geleni yapıyorum. vakit ayırmıyorum, tüm vaktimi veriyorum. gerekirse ev işi, yemek, kendi bakımım her seyi erteleyip onunla ilgileniyorum. ama ben de insanım yani. bazen dayanamıyorum, ağlamak, öfkelenmek istiyorum. dert yanmak istiyorum birilerine. o kadar da olsun canım.
yalniz degilsiniz. Daha dun asiri sinirlendim bagirdim cocuga. Ben de ikiz var ve oglum biraz paylasmayi sevmiyor kizim da tam tersi ve inanilmaz verici kardesine karsi. Artik dayanamadim bagirdim cunku duzgun laftan anlamiyor. 2.5 yasinda bile degiller ama oglum herseyi anliyor. Bu konuda artik sinirlerimi oynatti ki hala aklima geldikce sinirleniyorum.Sevgili hanımlar,
kızım artık bir buçuk yaşında. Isteyerek hamile kaldım, kolay bir doğum oldu. Ancak bundan sonrası hiç beklediğim gibi geçmedi. Kızımın bakımıyla sadece ben ilgileniyorum, sık sık anneme gitsek de biraz sevmek dışında ilgilenmez (beklemiyorumda), eşim evde olduğu zamanlar destek olmaya çalışır. Doğduğundan beri çok ağlayan, çok mızmız bir bebekti, hâla öyle. Bir yere gideceğim zaman "acaba duracak mı" diye diken üstünde gidiyorum, defalarca ağlama krizlerinden dolayı apar topar kalkıp eve döndüm. Geceleri uyanıp ağlıyor, nedenini anlayamadım bi türlü. Uyumaya giderken bile strese giriyorum. Yürümeye başladığından beri bebek arabasında oturmak istemiyor, çoğu zaman yürümesine izin veriyorum elbette ama bazende bir markete girip hızlıca bi şey alıp çıkmam gerekiyor, nafile, ağlama krizine giriyor. Dışarıda etrafa bakıyorum herkesin çocuğu uslu uslu oturuyor, benimki ağlıyor. Güzel, temiz giydirmeye, sağlıklı yedirip içirmeye özen gösteriyorum. Geliştirici, öğretici oyuncaklar alıyorum. Dans ediyoruz. Bol bol dışarıda parkta vakit geçiriyorum. Uykusuna dikkat ediyorum. Annelik öyle ağır geldi ki bana. Çocuğuma karşı sakin kalmaya özen gösteriyorum ama mesela annemin yanında söyleniyorum, belki olumlu anlamda bi şeyler söyler beni teselli eder diye ama çevremden sürekli "tek çocukla idare edemiyorsun, iki üç çocuğun olsa kafayı yersin" diyorlar. Anneliği beceremiyorum gerçekten. Kendimi sıkışmış, bunalmış hissediyorum. Sizler hiç sinirlenmiyor musunuz mesela, sabrınızın tükendiği zamanlar olmuyor mu, bir tek ben mi böyleyim öğrenmek istiyorum.
Bunu ben de yasadimbes ay önce acile gittik. Ve oğluma ilaç içirmeye calisyiruz. Acilde şırınga ile verdikleri için onu o an icirmeliyiz ve o dozu eksik icirmemek gerekir sizde bilirsiniz. Artık kapının girişinde oturuyoruz. İkna etmeye calisyiruz . Güvenlikleri geldi ikna etmeye çalışıyor. Oyuncakla kandırmaya calisyiruz. Güvenlikleri telsizi gösteriyor. Yok olmuyir en son güvenliği döndüm burada sosyal hizmetler nerede ben bu çocuğu bırakacağım dedim. Güvenlikler şok. Öyle bir şey yok . Olur mu filan diye uzaklastilar. hasta geri alalım yazinca aklıma geldi
Benim oğlum ağzında tutup tükürüyorBunu ben de yasadimArtik ikna etmeye calismiyorum. bir iki soyluyorum 3.yu soylemiyorum zorla agizlarina tikiyorum .Siringa ile de ilac icirmeye cok aliskinim kaz gibi tikiveriyorum. O yuzden benimkiler de alisti. Baktilar ciddiyim, kabullenip yapiyorlar
Allah hepimize guc kuvvet sabir versin. Cok zor isimiz bir de vicdan yuku biniyor ustune.Benim oğlum ağzında tutup tükürüyorve bunu 1 yaşından beri yapıyor. Denemdigim yöntem kalmadı. Ama zoru başardığınız için tebrik ederim ben elendim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?